Αγανάκτηση

Όπως σε κάθε βιβλίο του Φίλιπ Ροθ έτσι και στην ταινία του Σέιμους (ο σεναριογράφος της «Παγοθύελλας» διασκευάζει το ομότιτλο μυθιστόρημα του συγγραφέα), το αυτοβιογραφικό στοιχείο είναι εντονότατο. Αυτό εγκυμονεί κάποιες ανεπιθύμητες παρενέργειες (το υπερτροφικό εγώ του ικανότατου λογοτέχνη, οι συζητήσιμες στα όρια του μισογυνισμού θέσεις του για το άλλο φύλο κ.ά.) αλλά και αρετές που δεν είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητες, όπως ο αθεϊσμός με δυνατά επιχειρήματα –οι καλύτερες σκηνές αφορούν στις λεκτικές κόντρες του ήρωα με τον πρύτανη γύρω από τη θρησκευτική πίστη και την ύπαρξη του Θεού–, η ορμή της νιότης, το τέλος της αθωότητας, η κρίση της οικογένειας κ.ά. Οι εξοντωτικοί διάλογοι αφαιρούν πόντους από τη θέαση του φιλμ αλλά όσα ακούγονται μόνο κέρδος μπορούν να είναι για τον υπομονετικό σινεφίλ.