The Neon Demon

Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το «Drive» και το «Μόνο ο θεός συγχωρεί» (αμφότερα με τον Ράιαν Γκόσλινγκ πρωταγωνιστή) υπογράφει μια εικαστική –παραληρηματική σχεδόν– πανδαισία για τον αδηφάγο κόσμο της πασαρέλας, η οποία αποδεικνύεται κενού περιεχομένου. Το δάνειο της βαμπιρικής μυθολογίας χρησιμεύει ως αιχμηρό σχόλιο για την κουλτούρα της μόδας αλλά εξελλίσεται αργά και κοινότοπα. Οι εγκλωβισμένοι στην εφιαλτική παραζάλη της δικτατορίας της ομορφιάς χαρακτήρες, παρουσιάζονται ως νεκροζώντανοι πιστοί ενός αδίστακτου θεού που διψά για αίμα. Σαν αυτό της 16χρονης Τζέσι που η αθωότητά της εισβάλλει σαν θύελλα στα καλογυαλισμένα κάδρα του Ρεφν και προκαλεί ρωγμές (μαζί με ξεχασμένες συγκινήσεις που θυμίζουν... οργασμό) στο οικοδόμημα της επιφανειακής «ομορφιάς» του μόντελινγκ.