Το ντοκιμαντέρ «Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ» του Κώστα Δημολίτσα προβάλλεται στο 22ο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την Κυριακή 8 Μαρτίου
Με συνολικά 78 μικρού και μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ να προβάλλονται στα Διεθνή Διαγωνιστικά Μεγάλου Μήκους, Newcomers και Film Forward και στα τμήματα Ανοιχτοί Ορίζοντες του διεθνούς προγράμματος, Πλατφόρμα και Από οθόνη σε Οθόνη, το ελληνικό ντοκιμαντέρ, δυναμικό και πολυσυλλεκτικό, πρωταγωνιστεί στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που θα διεξαχθεί από 5 έως 15 Μαρτίου. Ένα από αυτά που ξεχωρίζουν, το ντοκιμαντέρ «Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ» του Κώστα Δημολίτσα, που θα προβληθεί την Κυριακή 8 Μαρτίου, στον Ολύμπιον, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, στις 17.45. Ένας φόρος τιμής στον ιστορικό λαϊκό κινηματογράφο Ροζικλαίρ της Πατησίων, που τάραξε την κοινή γνώμη τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 εξαιτίας των ακατάλληλων ταινιών που πρόβαλλε, αδιαφορώντας για την λογοκρισία και τους ηθικούς φραγμούς της εποχής.
Το Ροζικλαίρ αποτέλεσε έναν από τους παλαιότερους και πιο κακόφημους κινηματογράφους των Αθηνών, που ξεκίνησε την λειτουργία του το 1913 για να κλείσει το 1968, διάγοντας πάνω από μισό αιώνα ζωής. Οι θαμώνες του ήταν λούστροι, παιδιά που κάνανε θελήματα, μικρομαγαζάτορες, επαρχιώτες, σκασιάρχες μαθητές, ναυτικοί, ομοφυλόφιλοι που πήγαιναν να ψωνιστούν, μικροπωλητές που πουλούσαν σάμαλι, κωκ, κλπ. ενώ οι γυναίκες-θεατές αποτελούσαν σπάνιο φαινόμενο. Οι ταινίες που έπαιζε ήταν συνήθως Β-διαλογής: γουέστερν, αισθηματικά, αισθησιακά, πολεμικά, νουάρ, μυστηρίου ενώ καμιά φορά προβάλλονταν και ταινίες Α-διαλογής, χωρίς να γνωρίζουν οι θαμώνες ότι επρόκειτο για ταινία του Τζων Φορντ ή του Χίτσκοκ, αδιαφορώντας για την προέλευσή ή το ποιον του εκάστοτε σκηνοθέτη. Ο ενθουσιασμός για τις ταινίες ήταν τέτοιος που ξέφευγε από το τυπικό της σιωπηλής παρακολούθησης, με τους θεατές να επιδίδονται σε φωνές, γέλια, κλάματα, συνθήματα, εκάστοτε σε ξυλοδαρμούς, και ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Το Ροζικλαίρ «άνηκε» στους θαμώνες του, που δεν το αντιμετώπιζαν απλά ως ένα καταγώγιο, ή ως ένα «μελανό» και επικίνδυνο σημείο της πόλης όπως πολλοί ευυπόληπτοι Αθηναίοι, αλλά ως ένα μέρος όπου καρποφορούσε η φαντασία, ο ερωτισμός, ο αλληλοσεβασμός, ο σαματάς και κυρίως η ελεύθερη απόλαυση του κινηματογράφου. Για κάποιους ανθρώπους αποτελούσε ένα σημείο συγκέντρωσης του υποκόσμου, ενώ για άλλους έναν χώρο αδιαπέραστο από την εξουσία και την αστυνομία, όπου η φαντασία και η ελευθερία ήταν έννοιες συνυφασμένες.
Εκτός αυτών που μιλάνε για το «Ροζικλαίρ»: Μπέτυ Βακαλίδου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Πέτρος Μανταίος Τάκης Σπετσιώτης Γιώργος Χρονάς, Κώστας Φέρρης, Θωμάς Σιταράς, Δημήτρης Φύσσας, Νίκος Ζερβός, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Δημήτρης Κολλάτος, στην ταινία ακούγονται δύο τραγούδια του Λουκιανού Κηλαϊδόνη για αυτό το σινεμά που στοίχειωσε την εφηβεία του, καθώς και κείμενα των Νίκου Νικολαΐδη, Πάνου Κουτρουμπάση, Πέτρου Μανταίου, και Λευτέρη Ξανθόπουλου.
Ο σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας Κώστας Δημολίτσας δηλώνει: «Είμαι απόφοιτος Κοινωνικής Θεολογίας. Αυτήν την περίοδο φοιτώ στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Πολιτισμικών και Κινηματογραφικών Σπουδών της σχολής Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχω ασχοληθεί με τον κινηματογράφο θεωρητικά ως αρθρογράφος στα Artcore Magazine και Περιοδικό το Καλειδοσκόπιο, αλλά και πρακτικά συμμετέχοντας στο σεμινάριο Film School του Χρήστου Πυθαρά στο Booze. Αυτή είναι η πρώτη μου απόπειρα ως σκηνοθέτης… Η ταινία “Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ” αποτελεί φόρο τιμής όχι μόνο στο ίδιο το “Ροζικλαίρ” αλλά και σε έναν τρόπο θέασης του κινηματογράφου που έχει πια εκλείψει. Ο κινηματογράφος ως διαδραστικό βίωμα, όπου ο θεατής συνομιλεί ανοιχτά με την ταινία σαν να αποτελεί και ο ίδιος μέρος της. Προσωπικά ήρθα σε επαφή με τον λαϊκό κινηματογράφο και με το “Ροζικλαίρ“ μέσω των σελίδων του Λεωνίδα Χριστάκη και του Νίκου Νικολαΐδη, από το βιβλίο του οποίου “Γουρούνια στον Άνεμο” προέρχεται και ο τίτλος της ταινίας».
