Πιο κατάλληλο όνομα για την περίοδο που διανύουμε δεν θα μπορούσαν να έχουν βρει. Από τους ανεμοστρόβιλους και την ξηρασία της Μεγάλης Κρίσης του ’30, μετά το κραχ του ’29, στις σημερινές ταραχές και τη Μεγαλύτερη Κρίση του ’09. Το όνομα προέκυψε φυσικά από τα ακούσματά τους: Γούντι Γκάθρι και Τζόνι Κας. Με αναφορές στη λογοτεχνία των Κέρουακ και Φόκνερ συνθέτουν το soundtrack μιας αδιάκοπης περιπλάνησης. Λίγο πριν μπουν στην μπρίζα για την επερχόμενη περιοδεία τους με υλικό από το νέο δίσκο τους “Troublebound & Lonesome”, οι Ελληνοαυστραλοί Dustbowl μιλούν στην Α.V. για τα ράιοτς, την κάντρι, το ασυλλόγιστο, το ροκ-εν-ρολ.
«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Πώς βιώνετε τα επεισόδια της Αθήνας;
Telecaster Nick: Το μόνο «θαυμάσιο» που ζήσαμε από το Σάββατο 6 του Δεκέμβρη ως σήμερα ήταν η «αναταραχή» στους δρόμους της Αθήνας και ο φόβος που δημιουργήθηκε στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις με αυτή την εξέγερση του κόσμου. Ζήσαμε κάτι που θα αποτιμηθεί στο μέλλον και που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως μετά από μια «κρατική» δολοφονία θα υπάρχουν αντιδράσεις που δεν θα συνάδουν με το «αστικό δίκαιο», αλλά θα επικρατεί η οργή του έστω και πρώιμου «επαναστατικού δικαίου».
Lydia:Μετά από αυτά τα γεγονότα δεν μπορείς να παραμείνεις ουδέτερος.
John Hardy:Εγώ προσωπικά έχω σιχαθεί την κοροϊδία των πολιτικών αυτής της χώρας προς το λαό.
DD Dynamite: Είναι θετικό το ότι ο κόσμος αντιδρά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του.
Πώς βλέπετε τον ελληνικό ανεμοστρόβιλο της κοινωνικής ανησυχίας από τη μια και της κρατικής ασυδοσίας από την άλλη;
Telecaster Nick: Η κρατική ασυδοσία υπήρχε και θα υπάρχει, ακόμα και με μια προσχηματική πολιτική αλλαγή. Είναι η παρακμή ενός πολιτισμού που έχει συνείδηση του εαυτού του, αλλά δεν κάνει κάτι γι’ αυτό. Δεν τον συμφέρει να κάνει και δεν θα κάνει ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Χαίρομαι όμως για τη στάση της νεολαίας, του απλού κόσμου. Ποιος δεν θα μπορούσε να είναι χαρούμενος όταν η οργή του κόσμου εκφράζεται στο δρόμο έτσι όπως τη ζήσαμε...
John Hardy: Η κοινωνική ανησυχία αυτής της χώρας είναι ένα ξέσπασμα ενάντια στη μιζέρια που μας προβάλλουν κανάλια και κράτος.
Πώς προέκυψε αυτή η εμμονή με τα τρένα και την έρημο;
Lydia: Τα τρένα συμβολίζουν την αλλαγή, το ξεκίνημα ή το τέλος. Η εικόνα του τρένου μάς φέρνει στο νου σκονισμένα τοπία, hobos, τη διαρκή μετακίνηση. Ο ρυθμός των Dustbowl θυμίζει των ήχο και την κίνηση του μεγάλου μαύρου τρένου πάνω στις ράγες.
Telecaster Nick: Αντίθετα, η έρημος είναι ένα περιβάλλον στατικό, αμετακίνητο. Συμβολίζει μάλλον το τέλος της διαδρομής. Και βέβαια έχει κι αυτή μια μουσικότητα. Τους χρησιμοποιούμε και μεταξύ μας αυτούς τους όρους, λες και πρόκειται για τρόπους προσέγγισης ενός κομματιού...“Train” ή “Desert” ήχος…
Τι σας γοητεύει στη γραφή των Κέρουακ και Φόκνερ;
Telecaster Nick: Οι εικόνες... τα πρόσωπα... ο χειμαρρώδης λόγος... το ασυλλόγιστο... η περιγραφή της ζωής εντέλει. Είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, βέβαια. «Ο κραδασμός μιας αληθινά χαρούμενης ζωής που αδιαφορεί για την απογοήτευση» έλεγε ο πρώτος.
Τι σχέση έχει η κάντρι του Κας με τη σημερινή;
Lydia: Καμία σχέση... ούτε η δική μας μουσική βέβαια. Ο όρος κάντρι έχει εκφυλιστεί. Εμείς ανήκουμε στην ευρύτερη americana παράδοση.
Τι μένει μετά από την ανακατωσούρα της σκόνης και των ράιοτς;
Telecaster Nick: Περιμένουμε να δούμε… Εμένα μου έμεινε η εικόνα του παιδιού με το “God Save The Queen” στο t-shirt να χαμογελάει και να μας υπενθυμίζει πως δεν υπάρχουν ήρωες…
