Οι εξωτερικές θερμοκρασίες παραμένουν επώδυνα χαμηλές, αλλά το κλίμα έχει ζεσταθεί για τα καλά στην Βerlinale. Η ταινία του Μπέλα Ταρ The Turin Horse, εξακολουθεί να βρίσκεται στα χείλη όλων, αν και στα “αστεράκια” του Screen International όπου κριτικοί απ όλο τον κόσμο βαθμολογούν τις ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος, τον μεγαλύτερο μέσο όρο έχει το Nader and Simin, a Separation. Ευτυχώς οι καλές ταινίες δεν εξαντλήθηκαν ακόμη μια που το Our Grand Despair του Σειφί Τεομάν, φρέσκο και αξιαγάπητο, ήρθε να μας μάθει πως λέμε bromance στα Τούρκικα...
Our Grand Despair
Περισσότερο γνωστή από τα video art της και τις εικαστικές της ενασχολήσεις, η Μιράντα Τζουλάι, έχει εν τούτοις, μια σπουδαία ταινία στο ενεργητικό της. Το Εγώ Εσύ κι Όλοι οι Γνωστοί, ήταν μια άβολα ρομαντική κομεντί για χαρακτήρες γεμάτους παραξενιές κι ελαττώματα, έχτισε πριν λίγα χρόνια την φήμη της και την μεταμόρφωσε σε κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια θηλυκή βερσιόν του Γουντι Άλλεν για τους θαμώνες των γκαλερί που αγαπούν την ειρωνεία, τις ταινίες του Τζον Χιουζ και τον Γκονταρ. Δύσκολος συνδυασμός για να πετύχει, και στην καινούρια της ταινία The Future, δυστυχώς δεν λειτουργεί όσο καλά θα έπρεπε. Το χιούμορ, ο άβολος ρομαντισμός, η ιδιότροπη αφήγηση και οι τόσο δυσλειτουργικοί χαρακτήρες που θα άξιζε να επενδύσουν στην ψυχανάλυση, είναι εκεί, αλλά κάτι πιο ουσιώδες λείπει. Η ιστορία ενός ζευγαριού που μετά από τρία χρόνια σχέσης είναι (αν)έτοιμο να προχωρήσει μπροστά, εξιστορείται με ευρηματικούς τρόπους, -ακόμη και με τη φωνή μιας άρρωστης γάτας που πρόκειται να υιοθετήσουν-, αλλά μοιάζει, υπερβολικά "κατασκευασμένη" και πολύ λίγο αυθόρμητη και ειλικρινής. Ακόμη κι έτσι η Τζουλάι κατορθώνει να χτίσει εικόνες που είναι μαζί γοητευτικές και αλλόκοτες, να δώσει αβάντες σε έναν χαριτωμένο σουρεαλισμό, να κάνει μερικές εύστοχες παρατηρήσεις για τις σχέσεις και τα μοντέρνα ζευγάρια και συχνά να βρει τον συναισθηματικό στόχο της κατευθείαν στο κέντρο. Για μια ακόμη φορά πιθανότατα θα μιλήσει στην καρδιά όσων νιώθουν ότι αυτός κόσμος δεν φτιάχτηκε για εκείνους και σε όσες αγοράζουν τα ρούχα τους μόνο από vintage μαγαζιά. Μόνο που δυστυχώς οι πιο πολλές το κάνουν γιατί είναι το hip thing to do και η ταινία το ξέρει. Και προσπαθεί σκληρά να γίνει το κινηματογραφικό αντίστοιχο μιας παλιάς, λιγάκι εκτός μόδας και κάπως παράξενης φούστας που ένα μοντέρνο κορίτσι φορά για να διαφέρει...
Η ιστορία του Our Grand Despair του Σειφί Τεομαν θα μπορούσε να αποτελεί την κεντρικού ιδέα ενός sitcom, αλλά στα χέρια του Τούρκου σκηνοθέτη μεταμορφώνεται σε κάτι αναμφίβολα πιο ενδιαφέρον και πλούσιο σε αποχρώσεις. Η ιστορία πάει κάπως έτσι: όταν οι γονείς μιας κοπέλας πεθαίνουν σε αυτοκινητιστικό λίγο πριν εκείνη αποφοιτήσει από το γυμνάσιο, ο αδελφός της που ζει στην Γερμανία ζητά από τους δυο καλύτερους του φίλους που ζουν μαζί, να την πάρουν υπό την προστασία τους. Οι δυο σαραντάρηδες άντρες που μοιράζονται την ίδια στέγη και μια σχέση που δεν νιώθει την ανάγκη να ορίσει τις γραμμές που χωρίσουν την φιλία από το πλατωνικό ρομάντζο, θα δεχτούν και σύντομα θα "ερωτευτούν" και οι δυο το νεαρό κορίτσι, κυρίως, επειδή από το σχολείο ήδη, ονειρεύονταν να τους συμβεί ακριβώς αυτό. Ακούγεται “μπερδεμένο” και ίσως είναι, αλλά είναι επίσης τόσο αφοπλιστικά αθώο που δεν μπορείς παρά να του παραδοθείς. Με ένα χιούμορ πάντα λεπτό και με τρυφερή ματιά στην ιδιαίτερη σχέση των δυο ανδρών αλλά και της καινούριας δυναμικής που αποκτά με την έλευση του τρίτου προσώπου, το φιλμ του Τεομάν δεν στοχεύει σε ηχηρά γέλια, αλλά σε πλατιά χαμόγελα που κρύβουν την σκιά μιας μικρής θλίψης. Χαμηλότονο, σκεπτόμενο, γλυκό, αστείο, αγαπησιάρικο ήταν αναμφίβολα μια από τις πιο απολαυστικές ταινίες αυτού του φεστιβάλ.
Our Grand Despair
O Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό κυρίως για τις Δευτέρες με Λιακάδα, μια ιστορία για την ζωή δυο ανέργων στην Ισπανία. Από εκείνη την ταινία κρατά την καθαρή ματιά του στην κοινωνική κατάσταση της χώρας του αλλά και της σύγχρονης Ευρώπης καθώς και το μελαγχολικό χιούμορ που διατρέχει την τελευταία του ταινία Amador. Ηρωίδα του η Μαρσέλα μια γυναίκα από την Λατινική Αμερική που προσπαθεί να επιβιώσει μαζί με τον σύντροφό της στην Ισπανία. Στο ξεκίνημα της ταινίας ετοιμάζεται να τον εγκαταλείψει, αλλά επιστρέφει πριν καλά καλά φύγει, όταν μαθαίνει ότι περιμένει παιδί. Τα πράγματα θα πάρουν θετική τροπή όταν βρει δουλεία φροντίζοντας τον Αμαντόρ, έναν ηλικιωμένο άντρα που αν κι ετοιμοθάνατος μοιάζει να έχει πολύ ζωή μέσα του. Όταν πεθάνει πριν ακόμα η Μαρσέλα συμπληρώσει έναν μήνα δουλείας, εκείνη θα προσπαθήσει να το κρατήσει Κρυφό για να μην χάσει τον μισθό της, όμως τα πτώματα έχουν την άσχημη συνήθεια να μυρίζουν (ειδικά στο ισπανικό καλοκαίρι) και η αλήθεια, να έρχεται αργά η γρήγορα στην επιφάνεια. Μην σας τρομάζει το μακάβριο θέμα, το Amador, είναι στην πραγματικότητα κομεντί, μια ταινία που κατορθώνει να κοιτάζει την ζωή με τρόπο θετικό και να βρίσκει χιούμορ σε σοβαρές καταστάσεις δίχως να τις ευτελίζει. Βγήκαμε από την αίθουσα με χαμόγελο.
Φιλοδοξώντας να απεικονίσει τους Εβραίους με ένα διαφορετικό φως εκτός από αυτό του αναξιοπαθούντων θυμάτων, ή των ανήμπορων μάρτυρα και να τους δώσει επιτέλους τον ρόλο του ήρωα, ο Αυστριακός Βολφγκανγκ Μουρνμπέργκερ (της φήμης του The Boneman), αποφάσισε να μεταφέρει στην οθόνη ένα σενάριο που χρησιμοποιεί την εποχή του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου ως σκηνικό για μια κωμική περιπέτεια που μπλέκει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με ένα άγνωστο σκίτσο του Λεονάρντο ντα Βίντσι, και θέλει την μοίρα του Άξονα να κρίνεται από το αν το εν λόγω έργο θα φτάσει στα χέρια των ναζί ή θα παραμείνει κρυμμένο από τον Εβραίο γκαλερίστα στον οποίο ανήκει. Ανατροπές, μπερδεμένες ταυτότητες, διακριτικά αστεία σε μια ταινία που δεν φοβάται να κάνει χιούμορ με επώδυνα ζητήματα και να αγγίξει έστω κι ελαφρά γερμανικά ταμπού. Στοχεύοντας ξεκάθαρα σε ένα ευρύ κοινό, αυτή η mainstream with a twist ταινία μπορεί να βρήκε την θέση του στο φεστιβάλ λόγω γλώσσας, θέματος κι αναγνωρίσιμων σταρ, αλλά ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι διασκεδαστική και χαριτωμένη.
My Best Enemy
O όρος Βrownian motion περιγράφει την τυχαία πορεία μικροσκοπικών σωματιδίων που βρίσκονται μέσα σε κάποιο υγρό. Με μια εξίσου τυχαία και δίχως στόχο πορεία, η ηρωίδα της ταινίας της Νανουκ Λέοπολντ Brownian Movement αποφασίζει να νοικιάσει ένα διαμέρισμα όπου θα συναντά άντρες για σεξ. Φαινομενικά ευτυχισμένη, παντρεμένη, με ένα παιδί και μια καλή δουλεία, δεν ζητά μια εξωσυζυγική περιπέτεια καθώς οι άντρες που επιλέγει για να κάνει σεξ είναι μάλλον μη επιθυμητοί. Υπερβολικά τριχωτοί, χοντροί, ηλικιωμένοι, άσχημοι. Ποιος είναι ο λόγος που την έλκουν και τι ακριβώς θα συμβεί όταν ο σύζυγός της ανακαλύψει τις δραστηριότητές της; Η Νανόυκ Λέοπολντ δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, ούτε ενδιαφέρεται να χτίσει ένα συνηθισμένο οικογενειακό δράμα. Εκ πρώτης όψεως ο τρόπος που κοιτάζει την ιστορία και την ηρωίδα της μπορεί να μοιάζει ακαδημαϊκός ή ακόμη και βαρετός όμως είναι αυτή ακριβώς η άρνησή της να παραδοθεί σε δοκιμασμένες συνταγές που κάνει το φιλμ της κάτι παραπάνω από μια ιστορία ηθικών συμπερασμάτων, ή εύκολης αποκρυπτογράφησης,.
14°
