Ζεϊμπέκικο

Στους ρυθμούς του ζεϊμπέκικου –του χορού που αναμετριέται με το θάνατο– το έργο μιλάει για τον έρωτα, το πάθος, την καταστροφή, εκείνη την Ελλάδα που ετοίμασε το σήμερα, μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ, που κυνηγήθηκε και απογειώθηκε, που έκανε τον εαυτό του παρανάλωμα του πάθους, σφραγίζοντας την εποχή του και φέρνοντας ο ίδιος πάνω του τη σφραγίδα της ιστορίας.

Σε μια Ελλάδα που συνεχώς επαναλαμβάνει τα λάθη της, ένας ασυμβίβαστος καλλιτέχνης αντιστέκεται στο σύστημα με τη ζωή και τα τραγούδια του και βιώνει ακραίες καταστάσεις, ενώ το μόνο που αναζητά με πάθος είναι η αγάπη. Όταν όμως όσοι δεν αντέχουν την αλήθεια τον αρνούνται, εκείνος ξεπερνάει τα όρια και σηκώνει το όπλο του. Ποιόν σημαδεύει; Αυτούς που τον απαξίωσαν ή τον ίδιο του τον εαυτό; Το μυστικό του, που το κρατά καλά κλεισμένο στο σημειωματάριο της φυλακής, θα αποκαλυφθεί από τη γυναίκα που η αγάπη της, αν και μεγάλη, δεν ήταν αρκετή για εκείνον, που στη ζωή του τα ήθελε όλα. Και είναι αυτό το μυστικό που θα φέρει τελικά την αγάπη σ’ αυτούς που ο ίδιος ήθελε να τον αγαπούν.

Άλλοτε άγριο και σκληρό, άλλοτε ανάλαφρο και τρυφερό με καυστικό χιούμορ, το «Ζεϊμπέκικο», το νέο έργο της Λείας Βιτάλη, καθρεφτίζει την αλήθεια της ελληνικής ψυχής και θέτει καίρια ερωτήματα για τις αξίες της νέας πραγματικότητας.

Διαβάστε τι είπε ο Φ. Μακρής, σκηνοθέτης της παράστασης, στην Athens Voice και τον Δημήτρη Μαστρογιαννίτη:

«Το “Ζεϊμπέκικο” το παρουσίασα με τον Γιώργο Νινιό με μορφή αναλογίου στο Εθνικό Θέατρο το ’13. Η ιστορία του μουσικοσυνθέτη Λευτέρη και το πώς βιώνει τη ζωή του και την τέχνη του με συγκλόνισε. Επιπλέον, επειδή μου αρέσουν πάρα πολύ τα λαϊκά τραγούδια –Ζαμπέτας, Καλδάρας, Νικολόπουλος κ.ά.–, είδα πως μπορούσα να δημιουργήσω μια παράσταση που να τα συμπεριλάβω. Με τον Νινιό είμαστε φίλοι 35 χρόνια και ήξερα πολύ καλά πως θα ήταν ιδανικός για το ρόλο, αφού τραγουδάει, συνθέτει, παίζει μπουζούκι. Το έργο δίνει την ευκαιρία να δείξω πόσο μεγάλο ρόλο έκφρασης έχει η μουσική στη ζωή μας, ταυτόχρονα όμως μου φάνηκε ερεθιστική η ξεροκέφαλη πλευρά του ήρωα/αντιήρωα που τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Η μαγκιά του έχει γοητευτικές πλευρές, αλλά έχει και στιγμές που δεν τις αντέχεις. Υπάρχουν και μουσικοί επί σκηνής, παίζει μπουζούκι και ο Γιώργος, που τραγουδάει μαζί με τις άλλες δύο ηθοποιούς. Όταν τελειώσει το έργο ακολουθεί ένα μικρό μουσικό μέρος, το οποίο εμείς θεωρούμε πως είναι το δεύτερο μέρος της παράστασης. Έρχεται ως ανακούφιση μετά από όσα συνέβησαν στο πρώτο μέρος».