Ο Άρης Χατζηστεφάνου, δημοσιογράφος και φωτογράφος, καταγράφει τα γεγονότα για την Α.V.
“Πώς θα σου φαινόταν λοιπόν, φιλαράκο, αν απόψε το βράδυ βγαίναμε όλοι μαζί μια νυχτιάτικη βόλτα μες στο κέντρο της πόλης, στο ρυθμό που σκοτώνει όπως ξέρουν αυτοί;” Τα Μωρά στη Φωτιά μού κρατούν συντροφιά, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, καθώς κατεβαίνω στα Εξάρχεια ύστερα από ένα περίεργο τηλεφώνημα: “Οι μπάτσοι σκότωσαν ένα παιδί”. Τα δελτία ειδήσεων απλώς αναμασούν τις “διαρροές” από τα κεντρικά της Αλεξάνδρας. Οι πληροφορίες όμως έρχονται διασταυρωμένες στο Ίντερνετ και σε μηνύματα στα κινητά. Χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν στο κέντρο. Μέσα σε λίγα λεπτά μαθαίνουμε το όνομα… “Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη”. Η εξέγερση αρχίζει και όλα είναι αυθόρμητα...
Τo επόμενο πρωί η μουσική στα αυτιά μου έχει αλλάξει. Οι Clash τραγουδούν “Police on My Back”, καθώς ένα σύννεφο μαύρου καπνού και δακρυγόνων καλύπτει την Αλεξάνδρας. Κάποιοι φώναζαν από νωρίς ότι η πρώτη μεγάλη πορεία της Αθήνας για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο έπρεπε να κατευθυνθεί προς τη Βουλή για να καταγγείλει μια (ακόμη) πολιτική δολοφονία. Οι περισσότεροι διαδηλωτές, όμως, προτίμησαν να κινηθούν προς τη ΓΑΔΑ, και το πλήρωσαν ακριβά. Αποκλεισμένοι από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας τρέχουμε στις μεγάλες καθέτους προς την Ομόνοια και το Σύνταγμα. Και εγώ ανάμεσα στο πλήθος, να πρέπει να αποφασίσω εάν θα κρατήσω για τον εαυτό μου το ρόλο του διαδηλωτή ή του δημοσιογράφου. Επέλεξα το δεύτερο και το μετάνιωσα πριν περάσουν πέντε λεπτά.
Η πολιτική των κυβερνήσεων που κυριάρχησαν στη χώρα μετά την πτώση της δικτατορίας είχε μόλις βάλει φωτιά στο κέντρο της Αθήνας, αλλά κανένας δεν τολμούσε να τους στείλει το λογαριασμό.
Αλέξης Γρηγορόπουλος
Η επιστολή του Forrest Gump στον Κώστα Καραμανλή (απόσπασμα)
Πώς τα κατάφερες, ρε πρόεδρε; Με τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με όλα τα ατού με το μέρος σου. Με ένα καλό κλίμα που άφησαν πίσω τους οι Ολυμπιακοί της Αθήνας. Και να καταλήγεις ύστερα από 5 χρόνια σε μια κηδεία που μοιάζει με ξέσπασμα κατά της χούντας. Πόσα κιλά ανίκανος πρέπει να είσαι για να το πετύχεις αυτό;
Τη Δευτέρα το βράδυ, είμαι σίγουρος ότι καθόσουν όπως όλοι μπροστά στην τηλεόραση και έβλεπες την Ελλάδα να καίγεται. Μη σου πω ότι ήσουν και ικανοποιημένος που επιτέλους κανείς δεν ανέφερε το Βατοπέδιο. Και δεν μπορούσες να συλλάβεις το αυτονόητο: ότι όλο αυτό το σιχτίρισμα που έβλεπες, δεν συνέβαινε μόνο για τον 15χρονο. Είχε πολύ Βατοπέδιο μέσα του.
Γενικά, μου έχεις προσφέρει μέχρι τώρα μεγάλες στιγμές κωμωδίας. Είναι σπαρταριστό να βλέπεις κάποιον να νομίζει ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Εσύ νόμιζες ότι αυτό το ύφος σε κάνει να μοιάζεις σοβαρός. Στην πραγματικότητα σε έκανε να μοιάζεις με άνθρωπο που προσπαθεί να μην κλάσει.
Όλα αυτά, όμως, μέχρι το προηγούμενο Σάββατο. Μέχρι να πέσει νεκρό το παιδί ήσουν απλώς κωμικός. Τώρα είσαι επικίνδυνος. Γιατί εντάξει, είναι πάντα απολαυστικό να βλέπεις τους ηθικολόγους να αποδεικνύονται λαμόγια και να ξεφυσάνε στριμωγμένοι με εξεταστικές επιτροπές στη γωνία. Αλλά η απόλαυση τελειώνει απότομα, όταν στην πτώση τους συμπαρασύρουν 15χρονους. Και όταν το γέλιο κόβεται ξαφνικά από κάτι τόσο τραγικό, το αποτέλεσμα είναι θυμός. Πολύς θυμός.
Αφού, λοιπόν, κατάφερες να κάνεις κι εμένα, που δεν είμαι ο τυπικός Εξαρχειώτης και γενικά δεν μασάω με την αντιεξουσιαστική ρητορική, να θέλω να πάρω μολότοφ και να νοσταλγώ τη 17 Νοέμβρη, μπράβο σου. Γιατί τώρα κατάλαβα ποια είναι η χειρότερη «κρατική καταστολή»: η καταστολή της κοινής λογικής.
Εσύ με έκανες έτσι τούρμπο. Κατέβασες όλο το σύστημα στο σημείο μηδέν. Στη βασική κόντρα μεταξύ «κοινής λογικής εναντίον αφασίας». Στο «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω». Το επείγον, τώρα, είναι να επιβιώσει η κοινή λογική με κάθε κόστος. Για να ζήσουμε σε μια χώρα όπου εμπιστευόμαστε ξανά στοιχειωδώς τις εισαγγελικές έρευνες. Με έναν πρωθυπουργό έστω και ελάχιστα μάγκα ώστε να λέει και κανένα «sorry, ρε παιδιά, μου ξέφυγε, την άλλη φορά θα ξέρω», αντί να κοιτάζει την AGB των δημοσκοπήσεων λες και είναι παρουσιάστρια μεσημεριανής ζώνης. Ή ακόμα χειρότερα: λες και είναι κομπλεξικός προέφηβος που αγωνιά μήπως κάποιος περάσει το high score του στο ηλεκτρονικό της γειτονιάς.
Δεν πα’ να βάζεις όσο θέλεις το τσίρκο σου να επαναλαμβάνει από το πρωί μέχρι το βράδυ το mantra «δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη»; Το να λες ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη, δεν την εξαφανίζει. Άσε που αυτό δεν θα το πεις εσύ. Είναι δουλειά άλλων. Δεν αποφασίζει ο αμυντικός που έκανε χέρι, αν ήταν ακούσιο. Το αποφασίζει ο διαιτητής. Και αν ο διαιτητής αρχίσει τα «μα-μου», τότε κατεβαίνουν οι κερκίδες στο γήπεδο και καταλήγουμε πρώτο θέμα στο BBC.
Όταν λοιπόν λένε για τη «βία της εξουσίας» μην το παρεξηγείς. Δεν εννοούν ότι πήρες ένα όπλο και άρχισες να πυροβολείς. Ούτε σου λένε ότι έπρεπε να αφήσεις το Grand Theft Auto που έπαιζες και να τρέξεις από τη Ραφήνα στα Εξάρχεια, να συγκρατήσεις τον οπλόκαυλο αυτοπροσώπως. Φταις, διότι τους έχεις στείλει εδώ και πάρα πολύ καιρό το εξής μήνυμα: «Θα μείνεις ατιμώρητος. Θα τα κανονίσουμε, θα το κάνουμε το νταραβέρι και τελικά θα ξελασπώσεις, όπως όλα τα δικά μας παιδιά, και δεν θα ανοίξει μύτη». Με τι του έστειλες το μήνυμα; Με τον Ρουσόπουλο, με τις υποκλοπές, με τη Siemens, με τα ομόλογα, με τις πυρκαγιές κ.λπ.
Μετά είναι και το άλλο: Έβαλες όλο αυτό το τσίρκο από τους ανεκδιήγητους να κάνουν υπαινιγμούς για τα άλλα κόμματα, ότι εκμεταλλεύονται την κατάσταση εναντίον της κυβέρνησης. Μα αν η κυβέρνηση είναι τόσο ευάλωτη, ώστε ένας ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί να τη φέρει σε αυτή τη θέση, τότε είναι εκ προοιμίου άχρηστη! Ή μάλλον δεν είναι καν κυβέρνηση. Είναι μαμόθρεφτα που τρέχουν στη δασκάλα (δηλαδή στους ψηφοφόρους) για να πουν κλαίγοντας «κυρία, κυρία, τα άλλα παιδάκια με πειράζουν!». Δηλαδή, έχεις επιπλέον και το θράσος να διαμαρτύρεσαι, επειδή τα άλλα κόμματα δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς αλλά σε ενοχλούν επειδή κάνουν θόρυβο! Τι μας λες; Φυσικά και θα ξεσηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον κόσμο. Πολύ καλά θα κάνει. Δουλειά του είναι! Δουλειά δική σου είναι να μην του δίνεις αιτίες να τον ξεσηκώσει.
Α, μια που το έφερε η κουβέντα: Πες σε αυτούς τους τεμπέληδες που κάνουν copy-paste τους λόγους σου, να βγάλουν επειγόντως τις λέξεις «αποφασιστικότητα» και «υπευθυνότητα», που λες πάντα εκεί κάπου στην τρίτη παράγραφο. Βγάλ’ τις πια – ή βάλε τον Εφραίμ να σου βρει τίποτα πιασάρικο με τον Θεό. Γιατί σου υπόσχομαι ότι στο εξής κάθε φορά που θα τις ακούμε θα καίμε κι έναν κάδο. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί πια ούτε η χριστοπαναγία ούτε η μούτζα μάς βοηθάει να ξεσπάσουμε. Όπως βλέπεις, μας έριξες στα σκληρά.
Είναι τα δεύτερα κατά σειρά Χριστούγεννα που μας στερείς. Ούτε πέρσι μπορέσαμε να τα χαρούμε, γιατί είχαμε τον άλλον που πήδηξε από το παράθυρο. Φέτος πάλι είναι αδύνατο να χαρείς με οτιδήποτε χριστουγεννιάτικο, γιατί υπάρχει ένας νεκρός 15χρονος. Αυτό είναι το θέμα, όχι ότι κάηκε το «ψηλότερο δέντρο». Μπορεί να εκπλήσσεσαι, αλλά κανένας δεν ένιωθε περήφανος επειδή είχαμε το ψηλότερο δέντρο στην Ευρώπη. Ίσως μόνο οι Ράμπο φίλοι σου.
Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Δεν φοβάμαι τους κουκουλοφόρους. Εσένα φοβάμαι. Οπότε μη μου εμφανίζεσαι ως απάντηση στο χάος. Εσύ είσαι το χάος.
Αθήνα, 9 Δεκεμβρίου 2008
Ο εικαστικός Παναγιώτης Κουλουράς ζωγράφιζε επί ένα χρόνο σε συνέχειες για την A.V. εικόνες από τις καθημερινές αθηναϊκές εφημερίδες πάνω σε θραύσματα μαρμάρου.
«Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, Δίδαγμα για όλους, 5/12/2009», «Συλλήψεις ρεκόρ έφερε η μηδενική ανοχή, 7/12/2009»
White Riots Ή «Άκου ανθρωπάκο» (απόσπασμα)
Της Σώτη Τριανταφύλλου
Το παρόν (η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τα «μπάχαλα») συμβαίνει «επειδή», όχι «για να»: αν οι νέοι και οι λιγότερο νέοι είχαν μεγαλώσει σε μια πιο πολιτισμένη κοινωνία, με μια όχι τόσο χονδροειδή αριστερά και με κυβερνήσεις που να μην επιβάλλουν σύστημα επιβίωσης 700 ευρώ μηνιαίως, ίσως να ενεργούσαν περισσότερο νηφάλια. Ωστόσο, το πρόβλημα απέχει αρκετά από το να είναι οικονομικό.
Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, που προέβη σε συναισθηματικές δηλώσεις μετά το θάνατο του Γρηγορόπουλου, τις διάβαζε. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό που αδυνατεί να εκφράσει απλή συντριβή, χωρίς να συμβουλεύεται έγγραφα τα οποία έχουν συνταχθεί από άλλους; Και ο οποίος αρνείται να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τις καταχρήσεις αστυνομικής εξουσίας και τη θεσμοποίηση των λεγόμενων κουκουλοφόρων; (Σημειώνω εδώ ότι κι εγώ γίνομαι «κουκουλοφόρος» όταν θέλω να προστατευτώ από τα ασφυξιογόνα: ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί οι περιβόητοι κουκουλοφόροι; Έχουμε ήδη γνωρίσει δύο γενιές κουκουλοφόρων: η πρώτη πρέπει να πλησιάζει πια την ηλικία της συνταξιοδότησης).
Να αναρωτηθούμε: Γιατί «τσιρίζουν» τα πιτσιρίκια στην Ελλάδα; Απάντηση: επειδή τσιρίζουν οι μεγάλοι. Γιατί καίνε τις σημαίες; Διότι η απλή αυτή και αβλαβής πράξη προξενεί τη φρίκη των Ελληναράδων. Και διότι συμβολίζει την εθνικόφρονα δεξιά (εκείνη που δίδαξε στους Έλληνες πώς να ασκούν βία, πώς να δολοφονούν, να βυσσοδομούν και να νοθεύουν τη δημοκρατία), καθώς και την εθνικόφρονα αριστερά που, εξαιτίας της στενοκεφαλιάς της, απέτυχε στο να δημιουργήσει επαναστατικό πολιτισμό.
Η μόλις προηγούμενη γενιά της σημερινής συντηρητικής παράταξης σκορπούσε τον τρόμο και δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν. Ήταν «εκτός ελέγχου», όπως ακούγεται σήμερα για τους «ταραχοποιούς». Οι σημερινοί mean streets μοιάζουν με αυλή κολεγίου μπροστά στις ασχημίες της δεξιάς, του παρακράτους και του παλατιού μέχρι το 1974. Όμως, πάσχουμε από συλλογική αμνησία: σαν να έχουμε δεχτεί κλοτσιά στο κεφάλι.
Ο μύθος των Εξαρχείων: Σε χυδαίες τηλεοπτικές εκπομπές οι παρουσιαστές επέμεναν ότι «ο άτυχος Αλέξης δεν σύχναζε στα Εξάρχεια». Συμπεραίνω ότι όποιος «συχνάζει» στα Εξάρχεια, συμμετέχει στα σύγχρονα Σόδομα και μπορεί να αποβεί «άτυχος». Ή ότι είναι «αναρχικός». Ή πρεζάκι. Ή μέλος της περιθωριακής και δύσοσμης underclass. Ή όλα μαζί. Ωστόσο, οι πολίτες που δεν γνωρίζουν τα Εξάρχεια πρέπει να μάθουν ότι πρόκειται για την κατεξοχήν κεντρική συνοικία της πρωτεύουσας όπου η τιμή του τετραγωνικού ξεπερνάει τις 3.000 ευρώ.
23°
