Καλεσμένη σε σπίτι φίλης δοκίμασα τις χειροποίητες πίτες από την «Αμφιλοχία» και ήταν καταπληκτικές, οπότε τις προτείνω με φόρα
Η σπανακόπιτα ήταν τέλεια: με τραγανό φύλλο, όχι λαδερή, με πολλή γέμιση, με χόρτα που έδειχναν πράσινα ακόμα, σωστά μαγειρεμένα… η κιμαδόπιτα ήταν ακόμα καλύτερη, αν είναι δυνατόν, ξαφνιάζομαι και τώρα που τη σκέφτομαι. Καθόλου μπαφιαστική, ελαφριά, με αφράτο κιμά και επίσης με μπόλικη γέμιση. Στις κιμαδόπιτες με χαλάει η μυρωδιά του κιμά ή/και των μπαχαρικών (ειδικά με την κανέλα, αυτόματα θυμάμαι ρυζόγαλο), που εδώ ήταν αδιόρατη.
Η φίλη η οποία είχε φέρει τις πίτες στο τραπέζι, μετά τα συγχαρητήριά μας, ομολόγησε ότι τις αγόρασε κατεψυγμένες από το παραδοσιακό μπακάλικο «Αμφιλοχία» και τις έψησε στο σπίτι της, ότι δεν άνοιξε φύλλο ούτε έφτιαξε γέμιση, απλώς έφερε δύο πολύ νόστιμες πίτες για τις οποίες όλοι ορκιζόμασταν ότι ήταν σπιτικές. Και ήταν, κατά κάποιο τρόπο.
Η «Αμφιλοχία» έχει παραδοσιακά τυριά, μέλια, μαρμελάδες, κρασιά, λάδια, αλλαντικά κι ένα σωρό άλλα πράγματα τα οποία θέλεις να τα φας όλα επιτόπου (εκτός από τα κρασιά, που είναι για το σπίτι). Η έκπληξη είναι οι κατεψυγμένες χειροποίητες (από τον συνεταιρισμό γυναικών Αμφιλοχίας) πίτες, σε διάφορες ποικιλίες – τσουκνιδόπιτα, πιπερόπιτα, κοτόπιτα, παστουρμαδόπιτα, μελιτζανόπιτα, γαλατόπιτα, εκτός από τις στάνταρ τυρόπιτες και χορτό- ή σπανακόπιτες. Μπορείς να πάρεις π.χ. φέτα ορεινής Τριχωνίδας, που χρειάστηκε να την κοιτάξω στο Γκουγκλ γιατί δεν θυμόμουν πού πέφτει ακριβώς (νομός Αιτωλοακαρνανίας, νοτιοανατολικά του Αγρινίου, πάνω από την Λίμνη Τριχωνίδα που είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα). Η φέτα είναι σκληρή, πιτσικωτή με μια βουνίσια γεύση – αλλά έτσι και πας στην «Αμφιλοχία», καλό είναι να έχεις τσάντα για κατεψυγμένα μαζί σου, για να τσιμπήσεις μια-δυο πιτούλες. Αν έφτιαχνε πίτες η μαμά, η γιαγιά ή η πεθερά σου, θα ενθουσιαστείς γιατί όλες οι πίτες από το μπακάλικο είναι σαν αυτές που θυμάσαι από τα παιδικά/νεανικά σου χρόνια.
18°
