Στην Ελλάδα και στις περισσότερες δυτικές χώρες θεωρούμε την εκπαίδευση κάτι αυτονόητο και το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο από ενοχλητικό έως βαρετό. Η αλήθεια είναι πως δεν εκτιμούμε όσο θα έπρεπε εκείνα που θεωρούμε δεδομένα. Σε κάποια μέρη της γης υπάρχουν παιδιά τα οποία για να φτάσουν στο σχολείο τους ταξιδεύουν ώρες, ακόμα και μέρες, περνώντας μέσα από γκρεμούς, φαράγγια, ποτάμια, σπασμένες γέφυρες και αιωρούμενα σχοινιά.
Ίσως το πιο δύσβατο μονοπάτι στο δρόμο για το σχολείο. Ένα μέτρο φάρδος στο φρύδι ενός βράχου, με τον γκρεμό να χάσκει από κάτω. Στο Γκουλού της Κίνας υπάρχουν παιδιά που το παίρνουν καθημερινά, πήγαινε-έλα κοντά πέντε ώρες.
Ζανγ Γιανουάν, Κίνα: Πηγαίνοντας στο σχολείο, δρόμος γεμάτος περιπέτεια.
Στους πάγους των Ιμαλαΐων.
Ινδονησία, Λεμπάκ: Η κρεμαστή (και χαλασμένη) γέφυρα οδηγεί στο σχολείο όταν το ποτάμι δεν είναι πολύ φουσκωμένο.
Τύφλα να ’χει ο Χάρι Πότερ. Υπάρχει πολύ πιο ενδιαφέρον τρόπος να φτάσεις στο σχολείο. Πετώντας πάνω από τον ποταμό Ρίο Νέγκρο, της Κολομβίας.
Ριάου, Ινδονησία: Όχι, δεν είναι πίνακας. Τα παιδιά πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο με το κανό.
Στην Ινδία γέφυρες φτιαγμένες από ρίζες των αιωνόβιων δέντρων είναι κάτι το συνηθισμένο. Κάποιες από αυτές οδηγούν στο σχολείο.
Και χιονοθύελλα, και ετοιμόρροπη γέφυρα. Επαρχία Σιτσουάν, Κίνα.
Ινδία, ομαδική διαδρομή.
Ινδονησία. Κατεβαίνοντας το ποτάμι σε αυτοσχέδια σχεδία.
Φαντάζει αδιανόητο, αλλά είναι πραγματικότητα. Για το σχολείο, από τα βουνά του Πιλί, Κίνα.
Σε ύψος δέκα μέτρων προς την απέναντι όχθη. Παντάν, Ινδονησία.
Ριζάν, Φιλιππίνες... Κάποιοι θα έλεγαν ότι το σχολείο είναι παιχνίδι. Καλά, μην υπερβάλλουμε κιόλας.
9°
