Χαλκιδική, Λος Άντζελες, Γαλλικός Ποταμός, Αθήνα, Βελιγράδι, Βόρειο Λονδίνο, τόποι, χώρες, αεροδρόμια, νερά, συγκάτοικοι, αυτοκίνητα, σώματα, σκέψεις. Πόσο επί τοις εκατό των 36 ιστοριών του βιβλίου σου είναι αυτοβιογραφικό και πόσο ιστορίες που σκαρφίστηκες με το μυαλό σου; Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει σαν αφετηρία μέρη που βρέθηκα, πρόσωπα και σώματα που συνάντησα, σκέψεις που έκανα, αλλά δεν θεωρώ αυτά καθοριστικά στο γράψιμό του με την έννοια πως αντί για αυτά θα μπορούσαν να είναι άλλα. Η διάθεση με ενδιέφερε, η ματιά πάνω σε όλα, οι αντιθέσεις, το μπανάλ που αίφνης γίνεται δραματικό, το άσχημο που γίνεται όμορφο, το εξημερωμένο που γίνεται άγριο και βίαιο.
Η φόρμα που χρησιμοποιείς, αυτών δηλαδή των γρήγορων ιστοριών-ματιές σε ανθρώπους και συγκεκριμένο χωροχρόνο, είναι ιδιαίτερη. Θα χαρακτήριζες τις ιστορίες σου διηγήματα ή κάτι άλλο; Αυτή τη συλλογή μικρών ιστοριών την αποκαλώ νουβέλα, γιατί νιώθω πως η μία ιστορία συμπληρώνει την άλλη και πως όλες μαζί αποτελούν τα κεφάλαια ενός βιβλίου. Διαρκώς μεταβαλλόμενα σκηνικά, κατακερματισμός, ένας κόσμος ταυτοχρονικός.
Υπάρχει κάποιο υπονοούμενο, μια ιδιαίτερη σημειολογία στην κίνηση κατά την οποία οι άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, δένουν τη ζώνη τους; Γιατί αναρωτιέμαι: πώς διάλεξες τον τίτλο; Οι ζώνες μάς προστατεύουν στην οδήγηση, στην ορειβασία, στις πτήσεις, αλλά και μας περιορίζουν. Επίσης, οι ζώνες κρατούν τα ρούχα πάνω στο σώμα μας, ώστε αυτά να μη μας φύγουν. Παπούτσια, τσάντες, ζώνες. Η ζώνη είναι το πιο παράξενο αξεσουάρ. Και το δέρμα είναι η επιφάνεια ενός σώματος. Μέσα από την επιφάνεια αυτή το ζώο άνθρωπος εισπράττει καταρχήν τα ερεθίσματα του κόσμου που κατοικεί με το σώμα του.
17°
