Συνέντευξη με τον ηθοποιό Παναγιώτη Μπουγιούρη που πρωταγωνιστεί σε θέατρο και τηλεόραση.
Η εικόνα πολλών ανθρώπων που είναι αναγνωρίσιμοι (ή και διάσημοι) μέσα από το τηλεοπτικό γυαλί, είναι πολλές φορές παραπλανητική για το τι πρεσβεύουν και τι είναι εντέλει στην «πραγματική ζωή» ή – αν μιλάμε για ηθοποιούς - «καπελώνει» το συνολικό τους καλλιτεχνικό έργο. Κάποιοι έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με κάποιους ρόλους που ότι νέο προσπαθήσουν να κάνουν, μοιραία θα υπάρχει μία σύγκρουση.
Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις και δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι σε όλους εμάς. Τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια έχει μία σταθερή καλλιτεχνική πορεία, με συνέπεια, εναλλαγή ρόλων και προκλήσεων. Από πρωταγωνιστής σε άκρως επιτυχημένες σειρές μυθοπλασίας όπως «Βέρα στο δεξί», «Singles» και «Τα Μυστικά της Εδέμ», μέχρι απαιτητικούς θεατρικούς ρόλους σε έργα όπως «Ντόγκβιλ», «Ο θείος Βάνιας» και «Το παλτό», δεν μένει προσκολλημένος σε μία εικόνα (πχ, αυτή του ζεν πρεμιέ), που πολλές φορές κάποιοι έχουν προσπαθήσει να του προσδώσουν (και όχι μόνο στον Παναγιώτη Μπουγιούρη), χωρίς καν να προσπαθήσουν να «σκαλίσουν την επιφάνεια».
Φέτος, τον βλέπουμε να συνεχίζει, για δεύτερη σεζόν, στην παράσταση «Το Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς» στο θέατρο Olvio, μαζί με την Ηρώ Πεκτέση επί σκηνής, παράλληλα με την επιτυχημένη κωμική τηλεοπτική σειρά «Μην Ψαρώνεις» στον ANT1. Πριν λίγο διάστημα, ολοκλήρωσε τον κύκλο παραστάσεων και η μαύρη κωμωδία «Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα», που επίσης πρωταγωνιστούσε, στο Μικρό Γκλόρια.
Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης μίλησε στην ATHENS VOICE για τους ρόλους του σε θέατρο και τηλεόραση, ενώ μας αποκαλύπτει σε ποιο νέο έργο θα πρωταγωνιστήσει το προσεχές διάστημα.
Φέτος, συνεχίζεις να πρωταγωνιστείς στoέργο το «Σύνδρομο της άδειας φωλιάς» στο θέατρο Olvio, ενώ «Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα» ολοκλήρωσε επιτυχημένα τον κύκλο παραστάσεων στο Μικρό Γκλόρια. Ικανοποιημένος;
Ναι πάρα πολύ, γιατί καλύπτουν διαφορετικές πλευρές μου, ερμηνευτικά και απολαμβάνω πολύ αυτήν την εναλλαγή έργων και ρόλων. Το μεν «Σύνδρομο», είναι ένα δραματικό έργο στο οποίο μαζί με την Ηρώ Πεκτέση υποδυόμαστε και τους τέσσερις χαρακτήρες του έργου, στον δε «Κύριο Σμιθ», μια μαύρη κωμωδία που απολαμβάνω το χιούμορ και το γέλιο που προκαλούμε στο κοινό.
Αρκετά δύσκολο να παίζεις δύο διαφορετικούς ρόλους σε μία παράσταση αλλά και σε δύο διαφορετικές παραστάσεις τη βδομάδα;
Και ναι και όχι. Δηλαδή ναι φυσικά είναι δύσκολο αλλά τα πράγματα ήρθαν σταδιακά και αθροιστικά οπότε υπήρχε ο χρόνος και ο τρόπος να αφομοιωθούν και να εμπεδωθούν. Πριν χρόνια είχα παίξει το «Πέτρες στις τσέπες του», ένα έργο όπου μαζί με τον Κρατερό Κατσούλη υποδυόμασταν πολλούς διαφορετικούς ρόλους οπότε είχα αυτήν την προηγούμενη εμπειρία, επιπλέον το «Σύνδρομο» επαναλαμβάνεται φέτος για δεύτερη χρονιά, πράγμα που διευκόλυνε τις πρόβες για τον «κύριο Σμιθ». Παρ’ όλα αυτά έχει «πλάκα» να παίζω σε δυο έργα ταυτόχρονα και να κάνω και γυρίσματα για το «μην ψαρώνεις».
Και μάλιστα σε δύο έργα, αρκετά διαφορετικά το ένα με το άλλο, ένα δραματικό και μία μαύρη κωμωδία.
Ναι. Τελικά αυτό μάλλον είναι πλεονέκτημα γιατί είναι τόσο διαφορετικός ο «κώδικας» και οι προτεινόμενες συνθήκες που σε οδηγούν σε τελείως διαφορετικές επιλογές ως ηθοποιός. Και επιπλέον έχεις και την ικανοποίηση ότι δίνεις κάτι τελείως διαφορετικό στο θεατή, χωρίς η ερμηνεία σου στο ένα έργο, να θυμίζει κάτι από το άλλο.
Πάντως, τολμάς να παίζεις και να έρχεσαι σε επαφή με τον κόσμο και μέσα από πιο μικρά έργα και όχι μόνο μέσα από μεγάλες εμπορικές παραστάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω καλά με το «περιτύλιγμα», ασχολούμαι πάντα με το περιεχόμενο. Θέλω να πω ότι η δουλειά μας είναι η ίδια είτε παίζεις σε μια υπερπαραγωγή, είτε σε ένα μικρό θέατρο εκτός κέντρου. Άσε που θεωρώ πιο σημαντικό να καταπιάνομαι με ένα έργο που μου αρέσει πολύ σε μια ταπεινή παραγωγή παρά σε μια πολύ λαμπερή παραγωγή που όμως καλλιτεχνικά δεν έχει κάτι να «πει».
Παράλληλα, σε βλέπουμε και φέτος στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 «Μην Ψαρώνεις». Σε ικανοποιεί που και αυτή η σειρά που παίζεις συνεχίζεται και φέτος;
Ε, σίγουρα. Σε κάνει να αισθάνεσαι καλά με τις επιλογές σου. Ειδικά στην τηλεόραση που είναι ένα μέσο με πολύ έντονη έκθεση. Είναι πολύ ικανοποιητικό να νιώθεις ότι κάνεις κάτι που αρέσει και δεν «άγεσαι και φέρεσαι» στο «τηλεοπτικό τοπίο».
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου για τη σειρά και οι σχέσεις σου με τους συντελεστές και τους ηθοποιούς;
Το 2019 έκλεισα 20χρόνια καριέρας εκ των οποίων τα 15 σε τηλεοπτικές παραγωγές. Ούτε πολλά αλλά ούτε και λίγα. Είναι πολύ μεγάλη χαρά λοιπόν να γνωρίζεις ανθρώπους τους δουλειάς και μπρος και πίσω από τις κάμερες που σε εκπλήσσουν με τον επαγγελματισμό τους, την αγάπη τους και έχουν να σε μάθουν πράγματα.
Δύσκολη η ισορροπία και οι χρόνοι σου ανάμεσα σε θέατρο, τηλεοπτικά γυρίσματα και λοιπές δραστηριότητες; Τι είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις;
Καλή ερώτηση. Δεν ξέρω. Η χαρά της δημιουργίας ίσως. Ότι αυτό που κάνεις θα αφορά έναν άνθρωπο και ίσως σε χειροκροτήσει κιόλας. Η αγάπη που εισπράττεις από έναν θεατή που γέλασε με το αστείο σου ή σε παρακολουθεί σιωπηλά συνεπαρμένος.
Πηγαίνοντας αρκετά πιο πίσω, πώς αποφάσισες να αφήσεις τις σπουδές στη Φυσική και να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Ουσιαστικά η απόφαση είχε παρθεί «εξ απαλών ονύχων», απλώς δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο αισθάνθηκα ότι υπήρχε κάτι άλλο μέσα μου που απλά με περίμενε να του «ανοίξω την πόρτα». Ήταν πάντα «εκεί», απλώς δεν είχα καταλάβει ότι με περίμενε, ότι εγώ έπρεπε να του απλώσω το χέρι και να το αφήσω να με οδηγήσει.
Υπήρχαν αντιρρήσεις στο σπίτι σου με αυτή την απόφασή σου;
Όχι καμία. Άλλωστε νομίζω ότι οι γονείς μου με «μπόλιασαν» με όλο το υλικό που διαμόρφωσε τις επιλογές μου και την καλλιτεχνική μου συνείδηση. Χωρίς βέβαια να το γνωρίζουν ή μάλλον χωρίς να είναι η πρόθεσή τους να κάνω αυτήν την επιλογή αλλά σίγουρα μου έδωσαν όλα τα «εργαλεία».
Ποια ήταν τα πρώτα έργα που έπαιξες και ποια ήταν κομβική χρονιά που γνώρισες την επιτυχία και αναγνωρισιμότητα;
Οι δάσκαλοί μου ουσιαστικά με εισήγαγαν σε αυτή τη δουλειά και τους ευγνωμονώ για αυτό. Ο Σοφοκλής Πέππας ήταν η αιτία να παίξω στο πρώτο ανέβασμα που έκανε «Το Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου, στη συνέχεια ο Στάθης Λιβαθηνός με πήρε στην «ομάδα» που δημιούργησε στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στη συνέχεια γνώρισα μεγάλη επιτυχία όταν έπαιξα στο πλευρό του Κώστα Καζάκου, στη «Βέρα στο δεξί».
Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό με την πορεία που έχεις διαγράψει και τα έργα που έχεις παίξει;
Αλίμονο. Μέσα σε αυτά τα 20 χρονιά συνέβησαν τόσα πολλά, πολύ περισσότερα από όσα θα αναλογούσαν σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, όσο σκληρά κι αν το επεδίωκες και μάλιστα πράγματα που μου χάρισαν επιτυχία και συνέβαλαν σε ένα πολύ πυκνό βιογραφικό. Και κυρίως είχα την τύχη να γευτώ και την εμπορική επιτυχία αλλά και την καλλιτεχνική με κλασικό ρεπερτόριο στο θέατρο και σκηνοθέτες που θα «σκότωνε» κανείς για να συνεργαστεί μαζί τους. Αυτό μόνο τύχη μπορώ να το θεωρήσω.
Σε ποια έργα θα ήθελες να παίξεις ή και να σκηνοθετήσεις ακόμα αν σου δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον;
Μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Θέλω να είμαι ανοιχτός σε ότι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Αλλά σίγουρα έχω μια προτίμηση σε πιο κλασικά κείμενα, που είτε έχουν ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο είτε αποπνέουν μια «άλλη» εποχή.
Τι να περιμένουμε από τον Παναγιώτη Μπουγιούρη μέσα στο 2020;
Ο Στρατής Πανούριος μου έκανε μια πολύ τιμητική πρόταση, να ανεβάσουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον «Δόκτωρ Γκλας», του Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ, ένα κλασικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στην Κοπεγχάγη του 1903. Το περιμένω με μεγάλη αγωνία.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς» στο Guide της Athens Voice
22°
