Φράνσις

Η ηρωίδα εμφανίζεται αντιφατική με  ψυχισμό  τσαλαπατημένο, που άλλοτε εκφράζει τη μηδενικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, συγχρόνως μια κοινωνία που έχει δομηθεί επάνω σε πρότυπα καταναλωτισμού και καθωσπρεπισμού που η Φράνσις ξορκίζει.

Η Φράνσις καταγγέλλει το σύστημα θεωρώντας το υπεύθυνο για τα ανθρώπινα δεινά. Εκφράζοντας την προσωπική της αγωνία αντιστέκεται επειδή θεωρεί τον εαυτό της παγιδευμένο. Η μητέρα της, της στερεί το δικαίωμα να επιλέξει τη ζωή της και την αναγκάζει να ακολουθήσει συγκεκριμένη πορεία που η ίδια η μητέρα θεωρεί την ιδανική για την κόρη της οδηγώντας την βίαια σε ψυχιατρικά άσυλα στην προσπάθειά της να τη θεραπεύσει, όπου τελικά καταλήγει να τη λοβοτομήσουν. Από την άλλη ο ανεκπλήρωτος έρωτας που βιώνει η Φράνσις με έναν παντρεμένο άντρα την οδηγεί στη δίνη και τον σπαραγμό.

Η Φράνσις ονειρεύτηκε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο και όταν διαπιστώνει πως η πραγματικότητα είναι απάνθρωπη, κομματιάζεται από το όνειρό της που καταρρέει.

Ένα απόσπασμα: «Πρώτα δημιουργούν τους ενόχους. Στη συνέχεια τους υποδεικνύουν. Αυτός! Αυτός! Αυτός! Τους οδηγούν στους εφευρέτες του κολάσιμου αμαρτήματος. Στους εγκέφαλους της σύλληψης του παραλόγου. Αυτοί είναι πάντα οι ίδιοι. Είναι εκείνοι οι τύποι που συνηθίζουν να μιλάνε με λόγια διφορούμενα. Ήξεις αφίξεις. Φοράνε την ίδια στολή, την ίδια μάσκα, που κρύβει τη φρίκη της υποτέλειας. Τα όπλα τους είναι ένα κόκαλο, που κρατάει ο καθένας από δαύτους στο χέρι του και επιδεικτικά σε προκαλεί να γονατίσεις και να το γλύψεις. Οι επινοητές της φίμωσης είναι κάτι μπαμπούλες με άχρωμα χαρακτηριστικά. Οι ψιθυριστές του φόβου είναι κάτι ντενεκεδένιες σειρήνες, που σέρνονται πίσω από ουρές τρωκτικών».

Κατάλληλο από 15 ετών και άνω