Με την ίδια ευκολία που θα έλεγε κανείς “not in the mood”: άλλοτε έχουμε κέφια κι άλλοτε δεν έχουμε, σόρι.
Ξεκίνησε (μέρες τώρα) το ελαφρύ τράφικο «προς τα κάτω», προς την παραλία – Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη, Βάρκιζα και ό,τι άλλο υπάρχει από Γ/Β. Τα καλοκαιρινά κλαμπ άνοιξαν με προγράμματα, με χορευτικά, με djs, με extra-special djs (αρπαχτές), με μοντέλες, με θέα τη θάλασσα. Με υγρασία, ακόμα και μυρωδιά self-tan αντί για after-sun, αλλά κομπλέ κατά τα άλλα.
Και βαριέμαι φριχτά. Όχι το καλοκαίρι ή τα καλοκαιρινά κλαμπ ούτε τα χορευτικά… αν και, ναι, τα σκυλοβαριέμαι τα χορευτικά, το να κάνει φούρλες με το στρινγκάκι της μία λαδωμένη 19χρονη μπροστά στη μύτη μου είναι το ναδίρ του «βαριέμαι». Δεν λέω να πάει να διαβάσει κανένα βιβλίο ή να πιάσει τη σταυροβελονιά, λέω απλώς ότι είμαι το λάθος κοινό για τέτοια σόου, τέτοια μαγαζιά, τέτοιες φάσεις. Κι όταν μου το προτείνουν δηλαδή, «πάμε παραλία στο ….», πηγαίνουν γυρεύοντας. Ήμουν το λάθος κοινό πριν 30 χρόνια – τώρα πια είναι σαν να καλείς τον Δαλάι Λάμα σε μπιτζάμα-πάρτι: και ο Δαλάι θα πήξει και η μπιτζάμα θα αισθανθεί πολύ ρίγα.
Όλες αυτές τις βλακείες τις λέω γιατί κάθε χρόνο τραβιέμαι σε κάποιο παραλιακό σουξέ, κάθε χρόνο λέω «ήμαρτον, παναγίτσα μου, τι γυρεύω εδώ» και κάθε χρόνο ορκίζομαι να μην ξαναπάω. Ρωτάω τα στάνταρ «μα πού τη βλέπουν την κρίση, εδώ γίνεται χαμός» ή «δεν έχουν εξετάσεις όλα αυτά τα μαλακισμένα και βγαίνουν με την κοιλιά έξω;» και «πωωωπω, πώς την ακούνε αυτή τη μουσική;». Και… δεν θα το πιστέψεις, αγαπητέ Δαλάι, μπορεί, μπορεί λέμε, από κει που δεν το θέλει ο θεός, αναπάντεχα ντιπ για ντιπ, να περάσω καλά. Ίσως όχι αξέχαστα, ωστόσο καλά. Έχει κάτι ο θαλασσινός αέρας σε συνδυασμό με φεγγάρι, με καλοκαιρινή νύχτα και δυνατή μουσική. Σε χαλαρώνει θες-δε θες και σου φέρνει τη διάθεση που δεν είχες στην αρχή επειδή είσαι καλιακούδα.
Τέλος πάντων, ακόμα δεν πήγα σε παραλιακό κλαμπ, δεν ανέβηκα αστραφτερές σκάλες με μοντέλες ακουμπισμένες ανέμελα σε γυαλιστερά πράγματα-που-δεν-ξέρω-πώς-λέγονται, δεν χαμογέλασα σε πορτιέρηδες που έχουνε κάνει το γύρο της Αθήνας σε νύχτες. Πήγα απλώς στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης ένα βράδυ Σαββάτου, που κάναμε τη διαδρομή-τρόμος-του-καλοκαιριού μέχρι τον Λαιμό. Ωστόσο… δεν είχε την τρελή κίνηση καλοκαιρινού Σαββατόβραδου. Χμ. Περίεργο, ίσως να φταίει η κρίση τελικά, ίσως ακόμα δεν σφίξανε οι ζέστες. Το φαγητό ήταν ωραίο, κλασικό (ψάρι στη σχάρα, πατάτες, γαριδούλες κ.λπ.). Τα επιδόρπια προσεγμένα. Το σέρβις τέλειο. Η οροφή ανοιχτή, και έμπαζε λίγο – σημάδι ότι πράγματι δεν έχει ακόμα σκάσει ο υδράργυρος. Στη θάλασσα μπροστά μας οι μαρίδες έκαναν μπουρμπουλήθρες κάτω απ’ τα αστέρια. Κυρίες με μεγάλα Lalaounis πάνω στα καφτάνια τους, ξένοι με άσπρα πουκάμισα και χρυσά γυαλιά, παρέες που ξέρουν από βέσπα εδώ και μισόν αιώνα, κανα-δυο ζευγαράκια ξέμπαρκα με ρομαντική διάθεση χέρι-χέρι στα σιδερωμένα τραπεζομάντιλα. Το μπουγιουρντί βγαίνει γύρω στα 50-60 ευρώ, αν πάρετε ψάρι και (καλό) κρασί. Είναι κολλαριστό μαγαζί, όμορφο, ιδανικό για να περιποιηθείτε έναν κυριλάτο ξένο με ελληνικό μενού σε κοσμοπολίτικο περιβάλλον. Και να θέλω να το κανιβαλίσω, δεν μπορώ να βρω τίποτα.
Μερικές φορές το κλέβω μεσοβδόμαδα και κατεβαίνω για μπάνιο στην παραλία, αλλά δεν άρχισα ακόμα. Είναι τέλειο γιατί γίνεται πάντα στη ζούλα: λες ότι είσαι σε μίτινγκ, π.χ., ή ότι έχεις πάει σουπερμάρκετ. Κλείνεις το κινητό μισή ώρα και μπαίνεις στη θάλασσα. Κόβεις στη μέση μια εβδομάδα που κανονικά είναι ατέλειωτη τους καλοκαιρινούς μήνες, ιδροκοπάει μέχρι να φτάσει στο Σαββατοκύριακο…
Πού ήμασταν; Στην Αθήνα κατά τα άλλα καλά. Βρέθηκα στο ξενοδοχείο “Melia”, στο καφέ-εστιατόριο του ισογείου που λέγεται “Mondo Café”. Είναι όμορφο και ξεχωρίζει σαν ευχάριστη έκπληξη σε μια χάλια περιοχή της πόλης, για την ακρίβεια σε μια περιοχή που δεν περιμένεις καμιά ευχάριστη έκπληξη. Σνακς, δροσερά πιάτα, καφέδες και τα ρέστα, τουρίστες που δεν έχουν προσανατολιστεί ακόμα στην πόλη, δικηγόροι που πάνε παντού. Κάπως το έχουνε κάνει φωτεινό και αισιόδοξο. Να μας πούνε πώς, να κάνουμε ασορτί και τα μούτρα μας, μερικοί-μερικοί…
Άλλη μέρα μπήκα στο “Sport Café - Sports & Street Fashion” στα μακρινά Βριλήσσια, στο άσχετο, επειδή κάτι περίμενα και κωλοβαρούσα: το μαγαζί έχει ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ και τέτοια, μάλιστα μάρκες που δεν τις λέμε πια μοντέρνες (γιατί δεν ξέρουμε κι αν) είναι ή δεν είναι. Πήρα σαγιοναροπέδιλα Skecher’s, που στην Αγγλία κάνουν 25 ευρώ περίπου αλλά εδώ δεν τα βρίσκεις κάτω από 40. Το παλιό αστείο ότι περνάνε τη Μάγχη με τα πόδια κι ακριβαίνουν στη διαδρομή, είναι πλέον παλιό (και καθόλου αστείο). Το μαγαζί πάντως είναι τέλειο, γεμάτο μάρκες μετα-trendy (Killah, Quicksilver, Reef, Roxy κ.λπ.). Γενικά ρούχα που φοράνε στη Χαβάη οι Κιάνου Ριβς όταν κάνουνε σερφ, αλλά που δείχνουν υπέροχα και στο Ζούμπερι, αν έχεις μαυρίσει. Που στο εύχομαι, εδώ που τα λέμε…
Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης, Λαιμός, 210 8961.274, 8961.277 Mondo Café, Χαλκοκονδύλη 14 & 28ης Οκτωβρίου, 210 3320.100 -122 Sport Café Sports & Street Fashion, Λ. Πεντέλης 76, Βριλήσσια, 210 8048.800
8°
