Άθικτοι

Μέχρι να δεις την ταινία των Τολεντανό και Νακάς, ίσως αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που τη μεταμόρφωσε σε φαινόμενο, σπάζοντας εισπρακτικά κάθε ρεκόρ στη Γαλλία, αλλά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που έχει μέχρι τώρα προβληθεί. Μια κωμωδία για την ανέλπιστη φιλία ενός καθηλωμένου σε αναπηρική καρέκλα αριστοκράτη και του μαύρου βοηθού/νοσοκόμου του από τα εργατικά προάστια, δεν δείχνει άλλωστε ιδανικό θέμα για μια πλατιά κωμωδία, φιλική στα ταμεία. Βλέποντας όμως το φιλμ των δύο σκηνοθετών που μοιάζουν να λειτουργούν το ίδιο «άθικτα», όπως και το ζευγάρι των χαρισματικών πρωταγωνιστών τους, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς το γιατί. Η αληθινή ιστορία των ηρώων τους είναι από μόνη της ξεχωριστή, όμως στα χέρια τους (και με τη συγκατάθεσή τους) μεταμορφώνεται σε μια ταινία που αφορά σε περισσότερα απ’ όσα θα έλπιζες. Κι αν συνήθως για να γίνει κάτι τόσο μαζικό χρειάζεται να το στρογγυλέψεις στο σημείο του ελάχιστου κοινού παρανομαστή, οι «Άθικτοι» το κάνουν με λεπτότητα και μέτρο και χωρίς το φόβο της «αστυνομίας της πολιτικής ορθότητας», κατορθώνοντας στην πορεία να αποφύγουν στερεότυπα και ευκολίες εκτός από αυτά που βοηθούν την ταινία να λειτουργήσει. Το φιλμ είναι από εκείνα που φιλοδοξούν να σε διδάξουν «μαθήματα ζωής», κάτι που δικαίως ανεβάζει στους περισσότερους από μας την κυνική ασπίδα προστασίας μας στο μάξιμουμ, όμως αυτοί οι «Άθικτοι» είναι καλόκαρδοι, ειλικρινείς, με τις σωστές προθέσεις και την καρδιά τους στο σωστό μέρος. Αρκετά θετικά πράγματα για να τους συγχωρέσεις τις όποιες αστοχίες. Ειδικά εφ’ όσον, συχνά, είναι και τόσο αστείοι...

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ερίκ Τολεντανό, Ολιβιέ Νακάς
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Φρανσουά Κλιζέ, Ομάρ Σι