Πώς αντιλαμβανόμαστε τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αυτή που προέκυψε μετά την τελευταία αποκατάσταση της δημοκρατίας; Οπωσδήποτε, μέσα από ένα πολιτικό και οικονομικό πρίσμα – αλλά μήπως πρέπει επιτέλους να την προσεγγίσουμε και σε συνάρτηση με τον (πάντα υποτιμημένο) πολιτισμό της;
Αυτή ακριβώς την, εν πολλοίς, ανεξέταστη αλληλεπίδραση πολιτισμού και μεταπολιτευτικής πραγματικότητας, από τις ρομαντικές αφηγήσεις του παρελθόντος και το πολιτικό τραγούδι του ’70 μέχρι την εμπορευματοποίηση της τέχνης και τις τρέχουσες απεικονίσεις εθνικισμού και εκσυγχρονισμού, ιχνηλατεί η ακαδημαϊκός Βίκυ Καραΐσκου στο βιβλίο της «Χρήσεις και καταχρήσεις του πολιτισμού: Ελλάδα 1974-2010». Ένα βιβλίο που αποτελεί ίσως μία από τις πιο ολοκληρωμένες εγχώριες μελέτες για τη σύμπλευση και «συνενοχή» τέχνης και πολιτικής.
Μεταξύ άλλων, η Καραΐσκου αφιερώνει μία ολόκληρη ενότητα στην πολύπλευρη συνεισφορά της ATHENS VOICE και των περιοδικών της στη διαμόρφωση της αστικής κουλτούρας, το πώς όλα μαζί «πέτυχαν σε ελάχιστο χρόνο τη σημαντικά μεγαλύτερη συμμετοχή του κοινού στα πολιτιστικά δρώμενα και στην καθημερινότητα της πόλης». Σύμφωνα με τη συγγραφέα, το πετύχαμε καθιερώνοντας μια οικεία σήμερα αισθητική, καθορίζοντας τις πολιτιστικές διαδρομές των Αθηναίων, συνδέοντας για πρώτη φορά με οργανικό τρόπο χώρους πολιτισμού, design και γαστρονομίας, κοντολογίς δίνοντας μια φρέσκια σημασία στον αποκαλούμενο «εκδημοκρατισμό του πολιτισμού».
20°
