Σε μία κλίμακα από το 1 ως το 10 υπάρχουν πράγματα που είναι 11 (θεϊκά) και πράγματα που είναι -1 (εξαθλίωση). Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες, και να χρειαζότανε δηλαδή τι θα έλεγα; Ότι το καλό σάμαλι είναι 15 και το λουμπάγκο -5; Ζζζζζζζ…
Τελευταία πέφτω σε κάμποσα -1 και μου την έχει βαρέσει – “I am not that kind of man”, όπως λέει και ο δε-θυμάμαι-ποιος σε κάποια ταινία (όλες τις καλές ατάκες τις έχει πει κάποιος κάποτε σε κάποια ταινία, οπότε είμαι μέσα). Το να βρίσκεσαι σ’ ένα μέρος και να συμμετέχεις σε μια δραστηριότητα ενώ στο κεφάλι σου μια αγριοφωνάρα ωρύεται «ΒΑΡΙΕΜΑΙΒΑΡΙΕΜΑΙΒΑΡΙΕΜΑΙ» δεν είναι και το τέλος του κόσμου – σιγά, μαντάμ, όλοι βαριόμαστε και δεν κάνουμε έτσι. Σημειώνεις ότι το -1 είναι φρικτά δυσάρεστο και σαν κανονικός πολιτικός επαναπροσδιορίζεις (!!!) το σύστημα αξιολόγησης: υπάρχει τελικά -5, και -15. Το χάος είναι -20, η απελπισία, το να βρίσκεσαι σε χειρουργικό τραπέζι, π.χ., και να λέει ο χειρούργος στη νοσοκόμα «καλά, έγινα λιώμα χθες βράδυ, ακόμα δεν βλέπω μπροστά μου». Υπάρχει και -30, φαντάζομαι – ο ίδιος χειρούργος να λέει «ώχου, ρε γαμώτη μου, δεν βάλαμε νάρκωση; Σόρι, μεγάλε, είμαι γκολ σήμερα… Μα πού είναι ο αναισθησιολόγος; Με τα χεράκια μου τον τσουβάλιασα στο ταξί χαράματα, ελπίζω να ζει ακόμα». Πολύ μείον. Ακόμα κι αν οι χειρούργοι δεν μιλάνε ποτέ έτσι, ακόμα κι αν τα ρίχνουν στις αδερφές (νοσοκόμες) όταν έχουν τα χάλια τους. Το πιθανότερο είναι ότι οι χειρούργοι μιλάνε σαν τους πολιτικούς, με επαναπροσδιορισμούς πορείας, ανασύσταση δομών, υφέσεις, εξάρσεις, κρίσεις, μίνιμουμ απώλειες και το απαυτό της Χάιδως επίσης.
Πού θέλω να καταλήξω; Ότι πέρασα ένα βράδυ κοντά στο -1 που μετά τα μεσάνυχτα εξελίχθηκε σε 9 ή ακόμα και σε 10… με μια συγκλονιστική καμπύλη ύφεσης (βουτιά) προς τα χαράματα, όπου έφτασε εύκολα το -10. Η αρχική έξοδος-υποχρέωση ήτανε μάπα, ας την ξεχάσουμε. Μετά πήγαμε για ποτό με φίλους, κι αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε την κλίμακα ως τις 3 περίπου (“Stairway to heaven”, χωρίς drugs). Βρήκαμε ένα ήσυχο μπαράκι στο Γκάζι, το “Gas on” – ο Γ. μου είπε στο τηλέφωνο «η φράση “ήσυχο μπαράκι στο Γκάζι” δεν υπάρχει» και έχει δίκιο, γιατί η βόλτα στην παραλία της οδού Βουτάδων είναι «κουφάθηκα, καλέ κύριε, πήρα τα αυτάκια μου στη φούχτα». Το μπαράκι ωστόσο ήταν άδειο όταν μπήκαμε, και ήσυχο… Καμιά ώρα μετά ο ντιτζέι άρχισε να το πλακώνει στα γκάζια (ε; ε;) και φωνάζαμε όλοι μαζί για να ακουγόμαστε, που καμία τύχη (δεν ακουγόμασταν). Παρόλ’ αυτά περάσαμε ωραία: ρίχναμε καμιά κουβέντα στη ζούλα, πίναμε μπίρες λες κι ήταν καλοκαίρι, ανταλλάσσαμε πληροφορίες και τέτοια. Η γκαρσόνα ήταν καλή, απ’ αυτές που συγχύζονται άμα τις αποκαλείς «κούκλα» και μπλοκάρουν όταν τους αφήνεις πουρμπουάρ ένα τάλιρο (ευρώ). Τόσο κοστίζει η μπίρα, δίκιο έχουν, αλλά σ’ έπιασε και σένα ότι είσαι γύρω στο 10 ως εκτίμηση κατάστασης κι έχεις ανέβει…
Τα χαράματα που γύρισα με το καλό σπίτι μου (ακόμα 10), βρήκα ένα μωρό με πρησμένο χέρι, όπως Ποπάι. Κι επειδή το μωρό ήταν δικό μου, το ζαλώθηκα κι έτρεξα στο Παίδων (-10). Κι επειδή ήτανε ξημέρωμα Σαββάτου, έμεινα εκεί ως τις 7 το απόγευμα (-15). Με χανγκόβερ, άυπνη, νηστική ΚΑΙ με πρησμένο χέρι μωρού που επιπλέον είναι δικό μου; Πάλι καλά που δεν περάσαμε το -20…
Τέλος πάντων, όλα πήγαν καλά. Το χέρι ξεπρήστηκε. Το μωρό εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται σαν μωρό, έστω κι αν του καταβρόχθισα το «γεύμα νοσοκομείου» μπροστά στα αθώα μάτια του. Μια άλλη μέρα είχα πάει βόλτα στο Κολωνάκι (9!) και μοιράζομαι την εμπειρία μαζί σας για να κλείσουμε σε ευχάριστη νότα: πήρα φο κροκοδειλέ τσάντα από ωραίο μαγαζί, το “Paars”, δώρο σε μια φίλη μου που αναγνωρίζει τον κροκόδειλα πριν ακόμα (το κτήνος) κατέβει απ’ το τρόλεϊ σερνάμενο-κουνάμενο. Πώς μου ήρθε και της αγόρασα τσάντα από ψεύτικο κροκόδειλο, ιδέα δεν έχω. Μάλιστα μου φάνηκε ευκαιρία (30 ευρώ!) και σκέφτηκα ότι το βρήκανε ίσως ψόφιο το ζωντανό, δεν χρειάστηκε να το ξεπαστρέψουν για να το κάνουνε τσάντα. Η φίλη μου κοίταξε την τσάντα με περιφρόνηση και επισήμανε ότι κρίση-ξεκρίση, με 30 ευρώ δεν σκοτώνεις ούτε πλαστική σακούλα σήμερα στο Κολωνάκι, και είχε δίκιο. Έπνιξα την ντροπή μου επιτόπου και μπήκαμε στο πιτσικωτό “Flou” με τα πεταχτά υπερμοντέρνα ρουχάκια του για να ξεχάσω τα πάντα – ακόμα και τον κροκόδειλα.
Με τούτα και με κείνα, πέρασα όλη την γκάμα από το μηδέν στο άπειρο μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα – φανταστείτε να μου είχανε δώσει περισσότερο χρόνο. Τώρα, στη μέση περίπου της συμβατικής κλίμακας (5), όλα δείχνουν ήσυχα. Και μπορεί ως το βράδυ να ’χουμε ανέβει οικογενειακώς στο 10άρικο. Γιατί όχι; Αν η πίτσα είναι άψογη, οι ουρανοί είναι δικοί μας…
