Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τα Υπόγεια Ρεύματα ότι ακολουθούν «topic trends». Το αντίθετο, μάλιστα, ακολουθούν ακριβώς τις υπόγειες ροές της πόλης και ακούνε το ποδοβολητό των φίλων τους, όταν τρέχουν να ξεφύγουν από το τέρας.
Το ζαλισμένο, αιμόφυρτο τρέκλισμα-παρά-τρέξιμο του Ζακ Κωστόπουλου, έτσι όπως για πάντα κατέγραψαν σαν τελευταίο αποχαιρετισμό αυτές οι αδηφάγες κάμερες που βρίσκονται παντού, έδωσε και την έμπνευση στο παλιό, έμπειρο γκρουπ για να γράψει ένα τραγούδι. Χωρίς ηρωικές φανφάρες, χωρίς ουρλιαχτά και φωτιές, χωρίς μίσος.
Παρά ένα τραγούδι στο οποίο κυριαρχεί το θρηνιτικό θέρεμιν. Ένα τραγούδι που μοιάζει να κρυώνει, να τρέμει από ήσυχη θλίψη και οργή, να προσπαθεί να ακολουθήσει και να ακουστεί από τον Ζακ εκεί που έχει πάει.
Ας το ακούσουμε και ας το κρατήσουμε σαν ένα ακόμα σημείωμα αγάπης αφημένο στα πεζοδρόμια, δίπλα στα αίματα. Συγγνώμη.
Στίχοι - μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
στη μνήμη του Ζακ Κωστόπολου / Zackie Oh
Ο καλός νοικοκύρης
ο καλός νοικοκύρης
που όλα ξένα τα βλέπει
σ'έναν τέλειο κόσμο
τα δικά του προσέχει
ο καλός νοικοκύρης
που κοιτάει την δουλειά του
κι έναν έρημο κόσμο
φτιαχνει για τα παιδιά του
ο καλός νοικοκύρης
πρώτος ρίχνει τον λίθο
τον σηκώνει απ'το χώμα
και σε στήνει στον τοίχο
ο καλός νοικοκύρης
πάντα θα χει ένα θύμα
έχει τόσα να χάσει
κάστρα δίπλα στο κύμα
Ο καλός νοικοκύρης
που όλα ξένα τα βλέπει
σ' έναν τέλειο κόσμο
τα δικά του προσέχει
22°
