Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει για τα ψώνια και τα... κεράσια της λαϊκής.
Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι που έχω να δω πολλά χρόνια απαγορεύεται να ψωνίζουν στις λαϊκές, κάθε άλλο – οι κολλητοί μου έχουνε μάθει πια το πρόγραμμα της κάθε γειτονιάς και ποια είναι η καλύτερη λαϊκή για τραγανά βιολογικά αγγούρια, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και οι πρώην κολλητοί. Ή πρώην συνεργάτες, φίλοι, γνωστοί – όλος ο κόσμος από τριάντα (ετών) και πάνω είναι σχετικός με τα ζαρζαβατικά και την κουλτούρα της λαϊκής αγοράς: με την έννοια ότι όλος αυτός ο κόσμος πια ανταλλάσσει συνταγές μαγειρικής, συζητάει για μπρόκολα και εκμυστηρεύεται πώς φτιάχνει το σπετζοφάι. Ακόμα και άτομα που δεν φανταζόσουν ότι έπιασαν ποτέ τσουκάλι στα χέρια τους, μιλάνε για τις διαφορετικές εκδοχές του λεμονόχορτου. Το οποίο σόρι, αλλά είναι υπερεκτιμημένο. Κοστίζει ένα σκασμό λεφτά παντού, εκτός από την Ασία όπου στο χαρίζουν, άντε και τα ασιατικά μπακάλικα της Σεβαστουπόλεως όπου το βρίσκεις με 60 λεπτά το πακέτο… και μετά δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Το κρατάς στο ψυγείο μέχρι να μαραγγιάσει, το κοιτάζεις κάθε φορά που τσιμπάς λίγη φέτα, σου φαίνεται οκέι από χρώμα, το ξανα-χώνεις στο ψυγείο, θυμάσαι κουλή συνταγή που μοιράστηκε μαζί σου σε στιγμή πάθους κάποιος που δεν θυμάσαι ποιος ήταν, αλλά η συνταγή έχει κουρκουμά, σαφράν, μαυροσήσαμο, τζίντζερ, κόλιαντρο, φιόγκο από πάνω και κρόσσια από κάτω, βαριέσαι. Θέλει να καθαρίζεις κρεμμύδια και σκόρδα, να τα κάνεις julienne (άπαπα), να τα σωτάρεις ελαφρά χωρίς να μαυρίζουν (έλεος)…
Βαριέσαι ώρες-ώρες. Ή όλες τις ώρες. Ένα κεφτεδάκι είναι μια χαρά, και πολύ τους πέφτει σαν οικογένεια, σκέφτεσαι. Καμιά ντομάτα από δίπλα κι όξω απ’ την πόρτα… Αλλά η ντομάτα είναι τριζάτη όταν είναι βιολογικής καλλιέργειας, είναι αλήθεια. Μυρίζει ντοματίλα σα να φοράει κολόνια. Άρα, καταλήγεις στην πλησιέστερη βιολογική λαϊκή και συναντάς κόσμο και κοσμάκη.
Ωραία. Δεν υπάρχει καμία απολύτως σύνδεση τώρα με το «Κύτταρο», όπου πήγαμε ένα βράδυ να ακούσουμε τους τέεεεελειους The Beatles Live Tribute Band: ελληνικό συγκρότημα 14 μουσικών/τραγουδιστών που γυρίζουν τον κόσμο τραγουδώντας όλα τα γνωστά και άγνωστα τραγούδια των Beatles με μεγάλη επιτυχία, και όχι άδικα. Είναι καταπληκτικοί, ένας-ένας και όλοι αντάμα, σαν να ακούς τους ίδιους τους Beatles που δεν τους πρόλαβα live αλλά σε κάποια φάση είχα τα άπαντά τους στη δισκοθήκη μου (δισκοθήκη = ράφια που βούλιαζαν στη μέση με πολλούς δίσκους που μυρίζανε σκόνη, πατσουλί από το ιστορικό καρα-ραντισμένο «Like a prayer» εξώφυλλο της Μαντόνα και μπάφο από σύμπτωση, άκου τώρα). Το «Κύτταρο» είναι ωραίο μαγαζί. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στο χώρο ή στη διακόσμηση του club τα τελευταία 300 χρόνια αλλά δεν χρειάζεται να του κολλήσουν καινούργια ταπετσαρία με ανθάκια, λειτουργεί μια χαρά όπως είναι/ήταν. Βλέπεις τη σκηνή σχεδόν από παντού, αισθάνεσαι cozy με τους δίπλα, πάντα βρίσκεις κάτι ενδιαφέρον στο πρόγραμμα… και είναι συνυφασμένο με τον Ζωρζ Πιλαλί, τον Δημήτρη Πουλικάκο, τον Πάνο Κουτρουμπούση (κείμενα), διάφορα αρχαία πράγματα που κλωτσάνε ακόμα και που είναι κλασικά με τον τρόπο τους σχεδόν σαν τους Beatles.
Μερικά πράγματα τα κάνεις χωρίς να ξέρεις γιατί (σώπα, καημένε). Όπως το να πηγαίνεις στις λαϊκές. Θέλεις ντε και καλά παντζάρια; Σέσκουλα; Μούσμουλα; Όχι απαραίτητα. Αλλά θέλεις να κάνεις μια γυροβολιά ανάμεσα σε μυρωδάτα πράγματα που δεν έχουνε κάτσει τρία τέρμινα σε ψυγεία-γίγαντες, που μυρίζουν όμορφα, που λάμπουν στον ήλιο… και τέτοια. Ε, στις λαϊκές αγορές βλέπεις ανθρώπους που δεν έχεις δει χρόνια – αχ, τι ωραία που κλείσαμε όπως αρχίσαμε! Κι αναρωτιόμουν αν θα τα καταφέρουμε αυτή τη φορά ή θα μείνουμε έξω από τη βιολογική λαϊκή αγορά του Παλιού Ψυχικού ή την κλασική της Πανόρμου ή της Φυλής. Που θα ήταν κρίμα…
11°
