Η Μαριλένα Κοππά μάς εξηγεί τι συμβαίνει την Μανωλάδα –εδώ και καιρό–, όπου οι μετανάστες ζουν σε παραγκοπούλεις και μάλιστα με πλυθησμό μεγαλύτερο της πόλης. Υδροδοτούνται και ηλεκτροδοτούνται παράνομα, δεν έχουν αποχέτευση και η παιδική εργασία είναι συνήθης κατάσταση:
Δεν είναι πρώτη φορά που η Μανωλάδα τραβάει την προσοχή της δημοσιότητας για κακουργηματικές πράξεις εναντίον εργαζόμενων μεταναστών.
Πριν τέσσερα περίπου χρόνια δύο Έλληνες, κτηνοτρόφοι το επάγγελμα, προκάλεσαν επίσης επικίνδυνη σωματική βλάβη και επιχείρησαν να λιντσάρουν δύο Μπανγκλαντεσιανούς. Οι δύο μετανάστες τότε κατηγορήθηκαν για ζωοκλοπή σε βαθμό κακουργήματος, ενώ οι δυο Έλληνες κατηγορήθηκαν σε βαθμό πλημμελήματος. Σήμερα οι επιστάτες στις φυτείες φράουλας πήραν και τα όπλα, πάλι ενάντια σε Μπαγκλαντεσιανούς και Πακιστανούς εργάτες. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά η δικαιοσύνη θα πράξει το καθήκον της.
Εκ του αποτελέσματος είναι σαφές ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Εάν όλοι οι πολίτες –και οι λειτουργοί της δικαιοσύνης– προσπαθούσαν να κυνηγήσουν το όραμα μιας ευνομούμενης πολιτείας, θα έπρεπε να είχαν κάνει εδώ και καιρό μια σειρά από διαπιστώσεις:
1. Θα είχαν διαπιστώσει ότι η Μανωλάδα είναι ένας οικισμός 2.000 κατοίκων, περιτριγυρισμένος από διακριτές παραγκουπόλεις με πληθυσμό μεγαλύτερο της ίδιας της πόλης, ιδιαίτερα σε εποχές συγκομιδής. Θα είχαν φροντίσει να μάθουν ότι οι τσίγκινες, ξύλινες και πλαστικές παράγκες διατίθενται έναντι ενοικίου, ότι υδροδοτούνται και ηλεκτροδοτούνται παράνομα, ότι δεν έχουν αποχέτευση. Τότε, αρχές-δήμος, νομαρχία, αστυνομία κ.ο.κ. θα είχαν πράξει βάσει αυτής της διαπίστωσης. Όμως, η τοπική αυτοδιοίκηση δεν ήταν παρούσα όταν έπρεπε, η αστυνομία δεν ήταν εκεί όταν έπρεπε, η επιθεώρηση εργασίας δεν ήταν εκεί όταν έπρεπε. Τώρα, για μια ακόμα φορά, τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα.
2. Θα είχαν διαπιστώσει ότι το μεροκάματο στην περιοχή είναι πενιχρό, ότι υπάρχει παιδική εργασία, ότι δεν υπάρχει ασφάλιση ούτε διά μέσου εργόσημου, και ότι η αστυνομία καλείται συχνά στο τέλος του μήνα –λίγο πριν την πληρωμή– για να συλλάβει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, υποχρέωση που αγνοούσε κατά τη διάρκεια της εργασίας τους.
3. Θα είχαν διαπιστώσει ότι τα σχολεία της Μανωλάδας δεν έχουν μετανάστες, ότι δεν υπάρχει καμία μέριμνα για την υγεία των παιδιών των μεταναστών, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δημόσιος χώρος έκφρασης και αναψυχής. Όμως, οι υγειονομικές και εκπαιδευτικές αρχές σιώπησαν όταν έπρεπε.
Η δικαιοσύνη και ο Τύπος δίνουν το παρόν μόνο μετά τη διαπίστωση μιας ακόμα ακραίας αυτοδικίας. Όμως, όταν το κράτος δίνει μόνο ένα κατασταλτικό παρόν, τι αξιοπιστία μπορεί να έχει μια τέτοια παρέμβαση; Η Μανωλάδα είναι μια περιοχή πρότυπο, με καινοτόμα αγροτικά προϊόντα, χωρίς αγρότες να κλείνουν δρόμους ή να κατεβαίνουν με τρακτέρ στην Αθήνα. Αυτή η «ανταγωνιστικότητα» βασίζεται τελικά στα φθηνά μεροκάματα των μεταναστών. Και το στοίχημα δεν είναι να καταστραφεί η ανταγωνιστικότητα, αλλά να καταργηθεί η σύγχρονη δουλεία. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί όσο το κράτος δηλώνει επιλεκτικά το παρόν. Δεν μπορούμε πλέον να σιωπούμε.
Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά η πολιτεία θα πράξει, πράγματι, το καθήκον της. Το οφείλουμε στη χώρα μας, ιδιαίτερα σε μια εποχή που κάθε Έλληνας δηλώνει ότι «πίσω από τα νούμερα υπάρχουν άνθρωποι» και ότι «η ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να εξασφαλίζεται με οποιοδήποτε κόστος.
Η Μαριλένα Κοππά είναι ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τακτικό μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και της Υποεπιτροπής Ασφάλειας και Άμυνας και Επίκουρη Καθηγήτρια Βαλκανικής Πολιτικής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο.
