21 χρόνια μετά από την προδοσία του και τη φυγή με τα κλεμμένα λεφτά, ο Μαρκ Ρέντον επιστρέφει στην παλιά γειτονιά του. Οι πρώην κολλητοί του τον περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές...
Συνέχεια μιας από τις πιο επιδραστικές και σημαντικές ταινίες του μοντέρνου βρετανικού σινεμά που συνδύασε μοναδικά τη νεανική κουλτούρα, το φλερτ με τα ναρκωτικά και την απουσία κάθε ηθικολογίας ή διδακτισμού. Ό,τι ήταν το πρώτο «Trainspotting» για τους τότε 20άρηδες είναι και το σημερινό σίκουελ του για τους ίδιους 40άρηδες, μια ωδή στην απόλαυση της ζωής με τρόπο ακαταμάχητο, που δεν αφήνει παρερμηνείες. Τα φορτωμένα με δύο δεκαετίες στην πλάτη τους και λιγότερα μαλλιά στην κεφαλή τυπάκια από το Εδιμβούργο, εξακολουθούν να τρώγονται με τα ίδια: ουσίες, αλκοόλ, ποδόσφαιρο, γκόμενες και το κυνήγι μιας απροσδιόριστης ευτυχίας που μακάρι να ήξεραν που θα τη βρουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουν πάψει να τρέχουν ξωπίσω της, παρότι οι αντοχές τους δεν είναι για πολλά. Η λάμψη του εφήμερου και της αρπαχτής μπορεί να έχει ξεθωριάσει αλλά η σπίθα παραμένει ζωντανή, ενώ η μουσική εξακολουθεί να δίνει διαολεμένο ρυθμό στη φτιαγμένη σαν παραισθησιογόνο εικόνα του Μπόιλ. «Lust for life» (γαμάτο και το σάουντρακ του σίκουελ) χορεύει ακόμη με το δικό του αποχαυνωμένο στιλ ο Ρέντον του ΜακΓκρέγκορ που επιστρέφει από το αγαπημένο του Άμστερνταμ, όπου είχε κρυφτεί, στα πάτρια εδάφη για άφεση αμαρτιών, την ίδια ώρα που ο Sick boy το χει ’ρίξει στις μαστροπείες και τους εκβιασμούς, ο ψυχάκιας Μπέκμπι βρίσκεται στη φυλακή και ο Σπαντ ως άλλος καταραμένος Ρεμπό φτιάχνει σκοτεινά ποιήματα με τα κατορθώματα των φίλων του. Είναι μελαγχολικό έως πικρό το νέο «Trainspotting», με μια ροπή στη νοσταλγία και το συναισθηματισμό, αλλά μην αφήσετε να σας ξεγελάσει αυτό. Ουδεμία στιγμή δεν γίνεται μελό, ενώ παραμένει ακαταμάχητα καυστικό και γοητευτικό με μια επιπλέον έκπληξη. Τα ρεμάλια του Εδιμβούργου αυτή τη φορά έχουν ένα λόγο παραπάνω για να το τσακίσουν κανονικά. Η γνώση και η εμπειρία των βρώμικων wc και των λασπομένων δρόμων τούς έκανε να αναπτύξουν αντισώματα σε κάθε μορφή «ασθένειας»: από τον περίφημο αστικό καθωσπρεπισμό μέχρι την τακτοποιημένη ζωή που ορίζεται από μια παλιά φράση. Το «διάλεξε σπίτι, μεγάλο αυτοκίνητο, οικογένεια, δουλειά με λεφτά» μπορεί να ήταν μια σουξεδιάρικη φράση στην ταινία του 1996, που δημιουργήθηκε με βάση τη διεθνή καμπάνια κατά των ναρκωτικών («διάλεξε ζωή»), όμως εδώ βρίσκει τον πραγματικό στόχο της που δεν είναι άλλος από την αποθέωση της ίδιας της ζωής.
2029. Οι τρεις εναπομείναντες και εξαθλιωμένοι μεταλλαγμένοι (ο Λόγκαν, ο Κάλιμπαν και ο καθηγητής Ξαβιέ, που πάσχει από επιληπτικές κρίσεις) κρύβονται σε ένα κρησφύγετο στα σύνορα του Καναδά, όταν εμφανίζεται μία μυστηριώδης γυναίκα που ζητάει από τον Λόγκαν να προστατεύσει ένα μικρό κορίτσι.
Απρόσμενα ποιητική και πεσιμιστική ματιά πάνω στο μύθο των μεταλλαγμένων με έμφαση στην παρακμιακή εικόνα και το δυστοπικό μέλλον. Η σκηνοθεσία του Μάνγκολντ βρίσκεται έτη φωτός μακριά από την ηρωική αισθητική του Σίνγκερ κι αυτό συνεπάγεται περισσότερα θετικά από αρνητικά. Στα πρώτα τοποθετούμε τον ελεγειακό απολογισμό μιας βασανιστικής ζωής για το μοναχικό λύκο του Λόγκαν (που μάλλον αποχωρίζεται οριστικά ο Χιου Τζάκμαν), το σαρδόνιο χιούμορ που υπογραμμίζει τη διφορούμενη φύση των ηρώων και την ανεπανάληπτη Λόρα, τη μικρή μεταλλαγμένη που στέλνει αδιάβαστους τους κακούς. Στα μείον τα αναμασήματα σε μερικές σκηνές καταδίωξης των ηρώων, που ευτυχώς είναι ελάχιστα και ανεπαίσθητα.
Η πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή του Όλι Μάκι (The happiest day in the life of Olli Maki) ***
Το καλοκαίρι του 1962, ο φινλανδός πυγμάχος Όλι Μάκι είναι πανέτοιμος να διεκδικήσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή στην κατηγορία φτερού. Κάνει όμως το λάθος να ερωτευτεί λίγες μόλις βδομάδες πριν από τον κρίσιμο αγώνα.
Ντελικάτη, τρυφερή και γλυκόπικρη αθλητική βιογραφία πάνω στον παράλληλο αγώνα πυγμαχίας και ζωής με τον αφοπλιστικό Όλι Μάκι να παλεύει να τα καταφέρει εξίσου καλά και στα δύο τερέν. Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ αυτοβιογραφία, διανθισμένη με κωμικά ενσταντανέ αλλά και εστιασμένη σε έναν ουμανισμό που θριαμβεύει. Ο Κουοσμάνεν στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του παραλληλίζει με γούστο, δεξιοτεχνία και πρωτοτυπία την κατάκτηση της αθλητικής κορυφής με εκείνο του χτισίματος της αθώας ερωτικής ιστορίας του και αμείβεται δικαίως με το μεγάλο βραβείο στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο Φεστιβάλ Καννών.
Ο Τσάνκο Πέτροφ βρίσκει εκατομμύρια λέβα στις ράγες του σιδηροδρόμου, κατά την καθημερινή του επιθεώρηση. Αποφασίζει να παραδώσει τα χρήματα στην αστυνομία και το κράτος τον τιμά με μια εκδήλωση προς τιμήν του. Η Τζούλια Στάνκοβα, επικεφαλής Δημοσίων Σχέσεων του Υπουργείου Μεταφορών, παίρνει το παλιό του ρολόι, οικογενειακό κειμήλιο, και το αντικαθιστά με ένα ακριβό καινούργιο που όμως λίγο αργότερα χαλάει...
Σπουδαίο ελληνοβουλγαρικό δράμα (είναι συμπαραγωγός η Graal), με σενάριο που κεντάει και μια αυθεντική καφκική παραβολή γύρω από την έννοια της ηθικής ακεραιότητας, του ηρωικού συμβόλου (με την πράξη του ο Τσάνκο γίνεται ο ήρωας της κοινής γνώμης) και την απεγνωσμένη προσπάθεια του ατόμου να μείνει μακριά από τα γρανάζια της διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας. H αμεσότητα της γραφής και ο κοφτός, ωμός ρεαλισμός της εικόνας δένουν απόλυτα με το ανθρώπινο πορτρέτο του Τσάνκο, που πασχίζει να συνεχίσει να ζει ήσυχος στο περιθώριο της «κανονικής» κοινωνίας αλλά δεν του το επιτρέπουν.
Ακόμη...
>>> Το ντοκιμαντέρ «Τα σημάδια του Ουρανού» (**) της Μάρως Αναστοπούλου προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και βραβεύτηκε από τη Διεθνή Επιτροπή Κινηματογράφου Fipresci. Περιγράφει τη ζωή στην Αμοργό όπου οι άνθρωποι μοχθούν κι απολαμβάνουν τη ζωή με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Τα δύο πρόσωπα του φιλμ, ο καπετάν Κωνσταντής και ο Λεωνίδας ο βοσκός έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης και λατρεύουν να μιλούν για την πρόβλεψη του καιρού. Όταν τα τηλεοπτικά δελτία και το ίντερνετ δεν τους καλύπτουν στρέφονται στα σημάδια τ’ ουρανού, αφού οι Αμοργιανοί κουβαλούν γνώσεις αιώνων για την πρόβλεψη του καιρού. Μικρό, λιτό και χαριτωμένο, θα σας φέρει το καλοκαίρι ακόμη πιο κοντά. >>> Το τουρκικό «Υποψίες» (** ½ ) του Εμίν Αλπέρ έχει κάτι από το μινιμαλισμό του Τσεϊλάν (μαζί με μια λανθάνουσα ερωτική χροιά) σε μια ιστορία που συνδέει το μυστήριο με το κοινωνικό δράμα. Ο ήρωας είναι ένας αποφυλακισμένος που δουλεύει στο δήμο, στην ομάδα που αναλαμβάνει την εξολόθρευση αδέσποτων σκύλων και προσπαθεί ανεπιτυχώς να τα ξαναβρεί με το μικρό αδελφό του.
14°
