Οι αλλοπαρμένοι

Κοινωνικές αναταραχές, εξαθλίωση αγροτικών πληθυσμών, αστυφιλία, εκατοντάδες άνθρωποι απελπισμένοι και πεινασμένοι συσσωρεύονται στα αστικά κέντρα, οι επιστήμες κι η θεολογία εξελίσσονται απ’ τη μια αλματωδώς, αλλά απ’ την άλλη συμπορεύονται άρρηκτα με τον αποκρυφισμό και τον παγανισμό. Όλο και περισσότερα ερωτήματα απασχολούν τον άνθρωπο. Η σχέση του με τα γύρω του, η επίδραση του Θεού και του Σατανά στην συμπεριφορά του. Αυτές οι συνθήκες μοιραία αντανακλώνται και στο θέατρο. Όλο και περισσότεροι ήρωες θεατρικών έργων επαναστατούν, αρνούνται να αποδεχτούν τη θέση τους στην κοινωνία, ή την υποχρέωσή τους να παραμείνουν στην κοινωνική θέση που τους δόθηκε με τη γέννησή τους. Θυγατέρες αρνούνται να υποταχθούν στη θέληση του πατέρα τους, υπηρέτες αρνούνται να υποταχθούν στη θέληση του αφέντη τους, καθημερινοί άνθρωποι αρνούνται να υποταχθούν στα δεδομένα της Εκκλησίας.

Η πλοκή του έργου  εκτυλίσσεται σε δύο παράλληλα επίπεδα: το πρώτο στην αυλή των αριστοκρατών όπου η βία και ο ερωτισμός οδηγούν μια γυναίκα στην καταστροφή και την αυτοκαταστροφή, και το δεύτερο σε ένα άσυλο φρενοβλαβών, στο οποίο δέχονται να εγκλειστούν δηλώνοντας «τρελοί» διάφοροι νέοι της ίδιας πόλης, στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν την εύνοια της πανέμορφης συζύγου του ηλικιωμένου διευθυντή. Ο συνδυασμός των δύο στοιχείων, τραγικού και γκροτέσκο, η υποβλητική ατμόσφαιρα και οι καταιγιστικοί ρυθμοί υπογραμμίζουν τη σύγκρουση και τις διαφορές των δύο κόσμων, των γνωστικών και των τρελών, των αρχόντων και των παρακατιανών, των θυμάτων και των θυτών.