Γράφει ο Θανάσης Φρυσίρας, Ιδιοκτήτης της Thanassis Frissiras Art Gallery
Θυμάμαι ήμουν δεκαεννιά χρονών, όταν πρωτογνώρισα τον Νίκο Χουλιαρά σ’ ένα κάλεσμα φίλων καλλιτεχνών στο σπίτι μας. Έπαιζε κιθάρα παρέα με τον Λάκη Πατρασκίδη και τραγουδούσε ο Νίκος Κεσσανλής τραγούδια του νέου κύματος και ιταλικές μπαλάντες μέχρι τις πρωινές ώρες.
Με το πέρασμα των χρόνων γνώρισα και τη ζωγραφική του. Ζωγραφική με έντονα προσωπικό εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα. Αισθάνομαι ότι η ζωγραφική του Νίκου Χουλιαρά ως «προσπάθεια συνειδητοποίησης του ακατανόητου», όπως ο ίδιος είχε κάποτε πει, ενέχει μια παράδοξη παιδικότητα. Μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης του αινιγματικού και μυστηριώδους κόσμου μας – ο χρόνος, η μοίρα, η ζωή, ο θάνατος, η μοναξιά. Το έργο του είναι βαθιά εσωτερικό και υπαρξιακό. Οι ανθρώπινες μορφές που ζωγραφίζει είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης και σε αυτές διακρίνεται η επιρροή του από τη φολκλορική φιγούρα του καραγκιόζη.
Το να είσαι πολυτάλαντος συνήθως αποτελεί παγίδα, δημιουργεί αναστολές, έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης μεγάλης χρονικής διάρκειας και επικέντρωσης προσπαθειών, προκειμένου να παραχθεί έργο με όγκο, βάθος και ουσία, με αποτέλεσμα η διακύμανση της ποιότητας του αποτελέσματος να περιορίζεται στη μετριότητα. Ο Νίκος Χουλιαράς, λοιπόν, είναι από τις ελάχιστες τέτοιες περιπτώσεις καλλιτεχνών που αποτελούν εξαίρεση. Ζωγράφος, ποιητής, λογοτέχνης, στιχουργός και μουσικός συνθέτης, έχει παράξει σημαντικό έργο σ’ όλους αυτούς τους τομείς της τέχνης και αποτελεί πλέον κομμάτι της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Info «Νίκος Χουλιαράς - Τα πίσω δωμάτια του νου», Μουσείο Μπενάκη - Κτήριο Οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, 210 3453.111. Ως 15/1/2012.
13°
