Το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς» είναι ένα έργο που βασίζεται στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς για να στηριχθεί αργότερα στα πόδια του και να μιλήσει για όλα αυτά που δεν κατανοούμε ακριβώς. Ψυχικός εγκλεισμός, ελευθερία, απώλεια, οι πραγματικές έννοιες πίσω από τις λέξεις «αγάπη» και «σεβασμός». Θετικά και αρνητικά, όλα όσα συναντάει κανείς μέσα στην εύθραυστη αγκαλιά μιας δυσλειτουργικής οικογένειας. Δύσκολο θέμα, ακόμα δυσκολότερη η ενσάρκωσή του. Γιατί, στην πρώτη τους σκηνοθετική προσπάθεια, η Ζαχαρούλα Χρόνη και η Κωνσταντίνα Καλλιβωκά ζήτησαν από δύο ηθοποιούς να παίξουν τέσσερις ρόλους. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης και η Ηρώ Πεκτέση αποδέχτηκαν την πρόκληση και η αυλαία σηκώθηκε. Μιλήσαμε με την Ηρώ για να μάθουμε περισσότερα.
Τα δύο κορίτσια που υπογράφουν τη σκηνοθεσία, η Ζαχαρούλα Χρόνη και η Κωνσταντίνα Καλλιβωκά, βρίσκονται με αυτό το έργο μπροστά στην πρώτη τους σκηνοθετική απόπειρα κι ήδη επιλέγουν να συνομιλήσουν με ένα γνωστό και δύσκολο έργο με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο. Θα ήθελα, λοιπόν, πρώτα να μας πείτε πώς βρίσκετε εσείς προσωπικά τη σκηνοθετική τους προσέγγιση.
Εκτός από την πρώτη σκηνοθετική τους απόπειρα βρίσκονται μπροστά και στην πρώτη συγγραφική τους απόπειρα. Όταν ο σκηνοθέτης γράφει το έργο, έχει κάνει ήδη τις εικόνες του, το έχει οραματιστεί. Το ότι είναι η πρώτη τους δουλειά δεν τις κάνει λιγότερο ικανές, ίσα ίσα θεωρώ ότι όση λιγότερη εμπειρία έχουμε τόσο πιο ενστικτωδώς λειτουργούμε.
Δεν ξέρω αν μπορώ να κρίνω, δυστυχώς δεν μπορώ να το δω απ’ έξω, μπορώ όμως να πω ότι δεν έβαλαν σκηνοθετικές ακαταλαβίστικες φανφάρες για να εντυπωσιάσουν. Με απλότητα τη μιλάς την αλήθεια, στολίδια βάζεις όταν θες να την κρύψεις και αυτή η προσέγγισή τους ταιριάζει πολύ με τη δίκη μου αισθητική.
Ξέρω επίσης ότι χειρίστηκαν τόσο όμορφα τους ηθοποιούς που είχαν στα χέρια τους, που λειτούργησαν όλα σαν από μόνα τους. Επιβεβαίωσαν ότι δεν χρειάζεται να κάνεις μπούλινγκ στον ηθοποιό για να τον ξεκλειδώσεις. Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με δυο πολύ ταλαντούχες νέες σκηνοθέτριες και πιστεύω ότι θα δούμε κι αλλά πολλά από αυτές στο μέλλον. Είμαι πραγματικά πολύ ευγνώμων γι αυτή μας τη συνεργασία.
Ποιον, ή μάλλον ποιους, χαρακτήρες υποδύεστε στο έργο; Μπορείτε να μας σκιαγραφήσετε το ψυχογράφημά τους;
Υποδύομαι τέσσερις χαρακτήρες που όλοι τους είναι ελαττωματικοί. Οι τρεις εκ των οποίων είναι άντρες. Δεν θα μιλήσω για τον καθένα ξεχωριστά γιατί προτιμώ να αναλύει ο θεατής, εγώ αναλύω στην πρόβα, αναλύω στο σπίτι, και όταν τελειώσει η παράσταση συζητάω με αυτούς που την είδαν. Το πριν μου φαίνεται ανούσιο, είναι σαν να προετοιμάζεις τον άλλον και εγώ προτιμώ τις εκπλήξεις. Έτσι κι αλλιώς το ψυχογράφημα που φτιάχνω εγώ για κάθε μου ήρωα είναι για προσωπική χρήση.
Υποδύεστε, λοιπόν, ταυτόχρονα τέσσερις χαρακτήρες. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για έναν ηθοποιό; Ποιο είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει;
Θα μπορούσα να σας πω «ναι, είναι πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο και έχουμε υπερβεί τον εαυτό μας», αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάποια εξτρά δυσκολία: όσο δύσκολο είναι να έχεις έναν χαρακτήρα, άλλο τόσο είναι να έχεις τέσσερις. Σίγουρα όμως έχουμε δουλέψει πολύ. Δεν είμαι σ’ αυτή την παράσταση για να κερδίσω κάποιο στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου, μου ακούγεται πολύ ματαιόδοξο. Σίγουρα, αν για κάτι είχα άγχος, και χαίρομαι που το πετύχαμε τελικά, είναι το γεγονός ότι χωρίς αλλαγή κουστουμιών, χωρίς το παραμικρό να υποδηλώνει ποιον ρόλο παίζει ο καθένας μας την εκάστοτε στιγμή, μόνο και μόνο με τη διαφοροποίηση του χαρακτήρα ο θεατής να καταλαβαίνει ποιος υποδύεται ποιον.
Πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων; Τι προκύπτει τελικά από αυτή τη μεταξύ τους σχέση;
Έχετε δει το stranger things; Είναι μια πολύ επιτυχημένη σειρά του Netflix. Εκεί υπάρχει μια πόλη στο φως και μια κάτω από τη γη, στο σκοτάδι. Αυτό συμβαίνει στις σχέσεις μεταξύ των ηρώων μια βαδίζουν εδώ, μια στο σκοτάδι, κι αυτό που προκύπτει στην πορεία είναι αδιέξοδο στον φωτεινό δρόμο.
Αλλά και ποια σχέση αναπτύσσεται μεταξύ των ηθοποιών; Εσείς και ο Παναγιώτης Μπουγιούρης υποδύεστε εναλλάξ όλους τους ρόλους. Φαντάζομαι ότι για να πετύχει αυτό θα πρέπει να εφεύρετε ένα δικό σας κώδικα επικοινωνίας. Ή όχι;
Με τον Παναγιώτη έχουμε αναπτύξει ένα πολύ έντονο δέσιμο. Είμαστε πάνω στη σκηνή ο ένας για τον άλλον. Εκεί, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά με κάνει να νιώθω ασφαλής σε κάθε μου βήμα. Είναι δοτικός, είναι σκηνικά ευφυής και ευφάνταστος και το μοιράζεται. Το έργο βασίζεται στην αλήθεια μεταξύ μας. Έχουμε σκηνές που είμαστε ζευγάρι, σκηνές που είμαστε αδέρφια, σκηνές που είμαστε πατέρας με παιδιά. Σε κάθε μια από αυτές τις σχέσεις χτίζουμε καινούργια επικοινωνία, είναι εντυπωσιακό να το βιώνεις. Με εξιτάρει αφάνταστα αυτό το παιχνίδι που παίζουμε.
Κατά πόσο πιστεύετε ότι το έργο συνομιλεί με την ελληνική κοινωνία; Τελικά επιστρέφουμε όλοι με κάποιον τρόπο στη μακρόχρονη παραμονή μιας «άδειας φωλιάς»;
Το έργο βάζει τον θεατή να παρακολουθήσει τη ζωή μιας προβληματικής οικογένειας. Είναι ένα κοινωνικό έργο που ο καθένας μπορεί να βρει κάποιον ήρωα να ακουμπήσει. Δυστυχώς ο Έλληνας γονιός ακόμα θέλει τα παιδιά του να μένουν στο πατρικό -για πάντα αν γίνεται. Φτάνουμε τριάντα και ζούμε με τους γονείς μας. Έχει περαστεί στο DNA μας. Ποσό φυσιολογικό μπορεί να είναι αυτό; Εγώ όταν κάνω παιδί θα το διώξω μόνη μου από το σπίτι μετά από κάποια ηλικία, να φύγει, να απογαλακτιστεί.
Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον οδηγό της A.V.
19°
