Μίλτος Γκολέμας - «Τα Ηλιοτρόπια» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη: Η Ζυράννα Ζατέλη γράφει για τους πίνακές του.
Ηλιοτρόπια που μοιάζουν να μιλούν δυνατά, απλωμένα χωράφια, φως ακόμα και μέσα στη βουβή, βαθιά νύχτα. Ο Μίλτος Γκολέμας στη νέα του έκθεση «Τα Ηλιοτρόπια» επιστρέφει στη φύση. Στα δύο χρόνια της περιόδου καραντίνας επιδίωξε και την έφερε μέσα στο εργαστήριό του. Η ευεργετική, καθολική επίδρασή της στο έργο του γίνεται απολύτως εμφανής. Τα ηλιοτρόπια αναπνέουν και μέσω αυτών και ο άνθρωπος. Με τη χαρακτηριστική του τεχνοτροπία μετατρέπει τον καμβά σε σκηνικό όπου η ανθρώπινη παρουσία φανερώνεται μόνο μέσω του θεατή που παρατηρεί και συμμετέχει μυσταγωγικά. Στην πέμπτη του ατομική έκθεση στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη θα παρουσιάσει καμβάδες μεγάλων κυρίως και ορισμένους πολύ μικρών διαστάσεων, με λάδια και άμμο.
Η συγγραφέας Ζυράννα Ζατέλη γράφει για τους πίνακες του Μίλτου Γκολέμα
«Περίεργο να μην υπάρχει στο αχανές στερέωμα αστερισμός του Ηλιοτρόπιου. Να μην υπάρχει επίσης, εξ όσων γνωρίζουμε, κάποιος μύθος στις παραδόσεις των λαών για ένα φυτό τόσο εμβληματικά συνδεδεμένο με την πορεία του ήλιου: ηλιοστρόφι, ηλιόχορτο, ηλιόδρομο… Εκτός κι αν είναι τόσο “κρυφός” ένας τέτοιος μύθος όσο και ο μυχός του ηλιοτρόπιου, το φυλλοκάρδι του.
Στα ηλιοτρόπια του Γκολέμα, από την πρώτη στιγμή που τα είδα στο εργαστήρι του, μια παγερή μέρα του Μάρτη, αυτό που διέκρινα ή συναισθάνθηκα ήταν ακριβώς το παραμέσα και αθέατο μιας ενόργανης ύλης, που συνήθως την παίρνουμε είδηση μόνο κατά την εποχή της δοξαστικής ανθοφορίας της: εκείνη η εκθαμβωτική, σχεδόν αβάσταχτη ομορφιά που μας γονατίζει στη θέα, λόγου χάριν, ενός απέραντου αγρού με ηλιοτρόπια.
Δοξαστικά είναι κι εδώ, και με το παραπάνω, “φυτεμένα” σε αυτούς τους πίνακες με μαστοριά ανυπολόγιστη, μόνο που εδώ μοιάζει να τα συνέχει μια μελαγχολική διάθεση πέραν πάσης εποχής και ώρας, είτε μεσουρανούντος του ηλίου είτε δύοντος. Το γαρ της τέχνης, θα λέγαμε, η μετουσίωση του πραγματικού σε μια απεικόνιση παγιωμένη μεν αλλά βαθιά αισθαντική, “ζωντανεμένη” αφ’ εαυτής και ιριδίζουσα.
Πώς γίνεται να ιριδίζει κάτι που διαπνέεται από μια γαλήνια μοναχικότητα και περισυλλογή, σε τούτο δεν θα μπορούσε, φαντάζομαι, να απαντήσει ούτε ο ίδιος ο ζωγράφος – αυτός και η ψυχή του, το παραμέσα και αθέατο… Κι είναι ό, τι ακριβώς μεταγγίζεται σε αυτά τα ηλιοτρόπια, είτε πλημμυρίζουν τον τόπο –τον πίνακα– μες στη μεθυστική ημερήσια αίγλη τους, ως επί γης παρανυφάκια του ηλίου, είτε σαν κεκλιμένες κεφαλές και κεφαλάκια μες στο βαρύ σύθαμπο, στα όρια του πένθους, της ελεγείας, ή κιόλας μέσα σε μπλάβες γητεμένες νύχτες – ποτέ ένα μαύρο δεν ήταν τόσο μπλε, και αντιστρόφως.
13°
