Το Rica Riccardi έχει υπέροχα ιταλικά πιάτα και ατμόσφαιρα σαν σε σπίτι ιταλικής φαμίλιας
Όταν άκουσα ότι θα τρώγαμε στο “Rica Riccardi”… σκέφτηκα με πολλή αγάπη και νοσταλγία τη φίλη μας Ρίκα Βαγιάννη, και πόσο θα γελάγαμε, αν πηγαίναμε εκεί, αν δηλαδή ζούσε η Ρίκα και βγαίναμε παρέα και της λέγαμε «Θα πάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο που λέγεται Ρίκα!».Σκέφτηκα, όχι με τον ίδιο τρόπο, (βασικά χωρίς αγάπη και νοσταλγία) τον Ricky Ricardo, σύζυγο της Lucille Ball στην μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία “I love Lucy” (1951-57, 6 σεζόν) γιατί αναρωτιόμουν τι μου θυμίζει το επίθετο, ε, αυτόν, παρόλο που δεν έβλεπα τη Λούσυ γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα.
Όλα αυτά είναι ντιπ άσχετα με το εστιατόριο, στο οποίο φάγαμε υπέροχα, ελαφρά, ιταλικά πιάτα – ως Salumeria έχει πάρει το κολάι στα αλλαντικά και τυροκομικά, που είναι πολύ σπέσιαλ, και στις παραδοσιακές ιταλικές συνταγές που η σεφ Κάτια φιλοτεχνεί με ενθουσιασμό στην κουζίνα της. Οι γονείς της Κάτιας είχανε στα μέσα της δεκαετίας του '80 τη διάσημη “Pizza Romana”, την πρώτη πιτσαρία στην Ελλάδα που είχε πίτσα με το μέτρο, άσε που και η γιαγιά της ήταν Ιταλίδα, το Riccardi ήταν το επίθετό της. Μεγάλωσε δηλαδή μέσα στην κουζίνα η Κάτια, και μάλιστα την ιταλική, που της έχει μεγάλη αδυναμία. Το εστιατόριο το «τρέχει» μαζί με τον άντρα της Ρόθη, ενώ η bar manager Ευγενία Πολυκρέτη έχει εξπερτίζ στα (ιταλικά και όχι μόνον) απεριτίφ. Στο οποίο βρίσκετε πιάτα από διάφορες περιοχές της Ιταλίας, με συστατικά που έρχονται κατευθείαν από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους και συνδυάζονται διαφορετικά, όχι «σαν Ελληνικά», αλλά σαν «της Κάτιας». Οι απλές μακαρονάδες παίρνουν μια άλλη διάσταση – δοκιμάστε την «σκέτη» Aglio, olio e peperoncino, τη μόνη μακαρονάδα που ξέρω να φτιάχνω δηλαδή (μου την έμαθε φίλη Ιταλίδα σε εκτός έδρας, επειδή είχαμε στη διάθεσή μας μόνο σκόρδο, λάδι και μια κόκκινη πιπεριά…). Εννοείται αυτή που φτιάχνω εγώ δεν έχει καμία σχέση με την απογειωμένη της Κάτιας, η οποία πετάει κανονικά και εξαφανίζεται πριν καλά-καλά προσγειωθεί στο πιάτο σου.
Ο κατάλογος του “Rica Riccardi” είναι μικρός, με κάποιες σαλάτες, όλες τραγανές, μερικά πρώτα και κυρίως πιάτα, τέλεια τυριά και αλλαντικά, την παχουλή mozzarella που στη Ρώμη την αγοράζεις σε σακουλάκι και την τρως με μια ανάσα όσο είναι ακόμα νερουλούτσικη, άλλα τυριά που δεν τα γράφω γιατί δε ξέρω και Ιταλικά και παίζει να κάνω λάθη στην ορθογραφία, πανέμορφα γλυκάκια, όλα άψογα. Μαζί με το σέρβις που είναι φιλικό, το μαγαζί έχει μια διάσταση ιταλικής φαμίλιας στο πιο κομψό, και λογικές τιμές χωρίς να είναι φθηνό. Γενικά προσέχεις τι παραγγέλνεις πια, δεν παίρνεις αέρα-πατέρα οκτακόσια πράγματα…
Ακόμα σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν να άκουγα στο τηλέφωνο τη φωνή της Ρίκας να ενθουσιάζεται, «Έλλλλλα! Κααα-λά, πες το μου ότι βγάλανε Ιταλικό για μένα!» και πόσο ακόμα ωραιότερα θα ήταν να πηγαίναμε μια μέρα εκεί παρέα, να βούταγε ολόκληρη μέσα σε μια μακαρονάδα, όπως το συνήθιζε…
