Δεν κλαίω άλλο

 Ο έρωτας που φθίνει, η αγάπη που τεμαχίζεται και το θάρρος ή η ακατανίκητη εμμονή του ανθρώπου να πληγώνεται και να φτάνει σε αδιέξοδα, ξανά και ξανά...

Η φιλία που δεν έχει τις βιολογικές ανάγκες του έρωτα, αλλά κι' αυτή πολλές φορές θα φτάσει σε τέλμα, ίσως και εξ' αιτίας του έρωτα ή απλά γιατί ο χρόνος περνάει και οι άνθρωποι αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν και καταλλήγουν σε "κάθε εγώ και κάθε εσύ".

Εμείς, που καθημερινά ζούμε στη sadland, που καθημερινά ακούμε και αναπνέουμε την τρέλα του διπλανού, πόσο μπορούμε να μείνουμε άνθρωποι και ν' αγαπάμε;

Η νεκροψία θα δείξει...