Μια έκθεση με φωτογραφικό υλικό από τις θεατρικές και κινηματογραφικές επιτυχίες του Νίκου Κούρκουλου εγκαινιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο. Αφορμή για την έκθεση είναι τα δέκα χρόνια από το θάνατό του.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Στάθης Λιβαθινός είχε συνεργαστεί στενά με τον Νίκο Κούρκουλο, όταν ο τελευταίος ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικό, και μίλησε μίλησε στην Α.V. για εκείνα τα χρόνια συνεργασίας…
«Θυμάμαι τη χειραψία του, αληθινή και γενναιόδωρη. Ήταν μια ευαίσθητη ψυχή, καμία σχέση με αυτό που ήθελε να βγάζει προς τα έξω. Πίσω από τον τσαμπουκά και τη σκληρότητα ήταν κρυμμένη στη φόδρα μια ευαίσθητη “κοριτσίστικη” ψυχή, πάρα πολύ ευσυγκίνητη.
Η συνεργασία μας ξεκίνησε το 2000-2001 ‒την εποχή ακριβώς που έμαθε πως ήταν άρρωστος‒, και συνεχίστηκε μέχρι το θάνατό του, το 2007. Ήταν χρόνια δοκιμασίας μεν, αλλά πολύ δημιουργικά, που δύσκολα να συμπυκνωθούν σε μερικά λόγια.
Αυτά τα χρόνια δεν καθόρισαν μόνο τη δική μου ζωή, αλλά καθόρισαν και τη μοίρα ενός καλλιτεχνικού ρεύματος, το οποίο αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει η Πειραματική Σκηνή. Η αλήθεια είναι πως ο Νίκος Κούρκουλος κατάφερε να γίνει αγαπητός και οικείος σε όλους εμάς που δουλεύαμε εκεί. Θέλω να τονίσω δε πως συνδεθήκαμε πάρα πολύ καλλιτεχνικά, χωρίς ούτε μία φορά να βγούμε, να βρεθούμε κάπου έξω μαζί. Από όσο θυμάμαι δεν συνέβηκε ποτέ, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο.
Η σχέση μας ήταν στηριγμένη σε βαθιά εμπιστοσύνη. Το θέμα ήταν να κέρδιζες την εμπιστοσύνη του. Αν συνέβαινε, μετά σε αγκάλιαζε, και σου έδινε χώρο και ευκαιρίες. Η γενναιοδωρία του ήταν μοναδική, αξιοπρόσεχτη και σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα. Που το στηρίζω αυτό; Το 2002 δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η επιδρομή της νεολαγνείας στο ελληνικό θέατρο, αυτή η μόδα που ορίζει ως σκηνοθέτη όποιον είναι κάτω από 25 χρονών. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο πρώτος που εμπιστεύτηκε και έδωσε τη στήριξη στους νέους.
Ο Νίκος Κούρκουλος δεν έκανε επίσης ποτέ τον ξερόλα. Δεν είχε πρόβλημα να δηλώσει πως είναι αδαής σε κάποιο θέμα. Το κυριότερο είναι όμως πως ό,τι πρόσφερε στο Εθνικό Θέατρο το πρόσφερε με προσωπικό κόστος. Τώρα που είμαι στη θέση του μπορώ να το καταλάβω κι εγώ. Ήταν αυτός που πήρε το Εθνικό Θέατρο από μια δημοσιοϋπαλληλική υπηρεσία και το μετέτρεψε σ’ ένα δραστήριο καλλιτεχνικό οργανισμό.
Και κάτι τελευταίο. Το ρεπερτόριο για την Πειραματική Σκηνή το σχεδιάζαμε μαζί, αφού του κατέθετα τις προτάσεις μου. Όταν του είπα πως σχεδιάζω μια παράσταση έξι ωρών που στηρίζεται σε ένα μυθιστόρημα χιλίων σελίδων του Ντοστογιέφσκι και χρειάζεται να κάνω πρόβες για 9 μήνες, αντί να με πετάξει έξω μου είπε “ωραία, προχώρα”. Αυτός ήταν».
14°
