Μία συνάντηση γιγάντων στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη

Ήταν τέλη Φλεβάρη του 2007 όταν ο φίλτατος συνεργάτης Κώστας Μπαλαχούτης -διακεκριμένος ερευνητής και συγγραφέας του ελληνικού ρεπερτορίου- μου πρότεινε άλλο ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ. Όμως ετούτο δεν ήταν απλά «άλλο ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ». Ήταν μια σύναξη γιγάντων στη συμβολή των οδών Επιφανούς και Γαριβάλδη, στο σπίτι του εμβληματικού Μίκη Θεοδωράκη.

Γαλουχημένος του λόγου μου αξιοζήλευτα από τον κατά ένδεκα χρόνια μεγαλύτερο μου αδελφό, τον αείμνηστο μέντορά μου Βύρωνα, φόρτωσα από τη δισκοθήκη μου τα εξώφυλλα από τους δίσκους και τα cd, μαζί με ένα χονδρό μαρκαδόρο. Ήταν από αυτές τις μαύρες τετράγωνες τσάντες που κουβαλάγαμε την εποχή των βινυλίων όσοι επιλέγουμε μουσικές σε μουσικά μπαράκια. Και γέμισε ασφυκτικά παρακαλώ. Φύσει αδύνατον να άφηνα έτσι τέτοια μοναδική ευκαιρία να πάει χαμένη.

Φτάσαμε εκεί, στη σκιά της Ακρόπολης, λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα, στο τελευταίο φως. Μου το είχε πει ο Κώστας ποιους θα φωτογραφίσω. Μα άλλο να το ακούς, και άλλο να το ζεις απαθανατίζοντας το. Με το που μπήκαμε σε τούτη την αρχοντική φωλιά, όλα μας ήθελαν καλοδεχούμενους. Χώρος ζεστός, με το ξύλο της κερασιάς να πρωταγωνιστεί ολούθε. Και το στερεοφωνικό συγκρότημα, τι άλλο, στα όρια του hi-end, δικαίως.

Και να ’σου λοιπόν οι επίτιμοι προσκαλεσμένοι του οικοδεσπότη να τον περιστοιχίζουν για της ανάγκες της κουβέντας. Μαρία Φαραντούρη, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μανώλης Μητσιάς. Με τον ηγετικό Μίκη Θεοδωράκη να κάθεται απλωμένος αναπαυτικά στην μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα του σαλονιού του, με τα πόδια του να ακουμπούν ευθεία στο αντίστοιχο σκαμπό. Κόκκινη ανοιχτή πουκαμίσα της φωτιάς, κεχριμπαρένιο κομπολόγι στα χέρια του.

Το πώς πέρασε η ώρα σα νεράκι δεν το χωρά ο νους μου έως και σήμερα. Κι ας προσπαθούσα κάθε τόσο να επανέλθω στην πραγματικότητα, να εστιάσω στο σκοπό της παρουσίας μου, και όχι στα όσα ρούφαγαν τα αυτιά μου. Και να που ήρθε κιόλας η ώρα του τέλους. Όπως το συνηθίζω άλλωστε, ζήτησα ευγενικά από αυτούς τους πρωταγωνιστές του Ελληνικού Τραγουδιού μια τελευταία ομαδική φωτογραφία. Όπως ζήτησα και μια δική μου από τον Κώστα, να έχω, να θυμάμαι.

Κι αν είχα το μουσικοσυνθέτη Θεοδωράκη ανέκαθεν εκεί ψηλά, στις κορυφές του τόπου μας, έφυγα από τούτη τη συνάντηση ακόμη πιο «αφοσιωμένος» στον Μίκη. Βλέπεις, όσο πολλοί κι αν ήταν οι δίσκοι που του έδωσα για να μου υπογράψει, όχι μόνο δεν άφησε ούτε έναν τους δίχως αυτόγραφο, μα κοντοστεκόταν κάθε τόσο κατά βούληση και μοιραζόταν μια μικρή ιστορία για κάμποσους από αυτούς…