Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Συνώνυμα»
Ο Γιόαβ, ένας νεαρός Ισραηλινός, είναι αποφασισμένος να αποκηρύξει την εθνικότητά του και να γίνει Γάλλος. Φτάνοντας στο Παρίσι, εγκαταλείπει τη γλώσσα του και με τη βοήθεια ενός λεξικού προσπαθεί με κάθε τρόπο να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του.
Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του ικανότατου Ναντάβ Λαπίντ («The Kindergarten Teacher», «The policeman») κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Πρόκειται είναι ένα ιδιότυπο, αιχμηρό και γεμάτο τολμηρές, ριζοσπαστικές ιδέες φιλμ που χτίζεται πάνω σε έναν ατίθασο χαρακτήρα ο οποίος μοιάζει να έρχεται από τη Νουβέλ Βαγκ του ’60. Ακόμη κι ο πρωταγωνιστής Τομ Μερσιέ θυμίζει κάπως ένα νεαρό Ζαν Πολ Μπελμοντό, ενώ ο χαρακτήρας του είναι πιστό αντίγραφο του νεαρού αντιήρωα από το γκονταρικό «Με κομμένη την ανάσα». Το ίδιο σθένος, εφάμιλλος αντικομφορμισμός, παρόμοια κοσμοθεωρία. Η διαφορά είναι πως η «εξέγερση» του νεαρού Ισραηλινού δεν προκαλείται μόνο από την καταπιεστική πολιτική της χώρας του αλλά και από την αδυναμία προσαρμογής σε έναν νέο τόπο που έτσι κι αλλιώς δείχνει αφιλόξενος και εχθρικός παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των «ανεκτικών παριζιάνων».
14°
