Το λατρέψαμε. Κι αν δεν είδες τον πρώτο κύκλο του, κακώς, και ορίστε η ευκαιρία σου να πάρεις μια περίληψη, μιας και ο δεύτερος ήδη ξεκίνησε. Γιατί οι φαν κολλήσαμε και κινδυνέψαμε από στερητικό με το που τελείωσε η πρώτη παρτίδα.
Cold turkey! Αδύνατον να μη χρησιμοποιείς γλώσσα της ντρόγκας. Οι σκόνες και οι διαδρομές τους είναι ένα από τα κυρίαρχα συστατικά της. Για όλους εμάς που ορκιζόμαστε πως το «The Wire» είναι η καλύτερη αστυνομική όλων των εποχών. Αλλά και μας χτυπά απανωτά μια συγκίνηση κάθε που ακούμε τους Velvet του «I’m Waiting for the Man»: δερμάτινα, η εικόνα του Lou Reed να κατεβαίνει τη Λέξινγκτον απαγγέλλοντας από μέσα του «Άνθη του Κακού» και ψάχνοντας για «άκρες», ενώ υπόγεια, στις καταβόθρες, τα ρυάκια της νεοϋορκέζικης βροχής στέλνουν όλα τα τσαλαπατημένα λουλούδια της πόλης στον υπόνομο.
Σαν να ξέφυγε από μυστικά σχέδια του Σκορτσέζε να κάνει σειρά τον «Ταξιτζή». Ναι, το «The Deuce» εμπεριέχει μέσα του μια απίστευτη μυθολογία περασμένου μεγαλειώδους σινεμά και μουσικής. Σινεμά βεριτέ και μουσικές μαύρες. Το «The Deuce» έρχεται σαν τρέιλερ από τότε, αναπαριστά όχι μόνο ως ντεκόρ αλλά και ως μελετημένα τέλεια pop culture σημειολογία, εκείνο το πρόστυχο και επικίνδυνο «sex and the city» της Νέα Υόρκης των τελών του '70. Του παραβατικού Midtown Manhattan. Η Κάρι Μπράντσο και τα Λουμπουτέν απέχουν έναν γαλαξία μακριά ακόμα. Οι γόβες είναι πρόστυχες και τις φορούν μόνο οι πουτάνες που κάνουν πιάτσα. Καλή αρχή να έχουμε! Τραγούδι τίτλων το «This year's girl» του Έλβις Κοστέλο.
Ξεκάθαρο στίγμα: τα κορίτσια θα κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν. Θα «δώσουν» ότι έχουν και δεν έχουν. Πάντα στα ίδια βρόμικα σημεία-δρόμους που συνομολογούσαν το τρίγωνο της αμαρτίας: πλατεία Times Square, από τα νότια της 34ης μέχρι και βόρεια της 59ης, ναι, στην περίφημη γειτονιά της «Κουζίνας του διαβόλου», εκεί. Δεν το κουνάει ρούπι ο δεύτερος κύκλος του «The Deuce». Όπως και η θεματολογία του: πόρνες του πεζοδρομίου, πρεζάκια, διεφθαρμένοι μπάτσοι, στούντιο «περιποίησης», μαφιόζοι, δημοτικοί σύμβουλοι ή πολιτικοί με βλέψεις με το αζημίωτο για πολεοδομική αναβάθμιση του τόπου. Μόνο που, να άλλο ένα από τα ωραία του Τζορτζ Πελεκάνος που συνσεναριογραφεί το «The Deuce», πόσο εύληπτα και δεξιοτεχνικά μυεί τον θεατή στο νυν και υπέρ πάντων νόημα της «ελεύθερης αγοράς»: πριν αναβαθμιστεί μια περιοχή, το σύστημα όλων των παραπάνω οφείλει να συνεργαστεί ώστε να την υποβαθμίσει και να τη στείλει στα τάρταρα. Μια χορογραφία της παρακμής αλλά και εντατικά μαθήματα πολιτικής οικονομίας, ώστε οι εργολάβοι να αγοράσουν φθηνά. Μόνο έτσι θα αρχίσει η ανοικοδόμηση, η εξυγίανση. Βασικός κανόνας του real estate.
Γι’ αυτό κι εδώ, στο The Deuce, όλα προσφέρονται σχεδόν τζάμπα. Γούστα για κάθε ανωμαλάρα της Νέας Υόρκης. Εξ ου και οι ήρωες της σειράς είναι κάτι σαν θεραπαινίδες τους, έτοιμοι, πρόθυμοι να ικανοποιήσουν κάθε βίτσιο του πελάτη. Μόνο που οι φτωχοδιάβολοι του πρώτου κύκλου, που άθελά τους ή ηθελημένα για λόγους προσωπικής επιβίωσης, δειγματίζουν και ξεπουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν, στον δεύτερο κύκλο, που ξεκίνησε, δείχνει πως αναβαθμίστηκαν. Το σύστημα δείχνει να τους έκλεισε το ματάκι, αφήνοντάς τους να «προκόψουν». Με τι τίμημα; Θα δείξει. Η Κάντι έπαψε να εκδίδεται στον δρόμο κι έγινε πορνοστάρ ολκής αλλά και διάσημη παραγωγός και σκηνοθέτις ταινιών «δράσης». Κι ο Βίνσεντ Μαρτίνο, ταπεινός μπάρμαν σε επένδυση βιτρίνα της μαφίας, είναι πλέον κάτοχος περίφημου ντίσκο κλαμπ.
Barry White, «Let’s the music play»: μ' αυτήν την υπόκρουση για πρώτη σκηνή, οι δυο τους, Τζέιμς Φράνκο και Μάγκι Τζίλενχαλ, δείχνει να έχουν πιάσει την καλή. Χρήμα με τη σέσουλα. Ντιλάρουν νόμιμα πλέον και επαγγελματικά σάρκα, σκόνες, αλκοόλ και εκδουλεύσεις. Για τους κάποτε ανωμαλάρες που πλέον δεν χρειάζεται να κρύβονται και τόσο, όπως παλιά. Ευυπόληπτα γούστα για ευυπόληπτους πολίτες. Είναι 1977 και το πορνό έπαψε να είναι παράνομο. Στο σεξ κυριαρχεί ελευθεριότητα, τα ναρκωτικά μέσω ντίσκο παύουν να είναι «χόμπι» μόνο των κακών παιδιών του ροκ, αλλά σκοράρουν μαζικά στη μεσαία τάξη. Ακόμα και οι γκέι βγαίνουν από το περιθώριο, στήνοντας δικά τους τσαρδάκια - ζώνες φωλιές. Έτσι ξεκινά ο δεύτερος κύκλος του «The Deuce». Στην ίδια γειτονιά της ίδιας πόλης, που σήμερα η καθαρή πλέον μα κάποτε πιο βρόμικη πλατεία της, η Times Square, χτυπά ακόμα σε ρυθμό παζολινικό: άνδρο νταβατζήδων, κοκό, μαχαιριών κι ονείρων φτιαγμένων από βρόμικο χρήμα και θάνατο. Σούμα, πρόβλεψη, στόχευση για τον δεύτερο κύκλο: εξαρτημένους θα μας κάνει πάλι και κάθε Δευτέρα θα ζητιανεύουμε τη «δόση» του. Αν και οι πιο στερημένοι, θα ξαγρυπνάμε για να το βλέπουμε live, σε κυριακάτικη ώρα Αμερικής...
22°
![Elvis Costello - This Year's Girl (1978) [+Lyrics]](/images/640x360/3/jpg/files/YouTube/2lamyY_8iwE.webp "Elvis Costello - This Year's Girl (1978) [+Lyrics]")
