Ο «Δημητρακόπουλος» μέσα στη στοά της Πατησίων κάνει όλα τα παλιά ρολόγια (σαν) καινούργια
Συνήθως τα ρολόγια της οικογένειας ξεμένουν από μπαταρία ή θέλουν καθάρισμα, όχι με ερασιτεχνικό τρόπο γιατί μπορεί να μείνουν σκέτα μπουλόνια, ελατήρια και τροχαλίες άμα δεν ξέρει κανείς από ρολόγια. Αρκετοί κοσμηματοπώλες ξέρουν, και συνεφέρνουν ένα κοινό ρολόι χειρός (=μικρής/μεσαίας αξίας) φορώντας τον μεγεθυντικό φακό του Σέρλοκ Χολμς στο μάτι, με ένα τσιμπιδάκι κι ένα μικροσκοπικό κατσαβιδάκι στο χέρι. Πήγα προχθές τρία τέτοια ρολόγια της μαμάς μας στον «Δημητρακόπουλο» και τα έφτιαξε σε πέντε λεφτά, για λίγα λεφτά – για την ακρίβεια, προς τρία ευρώ το ένα, όσο κοστίζει η καινούργια μπαταρία, μια και αυτό χρειαζόντουσαν όλα.
Θεωρητικά μπορώ να πάρω μπαταρίες μόνη μου και να τις αλλάξω αλλά θα τα κάνω σκατά, είναι μια σταλιά τα ρολόγια, χρειάζονται εργαλεία που δεν έχω, και το κάθε τι θέλει τον μάστορά του. Ο κύριος που κάθεται πίσω από τον πάγκο στον «Δημητρακόπουλο», ευγενέστατος, κομψός και κάποιας ηλικίας, σκύβει με προσοχή πάνω από τα ρολόγια και τα περιποιείται σαν να κεντάει, με επιμέλεια και – έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον – αγάπη. Δεν λέω ότι αγαπάει τα ξένα ρολόγια, πάντως σίγουρα αγαπάει τη δουλειά του.
Το μαγαζί είναι από αυτά τα παλιακά που συναντάει κανείς στο κέντρο της Αθήνας, με βαριά επιβλητικά ρολόγια κρεμασμένα στους τοίχους, μερικά γυαλιστερά (ξύλο) καρυδιάς, άλλα μπρούντζινα, όλα σαν να βγήκαν από εγγλέζικο πύργο με ή χωρίς φαντάσματα. Σε κάνει να διστάζεις όταν στέκεσαι στην είσοδο, με το πολύ-λέμε-μικρής-αξίας ρολόι σου (βλέπε: τσέτουλο). Αλλά ο ιδιοκτήτης είναι τόσο ευγενής, τόσο ασορτί με τα μπρούντζινα ρολόγια και ταυτόχρονα τόσο πρόθυμος, που ξεπερνάς τον δισταγμό και κάθεσαι στο σκαμπό μια στιγμή μέχρι να σε φτιάξει, εσένα και το ρολόι σου.
18°
