Η έκπληξη έρχεται από το Περιστέρι κι έχει τη βοήθεια και τη συμμετοχή του Γιώργου Καρανικόλα (Last Drive, Blackmail). To νεοσύστατο ντουέτο κατορθώνει με την πρώτη να δημιουργήσει το δικό του σύμπαν, ένα γοητευτικό παζλ από electro/funk/rock’n’roll/cinematic/psychedelic... Με πολλές «μουσικοφίλ» αναφορές, αλλά χωρίς συγκεκριμένα «δάνεια», αρθρώνουν το δικό τους λόγο κι αυτό στις μέρες μας είναι δυσεύρετο.
The Ducky Boyz - Making It Worse (***)
Παλιότερες και πιο πρόσφατες ηχογραφήσεις του γκρουπ (από το 2007 ως τις μέρες μας), που συγκροτούν ένα άλμπουμ καταιγιστικού psychobilly με γεύσεις από surf, garage και punk. Τραγούδια και instrumentals αποτελεσματικά εκτελεσμένα, αλλά χωρίς κάποια ιδιαίτερη γεύση που θα τα κάνει ξεχωριστά και με προσωπικότητα, άρα περισσότερο γοητευτικά από το σωρό των περισσότερων συγκροτημάτων του είδους που κάνουν πάνω κάτω το ίδιο.
Στην προσπάθειά τους να εντυπωσιάσουν συνδυάζοντας progressive, heavy metal, jazz, επικό ύφος και ερμηνεία που διαρκώς «φωνάζει», αυτό το ογκώδες οικοδόμημα είναι σαν τα σκηνικά από τις παλιές καουμπόικες ταινίες. Πίσω απ’ τις προσόψεις δεν υπάρχουν και πολλά να ανακαλύψεις ή να ακούσεις. Δεν υπάρχουν χρώματα, δεν υπάρχουν μελωδίες.
Πώς ήταν αυτό που λέγαμε «ελληνόφωνο mainstream ροκ» στη δεκαετία του ’80; Κάπως έτσι, αλλά πιο heavy metal. Στίχοι τάχα μου θυμοσοφικοί, γυμνασιακό χιούμορ (βάλε και τα λατινικά μέσα), κοινωνικό σχόλιο για «υποψιασμένους», κουπλέ/ρεφρέν σε δόσεις O.D., αρχαία ελληνικά και... «Γιατί στις πινακίδες πληρώνεις γρηγορόσημο/ Γιατί λαδώνουμε εφορία και πολεοδομία/ Γιατί μου σπάνε τη βιτρίνα, αφού δεν είμαι καπιτάλα;».
Nalyssa Green - The Seed (***)
Ποιητική διάθεση, παραμυθένιος κόσμος, λυρική ερμηνεία, φροντισμένη παραγωγή. Όμως κι αυτή η αίσθηση πως το πλαίσιο είναι ήδη γνωστό και χιλιοφορεμένο, ότι απουσιάζει αυτή η ιδιαίτερη προσωπικότητα που θα το κάνει όλο αυτό από συνηθισμένο και ευχάριστο, ξεχωριστό και ιδιαίτερο.
22°
