Η σκηνοθέτρια της παράστασης «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» και οι τρεις ηθοποιοί μίλησαν στην A.V. για το έργο του
Ματέι Βίσνιεκ, που ανέβηκε στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας.
«Tρεις άνεργοι κλόουν ηλικιωμένοι απαντούν στην ίδια αγγελία. Τους βρίσκουμε στο χώρο αναμονής πριν μπουν για ακρόαση. Πολύ γρήγορα συνειδητοποιούν πως είναι γνώριμοι από παλιά, πως έχουν δουλέψει μαζί στο παρελθόν και ξεκινά ένας αγώνας δρόμου για το πώς ο ένας θα εκτοπίσει τον άλλον για να πάρει τη θέση. Τα όρια του μέχρι πού κινούμαστε μαζί και πού οι ανάγκες μάς φέρνουν αντιμέτωπους, τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Σ’ αυτό το τεντωμένο σχοινί ισορροπεί η παράστασή μας.
Ολόκληρη η ζωή μας, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, είναι γεμάτη από μικρές και μεγάλες αναμονές. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερες και οι αναμονές του και επομένως μεγαλύτερες οι αντοχές του στην αναμονή. Ζούμε σε μια εποχή που ακούω ανθρώπους γύρω μου κάθε ηλικίας να μην έχουν να περιμένουν τίποτα. Στην τέχνη του κλόουν ανακαλύπτουμε την ίδια παιδική αίσθηση του παιχνιδιού που μας επιτρέπει να ανοίξουμε την πόρτα στη φαντασία μας. Άλλωστε η φαντασία είναι ο μόνος χώρος που όλα είναι δυνατόν να συμβούν και που ο χρόνος μπορεί να σταματά. Η φαντασία είναι ένας δημιουργικός δρόμος.
Στα 32 μου χρόνια, πιστεύω πως στη ζωή κερδίζει σαφώς αυτός που αντέχει περισσότερο και που πολύ συχνά δεν είναι ο καλύτερος. Τα πράγματα όμως κρίνονται από το αποτέλεσμα. Νομίζω, κερδίζει αυτός που το αξίζει.
Όμως οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε, να προσπαθούμε και να χαιρόμαστε μαζί. Καλύτεροι γινόμαστε μόνο μέσα από τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους».
«Οι “τρελοί” που προσπαθούν, που ελπίζουν, που στο βάθος το ξέρουν πως δεν πρόκειται να πάρουν καμιά δουλειά και παρόλ’ αυτά συνεχίζουν. Όλοι οι άνθρωποι, δηλαδή. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω, λέει ο Μπέκετ».
Νίκος Αλεξίου
«Η μεγάλη κωμωδία δεν περιγράφεται. Στη ρίζα της υπάρχει η απελπισία για ένα νόημα που πάντα διαφεύγει, αλλά σ’ αφήνει για λίγο να παίξεις μαζί του. Οι τρεις μάγκες του έργου ξέρουν να λένε καλά το ανέκδοτο της ζωούλας τους. Έχουν πολλή πλάκα οι άνθρωποι».
«Έργο με μπεκετικές επιρροές. Ευτελή και ευγενή κίνητρα, ανάγκη για επιβίωση, ανάγκη επικοινωνίας, παιχνίδι, χαρά, θλίψη, ματαίωση, ελπίδα, αναμονή, σύγκρουση, βία, ευαισθησία. Ο ίδιος ο άνθρωπος ιδωμένος με την ελαφράδα και τη βαρύτητα ενός κλόουν, ενός κλόουν που απαιτεί μία σχεδόν μη σκέψη για να περνάει με ευκολία και αλήθεια από το ένα στο άλλο κι όλ’ αυτά με αδίορατο φόντο μια απρόσωπη εξουσία που ισοπεδώνει και ανακυκλώνει υπάρξεις.
22°
