Πανίσχυρο κρας τεστ: ποιο βιβλίο μπορεί να συναγωνιστεί την εικόνα της μυοχαλαρωτικής θάλασσας και το φλοίσβο;
Για τους φανατικούς του μυθιστορήματος προτείνω την «Επιχείρηση Ζάχαρη» του Ίαν Μακ Γιούαν (μτφ. Κατερίνα Σχινά, Πατάκης). Κεντημένη πλοκή, έρωτας, πολιτική κι ένας ανεξίτηλος αφηγητής, που ξέρει τα κόλπα. Το «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» του Λόρενς Ντάρελ (μτφ. Μαριάννα Παπουτσοπούλου, Μεταίχμιο, 2009). Χίλιες σελίδες: ένα κομψοτέχνημα αφήγησης, που αποτυπώνει μια χώρα και μια εποχή.
Για όσους γουστάρουν αίμα, πάθη, ελληνική Ιστορία, το βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη, «Φώτης Γιαγκούλας: ο απέθαντος και άλλες ληστρικές ιστορίες» (Μεταίχμιο, 2013) είναι το βιβλίο τους. Ο Τζανακάρης, δαιμόνιος αφηγητής, παρουσιάζει την αιματοβαμμένη τοιχογραφία της Ελλάδας (1910-1936).
Για όσους αγαπούν τα αθάνατα κλασικά κείμενα, η Τζένη Μαστοράκη ξαναμετέφρασε το διάσημο βιβλίο του Σάλιντζερ «Στη σίκαλη, στα στάχια ο πιάστης» (Γράμματα, 2014). Λιμαρισμένη γλώσσα σε ένα αγέραστο έργο, που μας θυμίζει τι σημαίνει να είναι κανείς έφηβος. Για όσους διαβάζουν εμμονικά ποίηση, η συλλογή του Μίμη Σουλιώτη, «Αθήνηθεν» (Ερμής, 2014) συγκεντρώνει, μετά το θάνατο του ποιητή, ποιήματα γειωμένα στην αστική καθημερινότητα, τις λέξεις και τα πράγματα. Με ειρωνική, παιγνιώδη και βαθιά όραση του κόσμου.
Όσο για μένα, κάθε καλοκαίρι, ξαναβλέπω τον «Νονό» του Κόπολα. Νούμερο 1, 2 και 3 –και τα παραλειπόμενα. Μια τραγωδία του 20ού αιώνα που τα έχει όλα. Σπουδή στην ανθρώπινη φύση, στην οικογένεια, στο κακό. Άλλωστε, η αφήγηση είναι παμφάγα και παντοκράτειρα. Βρίσκεται παντού. Στο χαρτί, στο πανί, στο διαδίκτυο.
21°
