Τα διηγήματα του Χρήστου Δούλη είναι στην πραγματικότητα κινηματογραφικές σκηνές από την αληθινή ζωή σε μια παλιότερη, αλλιώτικη, σκληρή και αδυσώπητη Ελλάδα: ασπρόμαυρες και έγχρωμες ιστορίες έρωτα, πόνου, τυφλού πάθους, ενοχής, τιμωρίας, τραγωδίας και περιπέτειας.
Οι ήρωες είναι σκοτεινοί, τις περισσότερες φορές βασανισμένοι, θυμίζουν ήρωες του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – ίσως βοηθάει σε αυτό και το ύφος της γραφής του Δούλη, ίσως να μην οφείλεται η σκοτεινιά μόνον στους (ειλικρινά Παπαδιαμαντη-κούς) χαρακτήρες τους.
Το ύφος είναι μαγικό. Νοσταλγικό και ταυτόχρονα γρήγορο, περιγραφικό και εσωστρεφές, σταμπάρει στο μυαλό του αναγνώστη εικόνες που δύσκολα ξεθωριάζουν. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις λέξεις με ενστικτώδη άνεση και τις εικόνες σαν να τις κουβαλάει πολλά χρόνια μέσα του. Τις παραδίδει, ζωηρές και ολοζώντανες, στον αναγνώστη. Ο οποίος είναι χαμένος από χέρι - δύσκολα θα ξεκολλήσει, δύσκολα θα πάρει τα μάτια του από το «Εσύ είσαι, Χρήστο;», από την στιγμή που θα αρχίσει να διαβάζει...
«Εσύ είσαι, Χρήστο;», του Χρήστου Δούλη, εκδόσεις ΦΙΛΥΡΑ, σελ. 171
22°
