Υπάρχουν πάρτι που σε απογειώνουν και πάρτι που σε ξενερώνουν. Το πάρτι του Γκασπάρ Νοέ είναι κι από τα δύο. Το πρώτο μέρος είναι απογειωτικό, σχεδόν αριστουργηματικό με τον τρόπο που φιλμάρει ο σκηνοθέτης τα πρόσωπα (χωρισμένες σεκάνς με δύο πρόσωπα που συζητάνε χωρίς να βλέπουμε ποτέ τι κοιτάνε ή τι συντελείται μπροστά τους) και με το πάθος που βάζει τη μουσική σε ρόλο βασικού πρωταγωνιστή. Κάπου στη μέση δίνει αποθεωτικό χαρακτήρα στη σκηνοθεσία του, καθώς ανεβάζει την κάμερα στο ύψος του ταβανιού και κινηματογραφεί μια απίστευτη χορογραφία, με τα κορμιά των χορευτών να εναλλάσσονται σε ένα ασύλληπτο θέαμα. Η συνέχεια όμως δεν είναι ανάλογη. Η ηλεκτρισμένη ματιά του σκηνοθέτη των «Μη αναστρέψιμος», «Carne», «Μόνος εναντίον όλων» (προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη ταινία του) νοθεύεται όχι μόνο από το LSD, αλλά από τη μανία του να φτιάξει άλλη μια προβοκατόρικη ταινία. Η ιδεολογική αδυναμία στο κομμάτι αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί από τα κολπάκια της κάμερας (ένα τεράστιο μονοπλάνο με την κάμερα να βουτάει στους εσωτερικούς χώρους του οικοτροφείου και να χορεύει στους μπιτάτους ρυθμούς της μουσικής) ούτε από τις σοκαριστικές σεκάνς που θυμίζουν παλιές «ομορφιές» του. Οι κλωτσιές στην κοιλιά της εγκύου, ο δημόσιος εξευτελισμός, το αιμομικτικό αμάρτημα, η παιδική κακοποίηση κ.ά. είναι εικόνες που έχουμε δει και στα προηγούμενα φιλμ του. Το ξέρουμε, Γκασπάρ, ότι η ζωή είναι κόλαση και ο άνθρωπος ένα κτήνος. Αλλά μπορείς ακόμα καλύτερα από το να επαναλαμβάνεσαι: π.χ. το σχόλιο για τον dj που, ως άλλος Θεός (η fake παντοδυναμία του βασιλιά της κονσόλας) συμβουλεύει και ψυχαγωγεί τους πιστούς τους, έχει κάποιο νόημα, όπως και ο δυνατός αυτοσχεδιασμός της «μαστουρωμένης» Μπουτέλα on camera. Αλλά αυτά αρκούν;
14°
