Χαμένος Παράδεισος

Μοιάζει δύσκολο να περιγράψεις τη γοητεία της ταινίας του Μιγκέλ Γκόμεζ, αφού έχει την υφή μιας γνώριμης μυρωδιάς που ξυπνά απροσδόκητες αναμνήσεις. Την ποιότητα των στιγμών που ζεις όταν σχεδόν έχεις ξυπνήσει μα το ασυνείδητο σε κυβερνά ακόμη, την ομορφιά ενός χαμένου παραδείσου που ίσως έχεις ζήσει μόνο στα όνειρά σου. Όμως είναι μια εμπειρία που αξίζει, οφείλεις να βιώσεις αν βρίσκεις το σινεμά στις μέρες μας όλο και λιγότερο περιπετειώδες, όλο και λιγότερο συναρπαστικό. Χωρισμένο σε δύο μέρη («υπάρχει κι ένα τρίτο που διαδραματίζεται στο μυαλό του θεατή» λέει πολύ σωστά ο σκηνοθέτης), το φιλμ ξεκινά στη Λισσαβόνα και ακολουθεί την ιστορία της Πιλάρ, που νοιάζεται για την ηλικιωμένη, αριστοκρατική μα ξεπεσμένη γειτόνισσά της Ορόρα. Στο δεύτερο μέρος θα μεταφερθούμε στην Αφρική για να ζήσουμε με την Ορόρα την ομίχλη μιας μυθιστορηματικής ζωής κι ενός σπουδαίου, καταραμένου έρωτα. Αυτό είναι και το κομμάτι που απογειώνει την ταινία. Που τη μεταμορφώνει σε ένα κομψοτέχνημα κινηματογραφικής τεχνικής, αισθητικής, συναισθημάτων, ρευστής, αδιόρατης ποίησης. Μια ποτισμένη μελαγχολία άσκηση στο σινεμά και την καρδιά, τόσο υπέροχη που σε συγκινεί και σε ενθουσιάζει με ένα σπάνιο τρόπο. Ο Γκόμεζ μιλά με ενδιαφέροντες υπαινιγμούς για τον αποικιοκρατικό εξωτισμό, για την ανθρώπινη κατάσταση, για τους μηχανισμούς της μνήμης, για τον τόπο και το χρόνο, για τα συναισθήματα, το μυαλό και το σώμα, τις πράξεις και τη νόηση, για το ίδιο το σινεμά, με διακριτικότητα και λεπτότητα, στήνοντας μια εύθραυστη μα τόσο στιβαρή ταινία που δεν μπορείς παρά να της υποκλιθείς. Μην τη χάσετε!

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μιγκέλ Γκόμεζ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τερέζα Μαντρούγκα, Πάουρα Σόβεραλ, Άνα Μορέιρα