Η οδός Προποντίδος στον Κολωνό είναι ένας ιδιαίτερα ήσυχος δρόμος με έντονη την αίσθηση παλιάς Αθήνας. Καγκελόπορτες με τα μονογράμματα των ιδιοκτητών, γραμματοκιβώτια και τσιμεντένια πεζοδρόμια που δεν είναι στρωμένα με πλάκες.
Στον αριθμό 51 βρίσκεται ένα κτίριο που μοιάζει να στεγάζει σχολείο. Μπορεί να διακρινεί κανείς ακόμα το σημάδι που έχει αφήσει η πινακίδα που κρέμονταν πάνω από την πόρτα του. Πρόκειται όντως για ένα πρώην τριθέσιο Δημοτικό Σχολείο. Πρώτα ήταν ιδιωτικό, έπειτα έγινε δημόσιο και μέχρι το 2013 στέγαζε το 6ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αθήνας που έπειτα μετεγκαταστάθηκε στο κτίριο του Δημόσιου Βουστάσιου Αθηνών. Τα τελευταία έξι χρόνια το πρώην σχολείο αποτελεί το ορμητήριο της εικαστικής ομάδας ΚΛΑΝ’Σ Πλας.
Η Άντζι Καρατζά με τον σύντροφό της Σταύρο Μπονάτσο, καθώς και ο Νίκος Μπονάτσος αλλά και ο Ντάμπης, ένα πανέμορφο και ζωηρό σκυλί ετών 7 μας υποδέχονται Στο Σχολείο. Λίγες μόλις μέρες πριν έχει ανοίξει η έκθεση «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς κι ένα φιδάκι», μία ιδιαίτερη έκθεση της οποίας οι συμμετέχοντες έχουν ηλικία από 6 έως 91 χρόνων. Πάνω από κούπες με τσάι και καφέ η Άντζι Καρατζά ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας της ομάδας ΚΛΑΝ’Σ και του Σχολείου.
«Πρώτα προέκυψε ο χώρος του Σχολείου. Ο Σταύρος είχε το εργαστήριό του εδώ πιο πάνω στον Κολωνό, ωστόσο έπρεπε σύντομα να το εγκαταλείψει. Αρχίσαμε να ψάχνουμε χώρο ως που μία μέρα πέρασε μπροστά από το Σχολείο. Δεν γνωρίζαμε τη χρήση του τότε. Όταν ανακλύψαμε ότι ήταν πρώην σχολείο πάθαμε πλάκα. Η αύρα που μας έβγαλε ο χώρος ήταν μοναδική. Για καλή μας τύχη είχε μόλις αδειάσει. Έτσι, ο χώρος αυτός έγινε το εργαστήριό μας. Βέβαια το συνεφέραμε με πολλή προσωπική εργασία.
Η σύσταση μίας ομάδας προέκυψε εντελώς τυχαία. Πρόκειται για μία ιστορία ανακούφισης. Το όνομα προέρχεται από τα αρχικά των ονομάτων μας, ωστόσο είναι και λίγο κοροϊδευτικό, σαν παιχνίδι, έχει μέσα του ένα «ουφ», ένα ξαλάφρωμα! Μια περιπέτεια υγείας που είχα, με έκανε να σκεφτώ με διαφορετικό τρόπο την εμπλοκή μου με την τέχνη, άρα και με τον εαυτό μου. Επαναπροσδιόρισα τις σχέσεις μου, τις θέσεις μου με τον εαυτό μου και τους άλλους και κατάλαβα πως αληθινοί φίλοι είναι κάποιοι που ούτε καν σου έχει περάσει απ’ το μυαλό πως θα είναι και τούμπαλιν.
Πρότεινα στον Σταύρο τη σύσταση μίας ομάδας το 2014. Τα υπόλοιπα μέλη είναι η γλύπτρια Καλλίνα Μαϊοπούλου με την οποία έχω μία πολύ ιδιαίτερη σχέση, έχει κάτι που μου ταιριάζει, ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος που είναι πολύ φίλος από τα παλιά και του οποίου η δουλειά με έχει επηρεάσει πάρα πολύ, ο Νίκος Μπονάτσος που είναι άμεσα εμπλεκόμενος με το χώρο του Σχολείου από την αρχή και ο Νεκτάριος Αλεβιζόπουλος, ογκολόγος /ψυχίατρος που είναι ο γιατρός μου και με τον οποίο συνδεθήκαμε πολύ στενά.
Πήρα τα ονόματα, έβαλα τα αρχικά μας και θεώρησα πως το καλύτερο όνομα είναι αυτό: ΚΛΑΝ´Σ! Καλλίνα, Λεωνίδας, Άντζι, Νεκτάριος, Νίκος και Σταύρος». Όταν νοικιάσαμε, λοιπόν το Σχολείο σκεφτόμασταν πως είναι πολύ ωραίος χώρος για εκθέσεις και άλλα. Σκέφτηκα πως όλοι εμείς είμαστε φίλοι και θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια ομάδα να δείχνουμε δουλειές και άλλων φίλων και καλλιτεχνών που εκτιμάμε».
Στο χώρο του Σχολείου εκτός από εκθέσεις γίνονται κάθε Σάββατο παιδικά εργαστήρια, κάτι που Άντζι έκανε ήδη από παλιά. Μία φίλη της τής είπε πως ο χώρος του Σχολείου είναι ιδανικός για να τα συνεχύσει κι έτσι δημιουργήθηκε μία μικρή τάξη με παιδιά που καταφτάνουν από όλη την Αθήνα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς εκτός από την ύλη που επιλέγει η Άντζι για τα εργαστήρια, καλεί και έναν καλλιτέχνη, ένα γραφίστα ή ένα φωτογράφο που δείχνει τη δουλειά του στα παιδιά και εκείνα δημιουργούν με βάση αυτή. «Στο τέλος κάνω μια έκθεση με τα έργα των παιδιών αλλά και κάποιου μεγάλου καθώς μας ενδιαφέρει σαν συνδυασμός. Υπάρχει τελικά αυτό που λέμε χάσμα γεννεών; Πόσο κοντά είναι τα παιδικά έργα με των μεγάλων; Πώς συνδέονται;».
Εκτός από την έκθεση των παιδιών στο χώρο του Σχολείου, κάθε σεζόν διοργανώνεται ακόμα μία μεγάλη έκθεση. Η φετινή έχει τίτλο «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς κι ένα φιδάκι». Ο Σταύρος Μπονάτσος είχε την ιδέα να καλέσει έναν εκπρόσωπο της Τέχνης από κάθε δεκαετία.
«Οι μικρότεροι συμμετέχοντες - που είναι φυσικά από τα εργαστήρια - είναι 6 ετών και ο μεγαλύτερος είναι 91. Είναι ο Νέστωρας Παπανικολόπουλος, ένας φοβερός καλλιτέχνης και άνθρωπος, ήταν βοηθός του Κεσανλή όταν έγω ήμουν στο πρώτο έτος της Καλών Τεχνών. Στο εργαστήριό του έχει πέντε υπολογιστές. Φαντάσου ήρθαμε σε επαφή καθώς με έκανε add στο Facebook. Είναι από τους πρώτους που πέρασαν τα έργα σε υπολογιστή και ασχολείται με τον προγραμματισμό ήδη από το ’80», εξηγεί η Άντζι Καρατζά και συνεχίζει, «Ψάχνοντας να κάνουμε κατάλογο μου ήρθε στο μυαλό "το φιδάκι" που μου άρεσε πολύ ως επιτραπέζιο από μικρή και συνειδητοποίησα ότι έχει 100 τετραγωνάκια, 10 δεκάδες και έχει σκάλες που σε ανεβάζουν και φιδάκια που σε ρίχνουν που είναι όχι μόνο η τέχνη, αλλά η ίδια η ζωή».
Η έκθεση απλώνεται σε όλους τους χώρους του Σχολείου, από το δωμάτιο που ήταν κάποτε το γραφείο του Διευθυντή και τώρα αποτελεί τον χώρο του Μπονάτσου, μέχρι τα πρώην γραφεία των καθηγήτων, τις αίθουσες και φυσικά την αυλή. «Επιλέξαμε τους συμμετέχοντες με γνώμονα το συναίσθμα και τα ζάρια», λένε Άντζι και Σταύρος κάνοντας και το απαραίτητο παινχίδι με το θέμα της έκθεσης. Το αποτέλεσμα είναι μία εικαστική περιήγηση που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο από το πρώτο έκθεμα μέχρι το τελευταίο.
Info: ΣΤΟΣΧΟΛΕΙΟ, Προποντίδος 51, Κολωνός, 10444, μετρό Σεπόλια ή Αττική.
Διάρκεια έκθεσης: 15 Μαρτίου- 11 Μαΐου.
Μέρες και ώρες έκθεσης: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 18:00 - 21:00 ή με ραντεβού στα: angie_karatza@hotmail.com, 2105129248 και 6977149706 / www.facebook.com/karatza.angie και www.facebook.com/stosxoleio
13°
