Μέχρι περίπου και τη δεκαετία του ’80 οι ταινίες τρόμου ακολουθούσαν λίγο - πολύ το μοτίβο της απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο με την τοποθέτηση των χαρακτήρων σε χώρους όπως μία καλύβα, σε μια περιοχή μακριά από τον πολιτισμό ή σε ένα δάσος. Αυτό πλέον έχει αλλάξει καθώς το να μη βρίσκεται κάποιος σε κατοικήσιμη περιοχή δεν αρκεί για να πείσει τους θεατές ότι είναι πλήρως αβοήθητος, όταν πλέον όλοι έχουμε πάντα μαζί μας το κινητό μας τηλέφωνο.
Έτσι, οι δημιουργοί ταινιών τρόμου έχουν αρχίσει να εντάσσουν όλο και περισσότερο στα σενάριά τους ένα νέο στοιχείο, την απομόνωση πλέον όχι από τον πολιτισμό, αλλά από το κινητό. Οι δύο πιο συχνές τακτικές που χρησιμοποιούν για να επιτευχθεί αυτό είναι το «δεν έχω σήμα» και το «άδειασε η μπαταρία». Για το πρώτο μάλιστα μπορεί να τηρηθεί και η παλιά καλή συνταγή, αφού ο πιο εύκολος τρόπος να μην υπάρχει σήμα ρεαλιστικά είναι το να βρεθείς σε ένα απομακρυσμένο μέρος, όπως ένα δάσος ή ένα βουνό. Η ευκολία, βέβαια, αυτή έχει κάνει τη συγκεκριμένη «τεχνική» να θεωρείται τόσο κλισέ, ώστε πια τη συναντάμε πιο συχνά σε παρωδίες ταινιών τρόμου, όπως το «Tucker & Dale vs. Evil» (2010) και το «Το μικρό σπίτι στο δάσος» (2012).
Το «άδειασμα της μπαταρίας», αν και συναντάται εξίσου συχνά, προσφέρει μία μεγαλύτερη ποικιλία ως προς το πώς μπορεί να καταλήξουμε σε αυτό. Πέρα από το προφανές αίτιο, να ξεχάσει δηλαδή κάποιος χαρακτήρας να φορτίσει το κινητό του, έχουμε παρακολουθήσει αρκετές ταινίες να «παίζουν» με το στοιχείο της μπαταρίας με πιο ευρηματικούς τρόπους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία «Τρέξε!» (2017), όπου ο πρωταγωνιστής αγχώνεται και φαίνεται εμμονικός στα μάτια της συντρόφου του καθώς συνειδητοποιεί ότι κάθε φορά που προσπαθεί να φορτίσει το κινητό του κάποιος το βγάζει από την πρίζα, επιδιώκοντας να τον απομονώσει από τον έξω της συγκεκριμένης οικίας κόσμο.
Στο «House of Good & Evil» (2013), από την άλλη, η πρωταγωνίστρια, η οποία μόλις μετακόμισε σε νέο σπίτι με τον άντρα της, δεν μπορεί να φορτώσει το κινητό της διότι ο φορτιστής της χάθηκε -υποθέτει- κατά τη μεταφορά των πραγμάτων τους από το παλιό στο νέο σπίτι, ενώ σε ένα πιο μεταφυσικό επίπεδο στην ταινία «Μέχρι την κόλαση» (2009), η Κριστίν βλέπει την μπαταρία του κινητού της να αδειάζει καθώς την «ρουφάει» κάποιο είδος δαίμονα.
Αν και αυτές οι δύο πρακτικές είναι οι πιο συνήθεις και οι πιο απλές για να βγάλουν οι δημιουργοί των ταινιών τρόμου το κινητό από τη μέση, υπάρχουν κάποιοι που προτίμησαν να μη μείνουν στην περισσότερο πεπατημένη οδό. Το «Είσαι ο επόμενος» (2011) και το «The Mooring» (2012) είναι δύο παραδείγματα ταινιών που θα μπορούσαν δικαιολογημένα να παίξουν το χαρτί του σήματος, αλλά δεν το έκαναν. Έτσι, στο πρώτο βλέπουμε τους καμουφλαρισμένους με μάσκες κουνελιών δολοφόνους να χρησιμοποιούν παρεμβολείς σήματος και στο δεύτερο, μία ταινία όπου έφηβα κορίτσια πάνε για κατασκήνωση στο δάσος, η αρχηγός της ομάδας –η οποία είναι και η πρώτη που δολοφονείται- αποφασίζει να μαζέψει τα κινητά όλων των κοριτσιών σε μία τσάντα για να έρθουν πιο κοντά με τη φύση.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι το νέο πρότυπο ταινιών τρόμου που θέλει τον «θάνατο» του κινητού να έρχεται πριν τον θάνατο του χαρακτήρα, αντικρούουν ταινίες του είδους που τοποθετούν τα smartphones ως βασικό υπαίτιο για ό,τι επακολουθήσει στην πλοκή. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Stephen King, έργο «Το Κινητό» (2016) όπου ένα σήμα εκπέμπεται σε όλα τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας παγκοσμίως μετατρέποντας σε μανιασμένους δολοφόνους όλους όσους χρησιμοποιούσαν τα κινητά τους τη δεδομένη στιγμή. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο πρώτο Kingsman.
18°
