Ο Κώστας, στο Σύνταγμα, μας θυμίζει πώς ήταν το σουβλάκι του παλιού καιρού πριν εφευρεθεί το ντελίβερι και η ουγγαρέζα
Στο σουβλάκι, ισχύει το περί ορέξεως -μια από όλα-ένα χωρίς τίποτα-, άλλος το θέλει παραγεμιστό με μια τηγανιά πατάτες, άλλος να στάζει ουγγαρέζες, τιρολέζες, βουδαπεστιανές και λοιπές αλοιφές, άλλος το θέλει με κρεμμύδι και με πίτα αλάδωτη, άλλος καλαμάκι και άλλος σάντουιτς, άλλος «δίκαννο», με τζατζίκι ή χωρίς και άλλος το αντιμετωπίζει σαν ιδέα- «άνευ» βίγκαν και χορτοφαγικό. Το εθνικό μας σύμβολο εξελίσσεται μαζί μας και γι' αυτό επιβιώνει αθάνατο και παντός καιρού.
Κάπου στη μετάλλαξή του, έχουμε ίσως ξεχάσει το παλιό λιτό, δωρικό τυλιχτό, αυτό που θυμίζει σ' εμάς τους παλιούς μια χαμένη Ελλάδα της παιδικής μας ηλικίας. Ο Κώστας είναι εδώ να μας θυμίσει τη χάρη, την ηδονική νοστιμιά του πιο κομψά τυλιγμένου τυλιχτού. Καθότι το τύλιγμα είναι το ήμισυ του παντός σε ένα σουβλάκι. Μάγκας και τεχνίτης αυτός που ξέρει να το κάνει, να σου χαρίσει όλη τη γεύση των υλικών σε μια μπουκιά που δεν στάζει, δεν διαλύεται, που κλείνει μέσα της ως το τέλος όλο το πάντρεμα των υλικών, που δεν πασαλείβει το κραγιόν. Τέχνη κληρονομημένη από το 1950, από τον συνονόματο παππού στον εγγονό, που είναι παιδί χαρά Θεού, ο άνθρωπος που θα σου φτιάξει τη μέρα και όχι μόνο επειδή παίζει το τυλιχτό με μαεστρία και στα δάχτυλα.
Ντουέτο που λειτουργεί σαν μελωδική συγχορδία με την Πόπη, τη γυναίκα του, ο ένας ψήνει πάνω στην πιο μικρή ψησταριά της Αθήνας με το αλουμινόχαρτο, η άλλη τυλίγει τα ελάχιστα που χρειάζεται ένα σουβλάκι για να σου πάρει την ψυχή και το μυαλό μαζί: κρέας ολόφρεσκο και διαλεχτό που ο Κώστας ξυπνάει από τις 6 για να το κόψει καθώς του πρέπει, κρέας κρεατένιο και όχι δυο μπουκιές λίπος-μία τσιτσί, ή μοσχαρίσιο μπιφτεκάκι, γιαούρτι που όλοι οι λαοί της Ανατολής ξέρουν πόσο αγαπιέται με το κρέας, ντοματούλα ψιλοκομμένη, κρεμμύδι, γλυκιά ή καυτερή πάπρικα, νόστιμη πίτα.
Το όλο ατού, όμως, έγκειται στον μπόλικο μαϊντανό που έχει εξοστρακιστεί από τα σουβλάκια του νεωτερισμού αν και καθόλου δεν του άξιζε μια τέτοια τύχη. Πατάτες, μαρούλια και λοιπές σος δεν έχουν περάσει ποτέ το κατώφλι του μαγαζιού. Αν δεις την ουρά και σκιαχτείς, ρίξε μια ματιά εντός. Οι απανταχού ταμπέλες θα σου συστήσουν να χαλαρώσεις και δεν πρόκειται ακόμη και στις μεγαλύτερες φούριες να περιμένεις πάνω από πέντε-δέκα λεπτά. Αρκεί να φτάσεις εγκαίρως γιατί ο Κώστας κλείνει μόλις τελειώσουν οι προμήθειες της ημέρας, γύρω στις 3 το μεσημέρι. Ατραξιόν όλα-τα-λεφτά, ο τρόπος που πιάνει ο Κώστας τα λεφτά: με την τσιμπίδα και από απόσταση ασφαλείας!
