Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Οι Plastic Flowers είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τη Θεσσαλονίκη. Το σχήμα του Γιώργου Σαμαρά φτιάχνει συναισθηματικά «έξυπνη» μουσική που αν θες να την καταλάβεις θα πρέπει να σχεδιάσεις ένα ορθογώνιο τρίγωνο και να επαναδιατυπώσεις το πυθαγόρειο θεώρημα ως εξής: «Το τετράγωνο του Brian Eno ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των Boards Of Canada και του shoegaze».
Ακούγεται μεγαλεπήβολο, αλλά μπορείς να διαπιστώσεις τέτοιες ηχητικές συντεταγμένες στο παρθενικό τους EP Meltdown (το κατεβάζεις εδώ) περιμένοντας να δεις πώς έχουν εξελιχθεί στις δύο επόμενες κυκλοφορίες τους.
Το Natural Conspiracy EP που βγαίνει την προσεχή Τετάρτη 21/3 και το επόμενο που είναι προγραμματισμένο για το Μάιο. Μέχρι τότε ανοίξαμε το μουσικό άλμπουμ του Γιώργου, μαθαίνοντας τι μουσική άκουγε…
Με θυμάμαι ακόμη και σήμερα να χοροπηδάω με τον αδερφό μου στο playroom και να τραγουδάμε Δάντη. Εκείνο τoν καιρό, μάλιστα, ζούσαμε στο Βέλγιο και μεγαλώσαμε με μπόλικη ελληνική μουσική. Ο «τότε» Δάντης ήταν άλλου είδους μουσικός και με συγκινεί η φιγούρα του ως έλληνας ρόκερ των 90s. Θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω και cult με τα σημερινά δεδομένα! Όπως και να 'χει, παραμένει ένα απ' τα τραγούδια που μου θυμίζουν πολύ έντονα εκείνη την ηλικία.
Ήταν 2000 και ξεκίνησα τις πρώτες ανασκαφές στους δίσκους του πατέρα μου. Η συλλογή ήταν τεράστια στα μάτια του μικρού Γιώργου! Ανακάλυψα μουσικές, των οποίων την ύπαρξη δεν μπορούσα να φανταστώ. Όταν επιτέλους έμαθα το τρόπο λειτουργίας του πικάπ, το ταξίδι μου πέρασε σε άλλη διάσταση. Από τους πρώτους μουσικούς που αγάπησα στη παιδική μου ηλικία ήταν ο Goran Bregovic. Δεν είχα ιδέα τι σήμαινε ο όρος 'Balkan' τότε, κι όμως αυτή η μουσική με τρέλαινε! Το Silence of the Balkans ήταν ο πρώτος δίσκος του που ήρθα σε επαφή, ενώ λίγο αργότερα τον γνώρισα ακόμη καλύτερα και από το ντουέτο με τον Γιώργο Νταλάρα. Με τη πάροδο του χρόνου έχασα σταδιακά επαφή με το είδος, όμως οι μουσικές μου αναμνήσεις από εκείνη την ηλικία είναι πολύ όμορφες και ευχάριστες.
Στα 15
KING CRIMSON – I Talk To The Wind
Όταν ανακάλυψα το In The Court Of The Crimson King συνειδητοποίησα τι εστί progressive. Σίγουρα ανήκει στους αγαπημένους μου 20 δίσκους ever και αναμφισβήτητα ο Robert Fripp είναι ένας και δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά άλλος. "21st century schizoid man" τραγουδούσε και οι άλλοι κουνούσαν το κεφάλι τους. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι με μία λέξη «μοναδικός». Η κληρονομική του αξία παραμένει μεγάλης σημασίας για μένα και ακόμα αναλύω μέσα μου όλα τα κρυμμένα μυστικά του πανέμορφου artwork που το συνοδεύει. Μαγεία. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.
Παρόλο που πέρυσι ο δίσκος των Radiohead δέχθηκε έντονη κριτική, μου θύμισε έντονα το Amnesiac και μπορώ να πω ότι το αγάπησα. Τελείως διαφορετική μουσική προσέγγιση σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά μπήκε στα αγαπημένα μου και αυτό με τη σειρά του. Το King Of Limbs ήταν ο δίσκος του 2011. Έπος.
ΣΗΜΕΡΑ
HELIOS – Paper Tiger
Ένα χρόνο μετά, στα 21 μου, διανύω μία εποχή που προσπαθώ να εμπεδώσω ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αυτό είναι για μένα το απόλυτο ηθικό δίδαγμα (συμπίπτει άλλωστε με τις εποχές που ζούμε) και δυστυχώς ακόμη και σήμερα δεν το εφαρμόζω στο βαθμό που πρέπει. Έτσι λοιπόν, όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, ακόμα και στη μουσική προτιμώ λιγότερα λόγια και περισσότερα όργανα. Έχω έρθει σε επαφή με μπόλικα post rock/electronic μονοπάτια και μπορώ να πω με σιγουριά ότι μόνο αυτό του Helios μου έδειξε τι εστί εκφραστική μουσική. Και όλα αυτά χάρη στον αδερφό μου που ένα ανοιξιάτικο βράδυ πριν από αρκετό καιρό με έφερε σε επαφή με τον Keith Kenniff. Από τότε είναι αναπόσπαστο κομμάτι έμπνευσης. Το ίδιο και το άλλο του project με τίτλο 'Goldmund'.
Το βράδυ της Κυριακής 18/3, μόλις τελειώσει το ντέρμπι, κατηφορήστε στο ΤΩΡΑ!Κ44 (Κωνσταντινουπόλεως 44, Γκάζι) για να παρακολουθήσετε live τους Plastic Flowers με ελεύθερη είσοδο
