Το παιχνίδι του τέλους

«Ήρθε η ώρα για την ιστορία μου. Θες να ακούσεις την ιστορία μου; Ίσως αυτή δεν είναι κι απ’ τις καλές μου μέρες, αλλά ειλικρινά…».

Τα μεγάλα έργα πάντα μας αποκαλύπτουν την αλήθεια της εποχής μας, μας φέρνουν αντιμέτωπους με το νόημα της ζωής. Μας κρίνουν ιστορικά, πολιτικά, πολιτιστικά. Ο Μπέκετ βυθομετρά και με ακρίβεια νυστεριού, αναδεικνύει όλη την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης με όπλο το χιούμορ και την αισιοδοξία. Όχι μιας «εύκολης» αισιοδοξίας αλλά μιας πραγματικής αισιοδοξίας. Επιμένει να «παίζει» ακόμα κι αν σε κάθε αρχή βρίσκεται πάντα το τέλος.

Όσες ταμπέλες κι αν του κόλλησαν −πεσιμιστής, σκοτεινός, δυσνόητος, αρνητικός− ο Μπέκετ αρχίζει πάντα από το «φως» και καταλήγει πάντα στο «φως». Δεν έχει σημασία αν στη «μέση» της διαδρομής, επεξεργάζεται το βαθύτερο σκοτάδι. Το φως υπάρχει αρκεί να το αναζητήσεις και να το δεις. «Το παιχνίδι του τέλους», μας ζητάει να αφεθούμε στην αθωότητα του. Στον αέναο κύκλο κάθε αρχής και τέλους. Σε αυτό που ποτέ δεν τελειώνει. Που ποτέ δε θα τελειώσει. Μας ζητάει να αφεθούμε στην επικινδυνότητα που κρύβει ένα παιχνίδι στα χέρια των μεγάλων.

Το έργο του, τόσο κοντά μας, στην καθημερινότητά μας, στις κακές μας και μεγάλες στιγμές.