…Οι μέρες μικραίνουν κι αρχίζει να σκοτεινιάζει όλο και πιο νωρίς: βλέπεις φωτογραφίες από τις πρόσφατες διακοπές, που στις 8μισι ήσουν ακόμα θάλασσα.Τώρα, not so much.
Άλλη μια βδομάδα ντεμί-πανσιόν μέχρι να ξαναμπούμε με το καλό στο “urban vibe” (λούκι). Δεν βιαζόμαστε. Σα να κολλήσαμε πίσω από σκουπιδιάρα – όπου να ’ναι θ’ ανοίξει ο δρόμος, θα κάνουμε μια αριστερά, θα γλιτώσουμε μέσα απ’ τα στενά και θα πάρουμε φόρα… Πράγμα που θα συμβεί σύντομα – κανένας δεν αισθάνεται έτσι στα μέσα Νοεμβρίου, π.χ., το «έχω κολλήσει» είναι προσωρινό συναίσθημα του Σεπτέμβρη. Άντε να κρατήσει και μέχρι τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη, μετά πάπαλα.
Οι φίλοι μου έχουν κατάθλιψη. Ο ένας κλείνεται σπίτι και χτυπάει το κεφάλι του στο σκαμπό, ο άλλος κλαίει στα καλά καθούμενα. Μια κολλητή μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά χωρίς να ψωνίζει τίποτα κι εγώ πάω σούπερ μάρκετ με τρέλα. Ανακάλυψα δύο δωροεπιταγές για το “NotosGallery” από τα Χριστούγεννα και κατέβηκα ένα απόγευμα στην Αιόλου να διαλέξω μπουφάν για τα παιδάκια μου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αν και συνήθως εξαργυρώνω τις δωροεπιταγές των παιδιών μία μέρα πριν από τη λήξη… ή παρακαλάω ανύποπτες πωλήτριες να μου δώσουν παράταση. Που σκασίλα τους: σάματις δικό τους είναι το ίδρυμα; Ή η επιταγή, ή το παιδάκι, μια και το ’φερε η κουβέντα;
Το “NotosGallery” είναι ένα ευάερο πολυκατάστημα με ελαφρώς λαϊκή διάθεση, και όταν λέω «λαϊκή» εννοώ «όχι σνομπ». Το να είσαι σνομπ σήμερα με την κρίση, τις απολύσεις, τις περικοπές και το διεθνές κλίμα απελπισίας είναι μεγάλη χαζομάρα. Από την άλλη, το να έχεις λαϊκή διάθεση και να πουλάς τα μωρουδιακά μπουφανάκια 150-250 ευρώ είναι ακόμα μεγαλύτερη χαζομάρα. Ένα μωρουδιακό μπουφάν οφείλει να κοστίζει άντε μέχρι 50 ευρώ: σ’ όλο τον κόσμο (αν ξεχάσουμε τις πολυτελείς μάρκες που υπογράφονται από βασίλισσες/πριγκίπισσες/την Gwen Stefanie) τόσα δίνεις για να μπαμπουκώσεις το σπλάχνο σου. Επειδή μέσα στο Notos υπάρχουν διάφορες μάρκες ανά τετραγωνικό, κι επειδή ο Θεός σε αποζημιώνει όταν ψάχνεις ώρες μέσα σε πολυκαταστήματα ακούγοντας elevator pop… βρήκα υπέροχα μπουφανάκια στο εκεί-μέσα “Mothercare” (45 ευρώ). Η πλάκα είναι ότι έχω Mothercare στη γειτονιά μου (αλλά οι επιταγές ήταν για την Αιόλου, οπότε ας μην το συζητάμε). Υπέθετα ότι οι ελληνικές εταιρείες μωρουδιακών θα είχανε καλύτερες τιμές, και υπέθετα λάθος. Εκτός από το ότι τα ρούχα τους είναι ταμάμ για αυτά τα μοντελοειδή κατάξανθα μωρά που σε κοιτάνε με ξερόλικο ύφος, είναι και πανάκριβα.
Μετά πήγαμε το βράδυ στο “Belafonte”, που έχει πάρει το όνομά του από τον Harry Belafonte και δεν πρόκειται για τρομερή σύμπτωση. Είναι ένα προχωρημένο ωραίο μαγαζί με αυτό που λένε «βιομηχανικό ντιζάιν» αλλά ταυτόχρονα ατμοσφαιρικό, με μαύρες μουσικές και πολύ urban vibe (μην ξεχνιόμαστε). Οι πελάτες είναι νέοι, σίγουρα κάνουν ανακύκλωση, οπωσδήποτε κάνουνε σεξ μόλις γυρίσουμε την πλάτη μας – όχι εκεί μέσα, αλλά καταλαβαίνετε: από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς.
Ακόμα πιο μετά… ο φίλος με την κατάθλιψη, όχι αυτός που κλαίει, ο άλλος με το διαλυμένο σκαμπό, πήρε να ρωτήσει αν ζούμε ακόμα κι αν έχουμε φάει τίποτα. Ήταν μια υγρή σκοτεινή νύχτα μετα-καλοκαιριού, που γινότανε όλο και πιο μαύρη λεπτό το λεπτό. Κάποιος είπε να πάμε στον «Σκαραβαίο». Κάποιος ρώτησε αν έχουμε άλλο σκαμπό. Τον διαβεβαιώσαμε ότι ο «Σκαραβαίος» είναι να-φάνε-κι-οι-κότες όσον αφορά τα σκαμπό, και μάλιστα έξω, στο σκεπαστό πεζοδρόμιο της Μαυρομιχάλη. Οπότε, πήγαμε.
Ο «Σκαραβαίος» είναι ένα από τα μαγαζιά-αποκάλυψη που σκοντάφτεις τυχαία απάνω του κι έπειτα κολλάς: θα μπορούσε να ήτανε καφετέρια στην Καρδίτσα, μπαρ στα Τρίκαλα, καφενείο στην Κοζάνη…. όχι ειδικά στην κεντρο-δυτική Ελλάδα αλλά για κάποιο λόγο σε πάει κάπου εκεί. Οι γκαρσόνες είναι σέξι χωρίς να το παιδεύουνε και πολύ, οι θαμώνες –στο τσακ είμαι να πω «γεννήθηκαν στα Γρεβενά»– καπνίζουν Κεράνη, Σαντέ και Marlboro κόκκινο. Η μουσική είναι από “I will survive” μέχρι «Χέρια ψηλά». Τα ποτά είναι φτηνά, αν σε δούνε συμπαθητικό σε κερνάνε εύκολα. Τα φαγητά είναι απλά και επίσης φτηνά, γραμμένα με το χέρι στο μενού-κόλα-Α4. Ασχολούμαι τόση ώρα με τον «Σκαραβαίο» γιατί με μπερδεύει ο φιλικός προς το χρήστη αναχρονισμός του, το εκτός-τόπου-και-χρόνου, το να ’σαι σ’ ένα μέρος πολύ χαλαρό, πολύ «επαρχία», πολύ φραπεδιά-μπιρο-τσίγαρο, και να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στην καρδιά της Αθήνας. Μην πάτε δηλαδή και μετά με βρίζετε ότι δεν είναι χάι – ΔΕΝ είναι ούτε ντιζάιν, ούτε προχώ, ούτε minimal. Είναι, αντίθετα, maximal: με πράσινα-κόκκινα φώτα μέσα, στο βάθος εκπλήξεις, στο μπαρ συγκλονιστική κυρία με κότσο, φυτά που κρέμονται απ’ το ταβάνι (νομίζω), ατμόσφαιρα καρα-ελληνική που μπορείς να την κόψεις με την αγκλίτσα αλλά ταυτόχρονα… φιλική. Σαν να βρίσκεσαι στην Άγρια Δύση της Ελλάδας και να αράζεις στο πιο ασφαλές σαλούν. Σαν να είσαι urban βαθύτατα δηλαδή, και να μην το παίρνεις απόφαση με τίποτα…
13°
