O Wolinski και η παρέα του ήταν ήρωες από μόνοι τους. Δεν χρειαζόταν να πεθάνουν, να δολοφονηθούν με αυτό τον απαίσιο τρόπο για να γίνουν. Ήταν έτσι κι αλλιώς οι ήρωες της νεότητάς μας όταν διαβάζαμε τις τρελές, ανατρεπτικές ιστορίες τους στις σελίδες της Βαβέλ, του Παραπέντε και της Μαμούθ. Και τέτοιοι ήρωες θα παραμείνουν στις σκέψεις μας. Ως αριστοφανικοί Ηρακλείς και νεόκοποι Γαραγαντούες που δεν δίσταζαν με τον όγκο των αστείων τους και την πείνα για ζωή να τα βάζουν με το σφιγμένο, συντηρητικό μας εαυτό και να μας δείχνουν το δρόμο για μιαν άλλη ανθρωπότητα. Για μια φανταστική εκδοχή των ζωών μας, πιο φιλική, πιο ερωτική, πιο ουσιαστική, πέρα από την υποκρισία και τις συμβάσεις.
Όμως τώρα έγιναν και… θεσμικοί ήρωες. Αδύναμος κρίκος των ανθρώπινων κοινωνιών, η σάτιρα τσαλακώνεται κάθε φορά που αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη για τις εκάστοτε εξουσίες. Οι μαύροι εκτελεστές που δεν έχουν καμία σχέση με τους ανθρώπους οποιασδήποτε πίστης και θρησκείας, αναμετρήθηκαν με τους άλλους κυρίαρχους του φιλελευθερισμού και του οικονομικού επεκτατισμού. Τα θύματα, οι πλέον αντικομφορμιστές, οι πλέον άθεοι, οι πλέον αντιμιλιταριστές, απομεινάρια μιας εξέγερσης, εκείνης του Μάη του ’68, που ξεχάστηκε κάτω από τόνους σύγχρονων συμβάσεων και υποκρισίας. Ποιος χαίρεται πιο πολύ δεν ξέρω. Αυτοί που κατάφεραν το πλήγμα ή οι άλλοι που απέκτησαν, στο όνομα του Wolinski και της ελευθερίας που πρέσβευαν, επιχειρήματα για νέες παρακολουθήσεις των ζωών μας, νέα μέτρα ελέγχου, νέες καταπατήσεις των ατομικών ελευθεριών. Βούτυρο στο ψωμί τους!
Και το πιο ανησυχητικό; Πριν από χρόνια στο Πακιστάν οι άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στο Charlie Hebdo, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι είναι αυτό το περιοδικό. Σήμερα στην Ευρώπη οι άνθρωποι κατεβαίνουν επίσης στους δρόμους για να διαδηλώσουν υπέρ του Charlie Hebdo, επίσης χωρίς να έχουν ιδέα για το τι είναι αυτό το περιοδικό. Η σάτιρα, η ελευθερία του λόγου ένα κουφάρι, ένα πουκάμισο αδειανό, μια μόδα… ζε σουί, χωρίς αντίκρισμα.
12°
