«Ρασομόν. Η εκδοχή της αλογόμυγας» στο Θέατρο 104

Ένα δάσος με μπαμπού. Εδέμ ή κολαστήριο; Ένας άντρας νεκρός. Η γυναίκα του, βιασμένη. Ένας ξυλοκόπος. Ένας ληστής, δολοφόνος ή αλαφροΐσκιωτος; Κάτω από την Πύλη του Ρασόμον, την πύλη των αποσυνάγωγων όπου στοιβάζονται οι νεκροί από το λοιμό, τρία πρόσωπα εμπλέκονται στο φόνο, μεταμορφώνονται σωματικά και ψυχικά σε θηρία, γίνονται μάρτυρες και αφηγητές της ιστορίας, επιτρέποντας στους θεατές ρόλο παρατηρητών και δικαστών.

Πώς συνέβη η τραγωδία; Γιατί ψευδομαρτυρούν οι χαρακτήρες; Γιατί στρέφουν τα βλέμματα εναντίον τους; Πώς συμπλέκονται οι εναλλακτικές και αντιφατικές αφηγήσεις;

Το ΡΑΣΟΜΟΝ. Η εκδοχή της αλογόμυγας αντλεί την έμπνευσή του από τρία διηγήματα του πατέρα της ιαπωνικής διηγηματογραφίας, Ρυονόσουκε Ακουτάγκαβα («Ρασόμον», «Στο σύσκιο με τα μπαμπού» και «Βίος και πολιτεία ενός ηλίθιου»).

Μετά την περίφημη ταινία του Ακίρα Κουροσάβα (γνωστή ως ‘Ρασομόν’) καθιερώθηκε ο όρος σύνδρομο ή φαινόμενο ή αρχή Ρασόμον, που έκτοτε έχει ευρεία χρήση στις κοινωνικές επιστήμες, την ψυχολογία, τη νομική, τις τέχνες και την κριτική. Αποτυπώνει την υποκειμενικότητα της αντίληψής μας αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζουμε τις αναμνήσεις μας. Ενίοτε, περιγράφει την αλλοίωση της πραγματικότητας ή/και την ανάληψη της ενοχής, ακόμα και από τους αθώους.

Ανατριχιαστικά σύγχρονο και σαφώς διαχρονικό, το ΡΑΣΟΜΟΝ. Η εκδοχή της αλογόμυγας μας φέρνει αντιμέτωπους με τις πράξεις και με το ασυνείδητό μας. Σε μια εποχή αγνωστικιστική και καθαρά υλιστική, το ταξίδι μέσα από τα ένστικτα και τις τεχνικές διαστρέβλωσης της πραγματικότητας γίνεται καθρέφτης των επιθυμιών μας.

Το πρωτότυπο κείμενο της Σοφίας Διονυσοπούλου έχει αφετηρία τρία διηγήματα του Ρυονόσουκε Ακουτάγκαβα από τη συλλογή Βίος και πολιτεία ενός ηλίθιου σε μετάφραση Αγγελικής Κορρέ, (Εκδόσεις Κοβάλτιο, 2018) και περιλαμβάνει χαϊκού των καμικάζι από την ανθολογία Η εκδίκηση των ανέμων, σε μετάφραση Δημήτρη Χουλιαράκη (Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2016).