Παρέα φίλων αποφασίζουν να σπάσουν τη μονοτονία των καθιερωμένων δείπνων και να αφήσουν τα κινητά τους να «μιλήσουν» για όσα οι ίδιοι δεν τολμούν να πουν.
Η προσαρμογή στα δικά μας μιας πρόσφατης ιταλικής κωμωδίας γίνεται με πιασάρικο τρόπο.Τσιτάτα παλαιολιθικά, μονοδιάστατοι χαρακτήρες, ηθοποιοί που παίζουν όπως... πάντα –εξαίρεση ο πάντα πυκνός και εύστοχος στο παίξιμο του Παπαδημητρίου–, απουσία έκπληξης, χαϊδέματα στα αυτιά του θεατή με αστειάκια ανώδυνα και ξαναζεσταμένα. Υποτίθεται ότι η ταινία στηλιτεύει την ομοφοβική πλευρά της κοινωνίας. Τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο Αθερίδης, όμως, είναι τα πλέον συντηρητικά και ανώδυνα. Δεν είναι τυχαίο πως τα πιο «πετυχημένα» αστεία της ιστορίας πατούν στη σιγουράντζα της γκέι σάτιρας και περιγράφονται ιδανικά γύρω από τη φράση «α, τον πούστη», που ακούγεται καμιά δεκαριά φορές στο φιλμ.
Ο Μπάστερ Μουν, ένα καταχρεωμένο κοάλα που βλέπει το αγαπημένο του θέατρο να απειλείται με λουκέτο, σκαρφίζεται το τέλειο σχέδιο για να τραβήξει και πάλι πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, οργανώνοντας ένα διαγωνισμό τραγουδιού.
Το ζωικό βασίλειο, ως ατέλειωτη δεξαμενή αναγνωρίσιμων ηρώων, χαρίζει σπαρταριστούς χαρακτήρες στους δημιουργούς του φιλμ. Πίσω από την ντροπαλή ελεφαντίνα που δεν ξεμυτίζει από το σπίτι των γονιών της, τη μάνα-κουράγιο γουρουνίτσα που μεγαλώνει 25 παιδιά (συν το σύζυγό της που είναι το αρχετυπικό αρσενικό γουρούνι που μόνο κοιμάται και τρώει), τον ποντικαρά αλάνι των δρόμων με τεράστιο εγώ ίσο με το μπόι που του λείπει ή το διστακτικό πίθηκο που βρίσκεται στη σκιά του νταή, κακοποιού πατέρα του, κρύβονται τα γνήσια ταλέντα που περιμένουν την ευκαιρία τους για να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στη μουσική, το τραγούδι και το χορό. Το φιλμ, αν και παιδικό, δεν απευθύνεται μόνο στους μικρούς θεατές. Θα το απολαύσουν και οι ενήλικες συνοδοί τους. Δεν κρύβει πάντως τις καταβολές του το «Τραγούδα!»: από τον κεντρικό ήρωά του (Μπάστερ Μουν, σαν να λέμε ο Μπάστερ Κίτον του... φεγγαριού, ένα πλάσμα δηλαδή βγαλμένο από άλλη εποχή, που ζει κι αναπνέει μόνο για το θέατρο το οποίο είναι κυριολεκτικά το σπίτι του αφού εκεί κοιμάται) έως τους υπόλοιπους χαρακτήρες που θυμίζουν το τηλεοπτικό χιτ των 80s «Πυρετός της δόξας», τα πάντα είναι ένας φόρος τιμής στην τέχνη του σινεμά, της μουσικής και του χορού. Ένα μιούζικαλ φτιαγμένο με σπέσιαλ σάουντρακ (από τραγούδια των Στίβι Γουόντερ, Πολ Άνκα, Λέοναρντ Κοέν, Πολ Μακάρτνεϊ που ερμηνεύουν ο Μακόναχι, η Γουίδερσπουν, η Τζοχάνσον και οι άλλοι πρωταγωνιστές) κι εκφραστικό σινεφίλ χιούμορ. Σε αυτή τη θεσπέσια... φάρμα των ζώων, το καλλιτεχνικό ψώνιο είναι απόλυτα σεβαστό και οι διδακτισμοί απουσιάζουν. Το βασικό θέμα είναι η πίστη στο όνειρο και η πορεία προς την ολοκλήρωσή του. Καθώς όμως μιλάμε για ένα παιδικό φιλμ που απευθύνεται σε τρυφερές νεαρές ψυχές, υπάρχουν και κάποια όρια στο καλλιτεχνικό ένστικτο. Για παράδειγμα η μητέρα της ιστορίας –η γουρουνίτσα, που λέγαμε, είναι ο πιο δυνατός χαρακτήρας του έργου– δεν γίνεται να παρατήσει σύξυλη την πολυπληθή οικογένεια για να κάνει καριέρα στο χορό και το τραγούδι. Δείτε όμως τι σκαρφίζεται για να τα φέρει όλα εις πέρας!
Θεοσεβούμενος μαθητής Λυκείου αμφισβητεί έντονα τις διδακτικές μεθόδους μιας νεαρής καθηγήτριας και με την ανοχή της διευθύντριας του σχολείου οδηγεί την κατάσταση στα άκρα.
Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός στη σημερινή Ρωσία δεν προέρχεται από αντιδραστικά ισλαμικά στοιχεία αλλά από μια ακραία συντηρητικοποίηση του ορθόδοξου χριστιανισμού. Ο έφηβος ήρωας είναι ένας οργισμένος εκδικητής άγγελος. Με τη βίβλο στο χέρι και με τα κατάλληλα εδάφια να εκστομίζονται κατά πάντων (συμμαθητές, καθηγητές, οικογένεια, παπάδες) καταφέρνει να «περάσει» τις ιδέες του περί χριστιανισμού στα ούτως ή άλλως διαβρωμένα πεδία της σύγχρονης παρακμιακής ρωσικής κοινότητας, κατευθύνοντας την ιστορία σε ένα σοκαριστικό φινάλε.
Ο Ρομάν κληρονομεί μια τεράστια έκταση από τον παππού του, που ήταν τοπικός αρχιμαφιόζος, και σχεδιάζει να την πουλήσει. Όμως οι παλιοί συνεργάτες του παππού του δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν κάτι τέτοιο.
Το νέο ρουμάνικο σινεμά εξακολουθεί να θαμπώνει. Με σωστή αξιοποίηση του απειλητικού χώρου, των εχθρικών συμβόλων (η πρώτη επαφή του ήρωα με τη βία που ελλοχεύει στο κτήμα γίνεται μόλις αντικρίζει το μοχθηρό σκύλο) και της αδιόρατης έντασης που πηγάζει από κάθε συνδιαλλαγή, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης ανιχνεύει με διεισδυτική ματιά τη βία που κρύβει μέσα της η ανθρώπινη φύση. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μίριτσα ακροβατεί έντεχνα και έξυπνα στη δημιουργική αντίθεση-συνύπαρξη των δύο ξένων κόσμων, του Ρομάν και των αντιπάλων του, αντλώντας έμπνευση από το κοενικό σύμπαν και τις απρόβλεπτες σεναριακές ανατροπές. Οι δυνάμεις της Συμμαχίας βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Το νέο όπλο της Αυτοκρατορίας «Death Star» έχει τη δυνατότητα να αφανίζει ολόκληρες πόλεις και τεράστιες εκτάσεις. Η επαναστάτρια Τζιν ‘Ιρσο είναι η μόνη που μπορεί να βοηθήσει τους Συμμάχους να εντοπίσουν τα σχέδια του «Death Star» και να το καταστρέψουν, αφού ο δημιουργός του όπλου ήταν ο πατέρας της. Ενταγμένο ομαλά και δίχως αναταράξεις στο επικό σύμπαν του «Star Wars» το νέο φιλμ θα ικανοποιήσει πλήρως τους φαν της σειράς αφού είναι ένα μεγαλόπνοο θέαμα αντάξιο του μύθου που κουβαλάει καθώς και μια απόλυτα συμβατή με την κοσμοθεωρία του Τζορτζ Λούκας ιστορία που κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν με τις γνωστές περιπέτειες των πρώτων φιλμ. Αρχικά η ιστορία του «Rogue one» δεν δείχνει να έχει σχέση με τις κλασικές περιπέτειες του Χαν Σόλο, της πριγκίπισσας Λέια και του Λουκ Σκάιγουοκερ. Περισσότερο μοιάζει να ακολουθεί τη λογική της προηγούμενης ταινίας «Η Δύναμη Ξυπνάει» αφού ο βασικός χαρακτήρας είναι ξανά θηλυκού γένους, ενώ κομβικός χαρακτήρας είναι και πάλι ένας μετανοημένος στρατιώτης της Αυτοκρατορίας. Οι ανατροπές δεν λείπουν, κάποια σημεία είναι διαφωτιστικά γύρω από το πώς γιγαντώθηκε η Αυτοκρατορία, ενώ η Δύναμη που λατρεύεται σαν Θεός καθορίζει και πάλι την έκβαση της μάχης μεταξύ Καλού- Κακού που αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς σε ένα φινάλε βγαλμένο από τα παλιά. Σταρ της ταινίας είναι η Φελίσιτι Τζόουνς. Ως ποιοτική ηθοποιός («Η αόρατη γυναίκα», «Η θεωρία των πάντων») δεν έχει πρόβλημα να πείσει για το δυναμισμό της ενώ προσδίδει και το απαραίτητο συναίσθημα που απαιτεί το σενάριο ειδικά στη σκηνή που ξανασυναντά τον πατέρα της.
Aκόμη
>>> Στο «Κοινόβιο» (**) του Τόμας Βίντερμπεργκ, ο δημιουργός της «Οικογενειακής γιορτής» θυμάται την παιδική ηλικία του, που ταυτίζεται με το τέλος των χίπις, μέσα από μια γλυκερή και νοσταλγική επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας. >>> Παραδοσιακά κινηματογραφικά Χριστούγεννα δεν νοούνται χωρίς τον Αϊ-Βασίλη. Ο Μπίλι Μπομπ Θόρντον ξαναφοράει τη στολή του αγαπημένου των μικρών στο «Ο Αϊ-Βασίλης είναι πολλή λέρα» (*) και αποδομεί εκ νέου το πνεύμα των ημερών σε μια κωμωδία που ελάχιστη δυστυχώς σχέση διατηρεί με την πρώτη ξεκαρδιστική κωμωδία του 2003.
