Ο Λελούς επιδιώκει να βρει τη μυστική φόρμουλα, όπου χιούμορ και δράμα θα συμπορευτούν ομαλά, όμως το πρώτο φθίνει όσο περνά ο χρόνος και το δράμα αποκτά το πάνω χέρι.
Μία παρέα σαραντάρηδων (και κάτι) ανδρών που βιώνουν την κρίση της μέσης ηλικίας αποφασίζουν να ιδρύσουν την πρώτη ανδρική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης στη δημόσια πισίνα της περιοχής τους. Αψηφώντας την ειρωνεία του περίγυρού τους, προπονούνται από μία ξεπεσμένη πρωταθλήτρια που προσπαθεί και η ίδια να ξεπεράσει τα προσωπικά της προβλήματα και μαζί ξεκινούν μια απίθανη περιπέτεια.
«Νομίζεις ότι είσαι ο μόνος καταθλιπτικός εδώ;» η ρητορική ερώτηση του Κανέ στον Αμαλρίκ, που ολοκληρώνεται με την αφοπλιστικά ανθρώπινη επισήμανση «όλοι εδώ είμαστε καταθλιπτικοί». Το θέμα της αντρικής κρίσης εκφράζεται κάπως αφελώς και με αρκετά προβλέψιμα σχήματα: το επαγγελματικό αδιέξοδο, η μοναξιά, ο γάμος που έχει τελματώσει, το άγχος των γηρατειών. Ενώ όμως ο Λελούς επιδιώκει να βρει τη μυστική φόρμουλα, όπου χιούμορ και δράμα θα συμπορευτούν ομαλά, το πρώτο φθίνει όσο περνά ο χρόνος και το δράμα αποκτά το πάνω χέρι. Επιπλέον κάποιοι χαρακτήρες είναι πιο ψαγμένοι από άλλους, ενώ το φιλμ για να αποβάλει τη στάμπα της «μονοδιάστατης αντρικής δραμεντί» δίνει λόγο και στη γυναίκα προπονήτριά τους η οποία όμως δεν έχει τον αντίστοιχο πρωταγωνιστικό ρόλο που υπόσχεται το σενάριο.
