«Into the Woods» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ

Μικρός φοβάσαι μη χαθείς στο δάσος. Μεγάλος το εύχεσαι.

Το αριστουργηματικό και βραβευμένο με Τόνυ μιούζικαλ Into the Woods του κορυφαίου συνθέτη και στιχουργού Στήβεν Σόντχαϊμ και του σπουδαίου συγγραφέα Τζέιμς Λαπάιν επιστρέφει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο ΚΠΙΣΝ, στην εγκεκριμένη εκδοχή για πιάνο και κρουστά. 

To Into the Woods αποτελεί ένα σκοτεινό παραμύθι ενηλικίωσης γεμάτο συναρπαστικές μελωδίες, συνεχείς ανατροπές, αφοπλιστικό χιούμορ και υποβλητική ατμόσφαιρα. Η Κοκκινοσκουφίτσα, η Σταχτοπούτα, ο Τζακ και η φασολιά του, η Ραπουνζέλ χάνονται βαθιά στα μονοπάτια του δάσους και μπλέκονται σε μια σπονδυλωτή́ ιστορία που ανατρέπει τις γνωστές διαδρομές τους και εξελίσσεται με έναν εντελώς απρόβλεπτο και συναρπαστικό τρόπο, ακριβώς όπως και η ζωή́.

Ο Στήβεν Σόντχαϊμ και τα μυστικά του δάσους

Ο Αμερικανός συνθέτης και στιχουργός Στήβεν Σόντχαϊμ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μουσικού θεάτρου στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η επιτυχημένη του πορεία στο μουσικό θέατρο έχει επιβραβευτεί με σειρά τιμητικών διακρίσεων μεταξύ των οποίων ένα Όσκαρ για το τραγούδι «Sooner or later» που τραγούδησε η Μαντόννα στην ταινία Ντικ Τρέισυ (1990), οκτώ βραβεία Τόνυ (περισσότερα από κάθε άλλο συνθέτη, συμπεριλαμβανομένου και ενός Ειδικού βραβείου για τη συνολική προσφορά του στο θέατρο), οκτώ βραβεία Γκράμμυ, ένα βραβείο Πούλιτζερ, ένα βραβείο Λώρενς Ολίβιε και ένα Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας.

Το 1984 ο Σόντχαϊμ συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Τζέιμς Λαπάιν κερδίζοντας το βραβείο Πούλιτζερ για θέατρο με το μιούζικαλ Sunday in the Park with George. Τρία χρόνια αργότερα, ο Σόντχαϊμ γράφει τη μουσική και τους στίχους του νέου του μιούζικαλ με τίτλο Into the Woods, βασιζόμενος στο ομώνυμο βιβλίο του Λαπάιν. Στο μιούζικαλ, o συνθέτης καταφέρνει να συνδυάσει τέσσερις μεγάλες διασταυρούμενες ιστορίες, με πάνω από είκοσι ξεχωριστούς ρόλους, ενώ «χτίζει» αριστοτεχνικά τη μουσική του βασιζόμενος ουσιαστικά σε τρία κύρια μοτίβα: της ευχής, των φασολιών και της βασιλικής οικογένειας. Το Into the Woods πρωτοπαρουσιάστηκε στο Old Globe Theatre του Σαν Ντιέγκο (4 Δεκεμβρίου 1986) και στη συνέχεια στο Μπρόντγουεϊ (5 Νοεμβρίου 1987). Εκεί, το έργο παρουσιαζόταν αδιάλειπτα έως τις 3 Σεπτεμβρίου 1989, συμπληρώνοντας 765 παραστάσεις. Τιμήθηκε με τρία βραβεία Τόνυ το 1988, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Ρομπ Μάρσαλ το 2014 και εξακολουθεί να μαγεύει το κοινό ανά τον κόσμο με τις συνεχείς επετειακές αναβιώσεις του.

Σκηνοθετώντας ένα Broadway classic… αλλιώς!

Οι πιο αναγνωρίσιμοι ήρωες των αδελφών Γκριμ, του Σαρλ Περρώ και της κουλτούρας του Ουωλτ Ντίσνεϋ χάνονται βαθιά στο δάσος των επιθυμιών, των ευχών και των συνεπειών των επιλογών τους, καταβαραθρώνοντας τα ριζωμένα happily ever after στερεότυπα σε ένα «παραμύθι» που καθόλου δεν νανουρίζει. Με όχημα τη σπάνια μουσική του διακεκριμένου δημιουργού Στήβεν Σόντχαϊμ και το αντισυμβατικό κείμενο του Τζέιμς Λαπάιν, η παράσταση χρησιμοποιεί τη σκηνική δύναμη του μιούζικαλ για να επανασυστήσει ένα αριστούργημα του είδους, θέτοντας παράλληλα ένα πολιτικό ερώτημα: Γιατί όταν αγγίξουμε ό,τι προτείνουν τα κοινωνικά μοντέλα ως φαινομενικά ιδεατό εξακολουθούμε να μην είμαστε ευτυχείς και πλήρεις; Γιατί καταναλώνουμε αλόγιστη ενέργεια σε επιθυμίες που δεν είναι δικές μας;

Στην πρώτη του παραγωγή για την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος σκηνοθετεί από την καλή κι από την ανάποδη αυτό το διάσημο σπονδυλωτό αντι-παραμύθι, ρίχνοντας σκοτάδι στο ψεύτικο λαμπύρισμα του αέναου αρχετυπικού «παραμυθιάσματος». Μαζί με μια ομάδα εξαιρετικών ερμηνευτών, μουσικών και συντελεστών στήνει αφαιρετικά και χειροποίητα ένα μετα-μιούζικαλ που σε τίποτα δεν θυμίζει στερεότυπα στημένου εντυπωσιασμού, ανατρέποντας με τον ιδιότυπο σκηνοθετικό του ρυθμό βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και για το θέαμα αλλά και για τα καίρια στραβοπατήματα της σύγχρονης ζωής – τις ανθρώπινες διακλαδώσεις, τα γονεϊκά μονοπάτια, τα ερωτικά ξέφωτα, τα επαγγελματικά ξόρκια. «Με την ντουλάπα της γιαγιάς ως βεστιάριο, και με σκηνικό περιβάλλον διάφορα στοιχεία-στοιχειά από τις αποθήκες των παιδικών μας χρόνων, η ευθύνη της αφήγησης γίνεται συλλογική: Κάτω από την πίεση των κυριολεκτικών και εσωτερικών γιγάντων, λύκων και πριγκιπισσών, “η μηλιά και ο καρπός της” δοκιμάζουν ν’ αναμετρηθούν εκ νέου με τους φόβους τους σε μια συνθήκη συναισθηματικής ανακύκλωσης με ελπίδα την αναγέννηση. Στο πλαίσιο αυτό, μέσα από τα προσεκτικά επιλεγμένα σκηνικά αντικείμενα, στην Εναλλακτική Σκηνή αναβιώνουν πλήθος ιστορικών παραγωγών της Λυρικής, αποτελώντας πλέον όλα μαζί τις ψηφίδες ενός συναρπαστικού μωσαϊκού “προηγούμενων” και “επόμενων” ζωών, για ένα νέο “τώρα”. Πύργοι από παλαιότερα κάστρα της Ωραίας Κοιμωμένης, το φόρεμα της Σταχτοπούτας του Ροσσίνι, το σακάκι ενός παλαιότερου Πρίγκιπα, αλλά και πραγματικά κιβώτια μεταφοράς από παραγωγές με αρχετυπικούς ήρωες της Όπερας και του Μπαλέτου που μεταμορφώθηκαν σε παράδοξα μαγικά κουτιά, στήνονται εκ νέου μπροστά στον θεατή για επαναδιαπραγμάτευση. Μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή στις έσω σκιές, το Into the Woods μοιάζει με μια πυκνή, λυτρωτική νύχτα κάτω από τον ήλιο. Ο προβολέας ρίχνει σκοτάδι αντί φως, όμως όλα μέσα σου τα κάνει να λάμπουν. Τα χαστούκια μια ακούγονται ηχηρά και μια σιωπηλά. Τα παιδικά τραύματα συμφιλιώνονται με τον κόπο της ενηλικίωσης κι όταν μπει το “The end” ξέρεις πια πως μικρός φοβάσαι μη χαθείς στο δάσος. Μεγάλος το εύχεσαι», σημειώνει ο σκηνοθέτης.