«Αγαπητέ Γιάννη, σου γράφω το πρωί της Δευτέρας μετά την ιστορική και καθόλου αναμενόμενη απόφαση της συγκυβέρνησης ΠAΣOK και NEAΣ ΔHMOKPATIAΣ, μέχρι όμως να το αποφασίσουν έφτιαξα μέσα στο Σ\K μια αποτυχημένη πρασόπιτα και κάτι πολύ πετυχημένους λαχανοντολμάδες, τα φάγαμε και τα δύο με το φίλο μου τον Nίκο παρακολουθώντας όλη αυτή τη πολιτική κουρελαρία να πηγαινοέρχεται από κανάλι σε κανάλι, δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα εάν οι μαλακίες που ακούσαμε στην TV μας δημιούργησαν την τρομερή βαρυστομαχιά ή ήταν η γαμημένη συνταγή για πρασόπιτα που βρήκαμε στις γκουρμέ-και-καλά εκδόσεις στις κυριακάτικες φυλλάδες και μας ανάγκασε να κατεβάσουμε από τρεις σόδες για να χωνέψουμε!
Φίλε, μου φαίνεται πολύ δύσκολο να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της στήλης σου. Χάρηκα όταν μου το ζήτησες και το σκεφτόμουν συνέχεια πηγαίνοντας από το σπίτι στον οδοντίατρο, για να μη σκέφτομαι ότι έπρεπε να του σκάσω ζεστά 1.500 ευρώ για ένα δόντι και μάλιστα χωρίς απόδειξη. Eντωμεταξύ κουνιέται κι άλλο ένα, και με τρόμο σκέφτομαι τι θα μου ζητήσει. Όλη τη διαδρομή την πήγα με τα πόδια, εκτός ότι βοηθάει και στην καρδιά η άσκηση είναι ότι πια δεν θέλω να δίνω φράγκο στους ταρίφες και, συγγνώμη που θα το πω, αλλά κατά βάθος χαίρομαι που τους βλέπω δεκάδες αραγμένους μπροστά από τις στάσεις και να μην μπαίνει κανένας μέσα. Πάνε πια οι παλιές δόξες που μας στριμώχνανε 7 μέσα σε ένα ταξί και μας πηγαίνανε σπίτι μας μέσω Τρικάλων, πάνε όμως και οι δικές μας μαλακίες που παίρναμε ταξί για 500 μέτρα. Τώρα κατεβαίνω στο κέντρο με το λεωφορείο, δεν είναι κι άσχημα, άσχημο όμως είναι το κέντρο, μοιάζει σα να το έχουνε χέσει και να έχουνε ξεχάσει να το σκουπίσουν. Παντού πρέζακες να βαράνε όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, όταν δεν είναι μαζεμένοι πολλοί μαζί, έτσι όπως πάνε αργά νομίζεις ότι έχεις βάλεις ταινία του Pομέρο με ζόμπι στο slowmotion. Δίπλα τους οι μαύροι να πουλάνε από κιλότες, τσάντες, μέχρι πρέζα και φούντα, έτσι στην ψύχρα, και εμείς να προσπαθούμε να περάσουμε στον ελάχιστο χώρο που υπάρχει ανάμεσα από αυτή τη θλιβερή εμποροπανήγυρη, χωρίς να δυσανασχετούμε πολύ. Κάτι η συνήθεια, κάτι μη μας πούνε ρατσιστές, κάνουμε τους άνετους και γαμοσταυρίζουμε για λίγο εκείνο το δήμαρχο που μας φάνηκε ότι θα είναι καλύτερος από τον άλλον, γιατί δεν είναι δεξιός αλλά προοδευτικός (πολλά γέλια), σύμμαχος του πολίτη, αλλά μάλλον του πολίτη κάποιας άλλης πρωτεύουσας και όχι αυτής!
Φίλε, ούτε για μουσική μπορώ να σου γράψω, μιας και το τελευταίο cd το αγόρασα πριν χρόνια από το Metropollis και ήταν το remaster του «Blue» της Joni Mitchell! Μπαίνω καμιά φορά στο άθλιο youtube και βλέπω κανένα βίντεο, συνήθως ακούω ό,τι έχω περάσει στον υπολογιστή και πιο πολύ «Tα κατά Mατθαίον Πάθη» του Bach, δίχως αυτή η προτίμηση να υποδηλώνει κάτι, ή μήπως;
Σταμάτησα να αγοράζω cd, σταμάτησα να αγοράζω βιβλία, ξαπλώνω και ξαναδιαβάζω τα παλιά. Ξαναδιάβασα φέτος για τρίτη φορά «Το στρίψιμο της βίδας» του Henry James, δίχως αυτή η προτίμηση να υποδηλώνει κάτι, ή μήπως;
Άλλωστε πού κέφι να μπεις σε μαγαζιά να ψωνίσεις όταν τα βλέπεις μέσα την απόλυτη ερημιά, μέχρι και το μεγάλο κατάστημα καλλυντικών που είναι απέναντι από το σπίτι μου και που παλιότερα, ναι, έτσι θα το λέμε πια «παλιότερα», γινότανε της πουτάνας κυριολεκτικά και μεταφορικά, τώρα βλέπεις της πωλήτριες να δοκιμάζουν τα καλλυντικά μεταξύ τους! Αρκεί να σου πω ότι πριν μια εβδομάδα πήρα βελόνα και κλωστή, ναι, βελόνα και κλωστή, και έραψα κάτι κουμπιά που έλειπαν από ένα παλιό Replay που βρήκα ψάχνοντας στα πλαίσια της επιχείρησης «Να μου κοπεί το χέρι, αν ξαναγοράσω τζιν που στοιχίζει πάνω από 30 ευρώ».
Καμιά φορά ανοίγω τη σκατοτηλεόραση που ξέμεινε, μετά από ένα ατύχημα που με ανάγκασε να την ξαναβάλω στο σπίτι, και χαίρομαι που έχω επιτέλους κάποιους να φτύνω, να μου φεύγουν τα νεύρα, και να μην πίνω συνέχεια βαλεριάνα για να ηρεμήσω. Οι ειδήσεις στο Mega είναι ο καλύτερος στόχος!
Δεν έχω ευχάριστα ούτε από το μέτωπο «σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς», λιτότητα και εκεί. Και το chat, παρόλο τον πλουραλισμό και την υπερπροσφορά, πάσχει από σεξουαλική δυσλεξία και ηλιθιότητα. Να ξαναγυρίσουμε στις παλιές αγάπες δεν γίνεται, γιατί δεν είναι ρούχα που μπορείς να τα διορθώσεις και να τα ξαναφορέσεις, οπότε...
Αναρωτιέμαι και με τα free press και με τα τόσα που βρίσκουν να συμβαίνουν σε αυτή τη «σούπερ» πόλη, θέατρα, σινεμά, εστιατόρια γκουρμέ, συναυλίες, εκθέσεις μπιενάλε. Δηλαδή η Αθήνα είναι μια πόλη που σφύζει από ζωντάνια και ΕΓΩ πάσχω από κατάθλιψη και δεν το έχω καταλάβει; Σε αυτή τη χώρα, χαρούμενοι ακόμα είναι μόνο οι πρωινατζούδες και τα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης, κι αυτοί όχι για πολύ ακόμα.
Θα ’θελα να περάσω να σε δω και να στα πω από κοντά, μα το αποφεύγω, γιατί θα αρχίσουμε να θυμόμαστε τα παλιά και θα γελάμε με τις αναμνήσεις μας, κι αυτό σημαίνει πως μεγαλώσαμε για τα καλά, και παρόλη τη μουρμούρα μου, όταν δεν κοιτάζω στον καθρέφτη έχω την αίσθηση ότι έχω το πρόσωπο ενός 30χρονου με την κούραση ενός 50+χρονου. Παράνοια! Φιλιά.
12°
