Πώς συνομιλεί με το σήμερα μια οπερέτα του μεσοπολέμου; H Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή δίνει 8 λόγους για να ερωτευθούμε την «Πρώτη αγάπη»
90 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα το έργο H πρώτη αγάπη του Νίκου Χατζηαποστόλου έρχεται έρχεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για τέσσερις παραστάσεις, στις 23, 24, 29 και 30 Μαΐου. Η αισθηματική οπερέτα του μεσοπολέμου που συνομιλεί με την Αθήνα του σήμερα ανεβαίνει σε συμπαραγωγή με την Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή, σκηνοθεσία του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, ενορχήστρωση και διασκευή του Μιχάλη Παρασκάκη. Μετά τον Μικάδο σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση και τη λυρική performance Ζουρ Φιξ η Ραφή, την οποία ίδρυσαν το 2010 οι λυρικές τραγουδίστριες Αναστασία Κότσαλη και Λητώ Μεσσήνη, επιστρέφει στην Εναλλακτική Σκηνή με ένα θησαυρό του ελληνικού ελαφρού θεάτρου. Λίγο πριν την πρεμιέρα μάς υπόσχονται γλειφιτζούρια ως φονικά όπλα, ανθισμένα λουλούδια σε βιβλία ιατρικής, απρόσμενες διασκευές, ακαταμάχητο χιούμορ και την συνειδητοποίηση ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει από τότε...
8 λόγοι για να ερωτευτείς μια οπερέτα του μεσοπολέμου
1. Γιατί συνειδητοποιείς ότι έχουν αλλάξει ελάχιστα πράγματα από τότε: Οι νέοι ερωτεύονταν με τόλμη και με πόθο, χώριζαν, ξαναέσμιγαν, νυχτοπερπατούσαν στα ταβερνεία του ιστορικού κέντρου, προβόκαραν τους πάντες, γενικώς ζούσαν τη ζωούλα τους χωρίς φόβο, με πολύ, πολύ πάθος. Έτσι δεν γίνεται πάντα με δαύτους;
2. Γιατί στον πυρήνα των περισσοτέρων έργων μουσικού θεάτρου βρίσκεται το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Τα ζευγαράκια φιλιούνται στο Ζάππειο, τρώνε σοκολατίνες στην Αίγλη, πηγαίνουν σινεμά στον Απόλλωνα και το βράδυ κατηφορίζουν κατά την αμμουδιά. Τα βλέπεις και θέλεις να φωνάξεις «Ήμουν κι εγώ εκεί!»
3. Γιατί οι πασίγνωστες μελωδίες, που στις σιγοψιθύριζε η μαμά σου, η γιαγιά σου και η θεία σου, και τότε γκρίνιαζες αλλά τελικά καρφώθηκαν στο αυτί σου, είναι απόλυτα κολλητικές! Άσε που προσφέρονται για πάσης φύσεως μετα-διασκευές, jazz, pop, thrash metal!
4. Γιατί γυναίκες σε αυτά τα έργα είναι πάντα δυναμικές και χειραφετημένες. Παίρνουν τις καταστάσεις στα χέρια τους, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, καταστρώνουν σχέδια εκδρομών κι ερώτων με τις φίλες τους, παιδεύουν τους άνδρες τους (καταβάθος τους αρέσει). Γενικά μόνο χαμηλοβλεπούσες δεν τις λες. Κι αυτό μας αρέσει!
5. Γιατί το ελληνικό μουσικό θέατρο αποτελεί κεφάλαιο από μόνο του και δεν θυμίζει κανένα άλλο στον κόσμο: Στη Γαλλία όλα συμβαίνουν στην κρεβατοκάμαρα, στην Αυστρία στα αρχοντικά σαλέ και στα παλάτια. Στην ντόπια εκδοχή σμιγούν αριστοκρατία και φτωχολογιά, μπλέκουν οι αμανέδες από τα καφέ αμάν, τα φοξ τροτ, από τα καφέ σανταν με τις πόλκες και τα βαλσάκια, οι ήρωες νιώθουν at home και στα αλώνια και στα σαλόνια. Γενικώς τα πάντα είναι διαταξικά, υβριδικά και ολίγον τι μεταμοντέρνα. Υπάρχει τίποτα καλύτερο;
6. Γιατί το ελληνικό μουσικό θέατρο της εποχής, καθότι είδος λαϊκών και ουχί για τους λίγους και τους εκλεκτούς, είχε άφθονη σάτιρα και καλλιτέχνες πανάξιους να την υπηρετήσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι τα αστεία του βασίστηκαν πάνω στο γούστο και το ταλέντο ηθοποιών, όπως ο Ορέστης Μακρής και ο Βασίλης Αυλωνίτης. Άρα μιλάμε για χιούμορ διαχρονικό και ακαταμάχητο.
7. Γιατί οι οπερέτες του μεσοπολέμου μιλούσαν μόνο για το παρόν των θεατών του, ενώ τώρα μας πλημμυρίζει νοσταλγία. Στο αφιέρωμα των «Ημερών Μουσικού Θεάτρου 2019» στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής αναζητούμε τις γέφυρες που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν του, αναδεικνύοντας την βιτριολική και συναρπαστική επικαιρότητα του είδους, με την μοναδική του ικανότητα να μας γεμίζει βαθιά συγκίνηση.
8. Γιατί αν έρθεις στην «Πρώτη αγάπη» θα δεις γλειφιτζούρια ως φονικά όπλα, λουλούδια που ανθίζουν μέσα σε βιβλία ιατρικής, θα ακούσεις τις μελωδίες παιγμένες σε στυλ ανεστραμμένου τζαζ καμπαρέ σε διασκευή του Μιχάλη Παρασκάκη και κάπου ανάμεσα στις κουίντες τον σκηνοθέτη μας Προμηθέα Αλειφερόπουλο να μας φωνάζει «κάτσε κάτω από τη μπάρα!».
14°
